In februari gaat het tuinders bloed nog meer kriebelen. Vooral als de maand niet echt koud wordt en de planten die in januari al lente verkondigden dat nog sterker herhalen. De tulpen komen nu ook en tonen steeds meer hun neus. Waar ik dacht muizengangen te zien, zitten nu zelfs echt groene punten.
Die muizen heb ik overigens uit de schuur verjaagd. Voedsel is er niet meer en nu is de schuur helemaal uitgemest. Hun ingang bij de hoek hadden de nijvere bontjasjes dwars door de rotte funderingsbalk heen geknaagd. Omdat die rot alleen daar zit en de schuur nog stevig staat moet een plank voor het gat ze voortaan tegen houden. Dat ze nog via andere kieren en gaten kunnen komen snap ik maar het is een stuk lastiger en er is niets meer te eten te vinden. Alle oude corn-doilies zijn al van hun zaad ontdaan. Als grassculpturen doen ze het ook aardig dus de resten blijven hangen.
De houtsnippers die we elk jaar van de gemeente krijgen zijn aangekomen. Na een dag heel hard werken lichten de paden weer geel groen op.
Niet alleen is de kleur vrolijk, erop lopen is ook een feest. Doordat er best een laag ligt veert het onder je voeten.
Voor mij is het genieten vanwaar ik het ook bekijk.
Nu straks nog het eerste plant werk van het jaar doen, eind februari gaan de tuinbonen de grond in. Vreemd genoeg gaat dat prima terwijl je andere vroege peulvruchten toch echt moet voor-zaaien om de mee eters te ontlopen. Verderop zit een tuinder dame die wel de erwten rechtstreeks legt en ik ga dat gelijk met de tuinbonen proberen. Misschien heb ik geluk en anders hebben de beestjes dat. Ik kan altijd later thuis een voorraad in wc rollen zaaien.
Het blijft wel een beetje raar voelen dat die aanstormende lente al zo aanwezig is.
Het eerste speenkruid bloeit al en dan eet ik het niet meer omdat het zuurgehalte in de bladeren te hoog wordt. Oxaalzuur schijnt licht giftig te zijn.
Gelukkig bloeit het nog niet overal. Voor de insecten die per ongeluk al ontwaakt zijn is het wel fijn die bloemen net als bloeiend longkruid gewaardeerd wordt door de eerste slaperige hommel.
De kleine sneeuwklokjes zijn wel gewoon op tijd. Kortom er bloeit overal al iets.
De foto's dan nog even....met excuses voor de overbelichting.
Vanaf nu plaats ik foto's zonder ze te bewerken want tante Blogger wil ze anders niet meer in de blog zetten. Ze heeft vast ergens een probleem gehad met wel of niet eigen fotomateriaal en wat bewerkt is in het foto programma van de Mac tja.... dat verwerpt ze meteen.
Dus vanaf januari 2023 is al het beeldmateriaal rauw als het tuinleven. Soms mooi, soms lelijk, soms met een glimlach en soms met ergernis.
Maar wel in het seizoen, slappe winter of niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten