Zo het gaat.

De wolken schudden hun vacht uit en wij worden nat. Behoorlijk nat en, oh belediging want het is pas juli, koud.
Voor de planten maakt het niet uit dat nat want het was gewoon erg nodig. Dat koud erbij is voor de vruchtplanten echter toch wel minder fijn.
Neem nou de stok bonen. Eindelijk zijn ze na een lange strijd met de slakken op mijn tuin boven aan het klimrek gekomen. Komt de wind voorbij en probeert ze uit hun doen te blazen.

Als vaantjes wapperen de bladeren in de wind.
Bij de Muskaat pompoen wappert er niets, veel te stug blad, maar de kou is een lastige.  Deze eerste vrucht is misschien niet in staat om verder te groeien. Ze wil een lekker zonnetje. En als ik eerlijk ben wil deze ietwat kouwelijke tuinier dat ook wel.

Maar we hebben het niet voor het kiezen en ach het vocht is natuurlijk wel gewenst want wat was het droog. Moeder natuur zorgt uiteindelijk altijd voor balans, dan komt er ook nog wel weer warmte en heb ik iets anders om over te klagen. De boer die zeurt is gezond zegt een oud gezegde...

Bedenk daarbij dat er ook heel veel wel goed gaat en het romantische plaatje klopt dan toch wel weer.
Lang leve de moestuin mythe ze woekert voort zoals het hoort.
Ook al regent het.
Maar bij regen is het in de kas goed toeven.  De tomaten beginnen te komen na een slechte start en rechts achter is zelfs mijn eerste zelf geteelde meloen Green Climbing te zien.

Het voordeel van buien is dat je dan op het droge moment weer naar buiten kan snellen om te zien hoe het de rest vergaat.
Het fruit gaat fors voort. De rode Elstar appel begint te rijpen en de Japanse wijnbes is vol op stoom.

Het is met de bramen druk en ik geef ze bij bakken weg zoveel zijn het er dit jaar. Na jam en yoghurt saus ook maar bramen ketchup gemaakt. Alleen het door de zeef duwen is nogal een klus. Lekker is het wel.
Voorbereiding voor de winter zeg maar. Al is eerst de herfst, die er al lijkt te zijn, nog aan bod.
Daarvoor is in het gerooide aardbeien bed plek ontstaan. Het ziet er nog iel uit maar de gezette kohlrabi planten en bieten hebben nog minstens drie maanden voor de eerste nachtvorst komt.
En als straks de mosterd en de Munchener Bier radijzen er tussen opkomen is het ook daar weer vol.

Tussen de planten in het diamant bed komt nu ruimte waardoor ze breder uit kunnen groeien. De peulen zijn met rek en al eruit en de insecten lokkende goudsbloemen zijn gedecimeerd.

Later zal ik er wel weer wat uit de wachtrij in zetten.
De wacht rij bestaat nu uit 4 jaargetijden sla, roodlof, Zuckerhut groenlof en muurbloemen.
Die planten zijn nog te pril om al aan mijn grond toe te vertrouwen. De muurbloemen moeten zelfs nog uit-geprikt en opgepot worden. Nee, vervelen is er niet bij.
Nu nog leren op de rem te gaan en te genieten van bijvoorbeeld de plukbloemen. Niet alleen mooi op de vaas maar ook zo in de tuin.
Ach ja, hard gewerkt, nu na genieten.

Slachtoffers

Veel gaat goed maar zoals uit mijn eerdere blogpost al blijkt heb ik het een en ander aan mee eters.

Neem bijvoorbeeld mijn prei in dit bed. Voor een keer heb ik het op de manier van Charles Dowding niet diep maar als bosje geplant.

Je moet goed kijken want de meeste prei is er al uit gegeten. Her en der zijn nog wat sprietjes te zien.

Vermoedelijk heeft in dit bed een nest van Veenmollen gezeten.  Zoveel ongedierte druk is niet gewoon. 

Onderstaand een slachtoffer in close-up. Als je deze schade herkent heb je helaas ook Veenmollen.

De veenmollen kluiven met hun scharen de wortels van de planten en dan is er geen redden meer aan.

Ze eten ook insecten, kevers en dergelijke maar die zijn waarschijnlijk op.

Dan zijn de slakken coulanter.

Deze sla staat in de bak en is ietwat slak technisch ingekort maar er zit nog een klein groen groeipuntje dat het misschien toch nog gaat redden als de slak ondertussen naar een andere plek is vertrokken.

De krop ernaast is er dan al veel beter aan toe. De dader is ook met goed zoeken niet meer terug te vinden. Zo gaat dat.

Je moet wat over hebben voor goede biodiversiteit. Al haalt dit wel het bloed onder de nagels vandaan, vooral als je net van plan was om wat menselijke schade aan te richten door te oogsten.

Om te zien of mijn slakken overlast nu echt zo erg is heb ik een bier val gezet. Een plastic bakje met bier erin, iets ingegraven zodat de slakken er goed bij kunnen. De vangst: 14 de eerste keer en maar twee de tweede keer.
Vermoedelijk geef ik de slakken van teveel zaken de schuld. Al verraad het slijmspoor ze toch ook.
Maar niet alle gaten hebben slijmsporen. Wat o wat zou daar nu weer bezig geweest zijn.

Als er iets is waar ik niet over kan klagen dan is het bio diversiteit in mijn beestenbende.
Wat zou het mooi zijn als ze af en toe niet alleen vreten maar ook aanplanten.

Moe.

Eind juni komt bij mij de vermoeidheid altijd om de hoek sluipen.
De tuin is redelijk op stoom en de eerste stap terug wordt gedaan. Kijken wat er gebeurd in plaats van doen, doen, doen, ... Dat je lijf dan denkt ha eindelijk rust... Maar er is natuurlijk nog zat te doen.
Alles groeit goed als het niet wordt op gegeten. Onkruid dus ook en het zoals altijd veel te veel gezette groen te dicht op elkaar en en. Maar een betje moestuinder wil gewoon alles hebben toch? Dus zet je de boel te dicht op elkaar en moet je nu ruimen. Maar die schietende sla wil ik laten zaaien en de komkommerkruid plant is zo goed voor de bijen. Kortom nu wieden is ietwat veeleisend.
Dan slaat de man met de hamer toe. Gemeen hoor.

Gelukkig kan ik toch best ook nog wel even niets doen en lol hebben aan wat ik zie terwijl ik een banaan eet of thee leut.

Zoals het bloeiende roodlof, een cichorei soort. Prachtig zoals de meeldraden omkrullen.

Of gewoon hoe het schuurtje erbij staat achter al die groei.

Natuurlijk zie ik dan ook wel dingen om te doen maar het lijf zegt even stop.
Voor deze keer luister ik dan maar......

Of de manier waarop het ruige stukje tussen de fruitboompjes er bij staat nu er zoveel veenmollen onder het gras door gaan en de boel nekken. Dat ik daardoor minder moet maaien is fijn maar dat er nu bijna hoofdzakelijk paardenstaart onkruid in het ruige stuk groeit niet. Ik krijg bijna weer werkneigingen. Al weet ik dat de plant over een maand stopt met de ergste groei en ik het beter daarna kan doen.

Het kriebelt dan wel. Van de weeromstuit heb ik betonijzer in de stukjes gestoken en ga bedenken of en hoe ik er dan misschien kunst in kan zetten.

Dubbel genieten zonder teveel werk doe ik van de grote gele Hemerocalis die ik van een vriendin gekregen heb. De eetbare bloemen leveren kost voor maag en ogen. Bijen zijn er ook blij mee, hoe Permacultuur wil je een plant hebben. Drie functies en vermoedelijk wel meer nog.

Dit soort drukte vind ik dus prettig. Grappig hoe wij mensen vroeger de natuur continu als bedreiging zagen en wilde temmen. Nu we daar in geslaagd lijken willen we die ruige natuur weer terug... Zonder veenmollen dan uiteraard. Last willen we nog steeds niet.

Heb ik dan nog tenminste iets gedaan? Ja anders was ik toch niet moe. De oude fruitbomen zijn nu allemaal gesnoeid en de oudste peer heeft weer een zichtbare stam. Ziet het bewijs.

En er is geoogst en in potjes nog weer gezaaid want in juli ben je echt nog wel bezig met nieuw spul voor de herfst en winter.

Juli een nieuwe maand met nieuwe mogelijkheden, heerlijk de echte zomer begint.
De pan om jam te maken is uit de kast gehaald. Op het internet zoek ik naar andere methoden van overvloed verwerken. Vermoeid ja, opgebrand... kom nou nu begint het oogsten en genieten.