Paradise lost is een bekend boek en ondertussen wordt te pas en te onpas gebruikt gemaakt van die titel. Ook bij mij flitste het door mijn hoofd toen ik weer op de tuin was. Met warm weer en het gezoem van insecten om je hoofd zijn de tuinen echt ieder op geheel eigen wijze paradijzen.
De twee tuinen hierboven zijn buurtuinen van andere dames die nut met schoonheid combineren. Zowel bloemen pluk tuin als tuin om te oogsten. Uiteraard ook gewoon even zitten en kletsen met anderen.
Dat ik mijn eigen landje een paradijs vind staat buiten kijf, ik ben bevooroordeeld. Zelfs nu het door omstandigheden zolang zijn eigen gang heeft kunnen gaan.
De dreiging dat dit al snel voorgoed voorbij zal zijn hangt nog steeds boven ons hoofd. Ik hoop dat het nog minstens 5 jaar door kan gaan en de boer denkt dat dat wel het geval zal zijn maar of de nieuwe eigenaren daar straks ook zo over denken is een vraag. Die zijn ons liever kwijt dan rijk.
En zeg nou zelf waar vind ik weer een oude pruimen boom die op dergelijke fraaie wijze een parasol na doet en een heerlijk beschut plekje biedt. Dat is het punt natuurlijk. We hebben allemaal hier ons eigen paradijs opgebouwd en wat jaren kost om te creëren kan o zo gemakkelijk met 1 pennenstreek vernietigd worden. Zaken van echte waarde zijn zo kwetsbaar.
Er even niet meer aan denken en kijken wat augustus na ruim 2 maanden niets kunnen doen toch nog aan parels in de aanbieding heeft.
In ieder geval hebben de nieuwe Dahlia's het overleefd. Dat ze niet uitbundig gegroeid zijn ach, ze doen het. Dat zijn parels, kijk maar.
Dit is Copper Boy een mooie 2 kleurige bol die in het echte leven veel donkerder is dan op deze foto.
Zo kan ik nog wel doorgaan maar de voet meldt dat ik hoognodig moet stoppen.
Nog even een blik over het pad waar een andere tuinier de randen van zijn landje verzorgd. Hij zei een uur geleden al dat hij ging stoppen en naar huis.....
Stoppen wie kan dat nou? Alle vingers kruizen dat dit nog lang zo mag doorgaan. Dat kunnen we wel.
