Het landje ligt er stil bij maar er is toch voldoende te zien, vooral mijn geestesoog geniet en ik denk vooruit naar het nieuwe groei seizoen dat gaat komen.
In het stuk achter links heb ik ondertussen een Hotbed, of Mistbeet of warme bak of hoe het nou eigenlijk mag heten, gemaakt. In het groene voorheen koude bakje heb ik een dikke laag paarden appels ( mooi eufemisme voor paardendrollen ) aangestampt en het geheel afgedekt met stro. Het is ondertussen aan het broeien en zal straks met 20 cm potgrond erop een plek bieden aan hele vroege sla en daarna aan een pompoen die in dat rijke, tegen die tijd wel gecomposteerde, mengsel mag groeien.
In het lage zonlicht staat een Hellebores haar schoonheid uit te stallen. Groei is er dus het hele jaar wel op mijn landje. Het enige wat ik moet doen is er naartoe fietsen en dan genieten.
Genieten moet niet he. Het mag, heerlijk even de drukte van alle dag ontwijken.
Doordat ik toch ook in de winter vaak naar de tuin ga voor die rust heb ik zin en tijd daar om weer eens wat uit te proberen. Rust hoezo rust?
In het hek tussen mij en Tuinbuuf ben ik begonnen met takken in vlechten. Het is nog niet veel maar houdt toch al een beetje wind tegen. Weer zo'n project wat ontstaan is door opmerkingen in de Natuurlijke Moestuin cursus. "Het helpt om de wind iets te ondervangen al moet je de zon niet uit je tuin halen." OK dat wil ik dan natuurlijk uit proberen. Naast het gras kan dit makkelijk. Drie meter mag de schaduw lang zijn in de zomer. Ik denk zomaar dat dit hekje dat niet haalt. Het zou qua lengte effect 10 x de hoogte aan wind op de grond weg moeten vangen. Voorlopig moet het dan wel heel zacht waaien wil dit hekje over een metertje of 5 al effect hebben.
En als er dan toch takjes nodig zijn voor het hekje kan de oude peer ook al vast gesnoeid. Materiaal uit eigen tuin ter verzorging van die tuin. Het is wel heel Permacultuur zo'n kringloop. Als klein teler kan je makkelijk Permacultuur toepassen. Op zo'n kleine schaal zonder leverdruk is het denk ik zelfs leuker dan die ouderwetse rijen met groente. Al heeft dat vanuit de nostalgie bezien toch echt zijn charme. In ieder geval is de peer weer zo gesnoeid dat je je pet er doorheen kan gooien. Een oud criterium voor een goed gesnoeide fruitboom is dat er zoveel lucht in zit dat je... inderdaad al zullen er weinig mensen altijd een pet bij zich hebben voor dit doel.
Nu nog wachten op een Elfstedentocht om de winter te perfectioneren al gaat het zo weer dooien. Februari is toch altijd de koudste maand dus er is hoop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten