warm oktober

Nee echt warm is het niet meer maar bijgaande foto's zijn in de warme week van oktober genomen.
Niet dat het nu koud is. Voor de tijd van het jaar is het best warm en gisteren was het ook nog echt nat. Daar heb ik dan maar weer gebruik van gemaakt om de kas schoon te soppen. Als Temperzon al nat is krijg je het er veel gemakkelijker af. Wie in de winter planten in de kas heeft wil zoveel mogelijk licht bij de planten dus moet je aan het werk. Een mens moet iets over hebben voor de overwinterende planten.
Voor mijn poets actie zag het er nog zo uit.

Nu is het wit eraf en helaas de strak blauwe lucht ook vertrokken.

Nog steeds staat de tuin vol met eetbare planten en is er nog volop kleur. Vooral de snijbiet waar ik dit jaar per ongeluk een heel woud van heb. Ik laat vaak zelfzaailingen staan. Zo noem ik de planten die, doordat ik planten in zaad heb laten schieten, uit zichzelf ergens boven komen. Eigenlijk moet ik streng zijn en die kleine eetbare plantjes weg halen. Maar zo sterk ben ik niet en dan zijn ze opeens groot. Maar wel mooi zo met wit, geel, roze en oranje stelen. Ze doen het mooi naast de late sla en het roodlof en dergelijke.

Er staat ook nog lage Amarant, die lange roze rode sprieten. Dat schijnt zich ook erg uit te zaaien maar omdat ik ze niet lekker vind vermoed ik dat ik daar dan wel weer streng kan zijn volgend jaar.
Alhoewel, het staat ook vol met oranje, gele en dubbele goudsbloemen. Daarvan zijn de bloembladen wel heel leuk in de sla, alleen heb ik niet echt zoveel nodig. Ik voorzie keuze stress volgend jaar.

Keuze stress heb je soms ook als je naar de plantenruil van de lokale Groei&Bloei gaat. Ieder jaar hoop ik alleen te brengen en niets mee terug te nemen maar,... dat lukt nooit. Deze keer twee planten voor in het tussenstukje bij de fruitbomen. Daar stap ik af van het magere grond idee en ga planten zetten die niet alleen schuilplaats aan insecten bieden maar ook nectar en voor mij plukbloemen. Die volvette klei wordt toch nooit mager genoeg voor wilde planten en de bomen willen graag voeding.
Nu moeten de nieuwe aanwinsten alleen de natte winter door of zouden we kou krijgen?

De dropplant houdt niet van nat en de witte scharnierbloem wil ook droogte en dan gok ik het in dit natte tussenstukje. Maar zien hoe sterk de natuur is. Sterker dan je denkt vaak.
Toen ik bezig was zag ik dat de eerste sprieten van de hoepelroknarcis boven het gras uitsteken.

Het vraagt wel goede ogen om ze te spotten maar ze zijn steviger dan het gras. En ik heb er stokjes omheen gestoken ter herkenning.

In oktober komen er best nog veel vruchten die af rijpen. De bietjes die niet willen worden er gelukkig door overschaduwd. Overigens heb ik geen idee waarom het makkelijkste plantje op de tuin, de biet, bij mij niet wil. Het kan natuurlijk zijn dat er toch teveel beestjes onder de planten door gaan. De mol is erg goed in het groeistoppend graafwerk.
Maar even een beeld van mislukte verkurkte bietjes al kan ik het blad nog wel eten.

Dat zelfzaaiertje ervoor is overigens een heel lekker wild plantje. Pittig als peper en een mooie toevoeging aan de sla. Ach je wint wat en je verliest wat.

De druiven doen het goed.

En de pompoen maakt nog wat reserve vruchten. Deze gaat het nog wel redden.

Dat ze nog niet rijp is zie je bij de steel waar nog geen barstjes zitten.

Mooi vind ik dat zo'n harig steeltje. Vandaar dat dat scherp is en de aansluiting niet...

Die stekeltjes vind ik bij de al lang uitgebloeide Echinacea terug maar dan als een soort egeltje. Er bloeit nog een laatste witte bloem. Een soort van geheugensteun voor hoe de anderen waren voor ze op herfst uiterlijk over zijn gegaan. En dan achter de egeltjes nog een grote dahlia en de zaaddozen van de crocosmea. Prachtig hoe zo'n border het eind van het seizoen duidelijk maakt. Lang leve Piet Oudolf die me ooit op de schoonheid van plantenverval wees.

Schaduwen van de hoogtij dagen van de zomer die achter ons ligt.
Bij deze sluit ik dan ook maar af met een schaduw selfie.  Wordt vervolgd.