Koud he?

Na de warmte van december is de kou van nu een onverwacht cadeau. Cadeau? Ja ik houd wel van vorst, tegen de kou kan je je kleden en er is niets dat opweegt tegen een strak blauwe lucht waar de zon in straalt en de ganzen hun v snaren langs het uitspansel trekken. Alleen de kille oosten wind is iets wat ik graag uit zou willen zetten.

Het landje ligt er stil bij maar er is toch voldoende te zien, vooral mijn geestesoog geniet en ik denk vooruit naar het nieuwe groei seizoen dat gaat komen.

In het stuk achter links heb ik ondertussen een Hotbed, of Mistbeet of warme bak of hoe het nou eigenlijk mag heten, gemaakt. In het groene voorheen koude bakje heb ik een dikke laag paarden appels ( mooi eufemisme voor paardendrollen ) aangestampt en het geheel afgedekt met stro. Het is ondertussen aan het broeien en zal straks met 20 cm potgrond erop een plek bieden aan hele vroege sla en daarna aan een pompoen die in dat rijke, tegen die tijd wel gecomposteerde, mengsel mag groeien.

In het lage zonlicht staat een Hellebores haar schoonheid uit te stallen. Groei is er dus het hele jaar wel op mijn landje. Het enige wat ik moet doen is er naartoe fietsen en dan genieten.
Genieten moet niet he. Het mag, heerlijk even de drukte van alle dag ontwijken.

Doordat ik toch ook in de winter vaak naar de tuin ga voor die rust heb ik zin en tijd daar om weer eens wat uit te proberen. Rust hoezo rust?
In het hek tussen mij en Tuinbuuf ben ik begonnen met takken in vlechten. Het is nog niet veel maar houdt toch al een beetje wind tegen. Weer zo'n project wat ontstaan is door opmerkingen in de Natuurlijke Moestuin cursus. "Het helpt om de wind iets te ondervangen al moet je de zon niet uit je tuin halen." OK dat wil ik dan natuurlijk uit proberen. Naast het gras kan dit makkelijk. Drie meter mag de schaduw lang zijn in de zomer. Ik denk zomaar dat dit hekje dat niet haalt. Het zou qua lengte effect 10 x de hoogte aan wind op de grond weg moeten vangen. Voorlopig moet het dan wel heel zacht waaien wil dit hekje over een metertje of 5 al effect hebben.

En als er dan toch takjes nodig zijn voor het hekje kan de oude peer ook al vast gesnoeid. Materiaal uit eigen tuin ter verzorging van die tuin. Het is wel heel Permacultuur zo'n kringloop. Als klein teler kan je makkelijk Permacultuur toepassen. Op zo'n kleine schaal zonder leverdruk is het denk ik zelfs leuker dan die ouderwetse rijen met groente. Al heeft dat vanuit de nostalgie bezien toch echt zijn charme. In ieder geval is de peer weer zo gesnoeid dat je je pet er doorheen kan gooien. Een oud criterium voor een goed gesnoeide fruitboom is dat er zoveel lucht in zit dat je... inderdaad al zullen er weinig mensen altijd een pet bij zich hebben voor dit doel.

Nu nog wachten op een Elfstedentocht om de winter te perfectioneren al gaat het zo weer dooien. Februari is toch altijd de koudste maand dus er is hoop.

Een nieuw jaar

En dan begint het nieuwe jaar.  Januari 2016

Zo'n jaar begin is vaak nog donker en nat en koud en, nou ja eigenlijk niet echt het moment om buiten aan de slag te gaan. Het lijf wil thuis lui op de bank met een lekker warm kopje thee een boekje lezen of gewoon zomaar wat voor zich uit staren. Maar de tuin lokt. Er is zo het een en ander te snoeien en het gereedschap moet gereinigd en gescherpt. Ach dan ziet zo'n tuin er voor de dromer in mij al weer vol potentie uit.

 

Wie eenmaal begint ziet vanzelf nog meer dingen om te doen.
Ik weet dat eind januari de nieuwe houtsnippers al kunnen komen dus is een slimme meid op haar toekomst voorbereid en begint de eerste oude snippers van het pad bij elkaar te harken om alvast een voorraad nieuwe mulch voor de fruit bedden te hebben. Tegen de grote regenton aan zodat die bij vorst meteen een beetje beschermd is. Al is leeg laten lopen natuurlijk het beste. Het Nederlandse weer wil echter de tonnen vullen. Daar is ze sinds december al heel druk mee bezig en telkens als ik denk:   "klaar, ton leeg"    komt er weer een nieuwe hoosbui over. Jawel klusjes zijn er altijd in allerlei soorten en maten.

 

Wie een tuin heeft hoeft zich nooit te vervelen volgens mijn oom Dirk. Al mag het natuurlijk wel. Gewoon alleen maar even rondkijken is ook lekker. Ik kan erg genieten van niets doen maar wel kijken. Dat is natuurlijk ook doen maar voelt anders. Het meeste doen is dankzij de Natuurlijk Moestuin cursus gewoon thuis.

De grofweg 200 plus leerlingen hebben allen de opdracht om alvast een teeltplan volgens natuurlijke lijnen op te zetten en ook ik heb met lijnen en kleurtjes gespeeld. De standaard bed grootte kan ik niet volgen met mijn al bestaande bedden van 1,20 m bij 1,80 m, ik moet wat smokkelen her en der. Dan ben ik ook nog hebberig dus ik zal het beplantingsplan wel veel te dicht op elkaar hebben staan. Daar zal meester Frank me dan vanzelf wel fijntjes op wijzen. Onderstaand 1 bedje uitgewerkt met tussen lijnen die vast niet kunnen, wedden dat ik op mijn vingers getikt wordt?

Dan toch voor de gemoedsrust nog even kijken op de tuin. Het ligt er rustig bij maar de groei zit er toch her en der al in. Dat de narcis punten bovengronds komen, de sneeuwklokjes zich laten zien en de eerste Helleboris aurientalis knoppen zwellen klopt wel maar dat zelfs de Muurbloemen bloeien. 

Ach is het stiekem toch al een beetje lente.