Het had erger gekund

 Op het moment dat je nog even denkt rust te hebben gaat het zomaar keihard waaien.

Dat dan de troon om gaat is te verwachten. Het ding is oud en wankel en al bij mindere stormen om gegaan. Niets dat niet met wat schoren en dwars planken te herstellen is.

Al ziet het er niet zo fraai meer uit het zit nog net zo fijn als voorheen.

In januari zag het nog zo uit. Met op de voorgrond de nieuwe regenmeter. Ik verwachtte regen en geen storm.

Wat wel veel schade heeft waar ik droevig van ben is de kas. Nu is mijn kleine kas niet de enige kleine kas die nadat de wind er vat op kreeg geëxplodeerd is. Gedeeld leed is half leed. Maar toch.

Maar liefst 13 glasplaten lagen rondom verspreid in kleine stukjes. Dan kan je niet anders dan voorzichtig ruimen en nieuw glas bestellen en kas haakjes zodat de platen weer op elkaar aan kunnen sluiten. Die haakjes zijn zo klein dat je ze niet terug vind. Wel blijkt nogmaals dat mijn kas niet de enige met schade is. Zowel bij de bestelde haakjes als bij het glas lopen de levertijden op.

Niemand is gewond geraakt, alles is opgeruimd. Het nieuwe glas komt en als de troon geschilderd is valt het lapwerk niet meer zo op. Er zijn ergere dingen.

De palmkool ligt wel half om maar groeit gewoon verder en wordt binnenkort geoogst. Er komen al bloemknoppen en die eet ik alsof het broccoli is. Erg lekker.

Er bloeit nog meer op de tuin, de vroege sneeuwklokjes en de Helleborus kan zich zelfs in de bewondering van buurkat Sjimmy verheugen.

Kortom het is niet allemaal kommer en kwel. 

De lente komt steeds dichterbij. De tuinbonen zijn gelegd en ik verheug me op het nieuwe seizoen.

Winterwende

December en op de 21e is het eindelijk prachtig koud en zonnig weer. Hoog tijd om een paar foto's te maken en te genieten van de tuin.

Met de wintersport zon die alles fel uitlicht ziet het er veel vrolijker uit dan de afgelopen tijd die hoofdzakelijk zachtgrijs was.

De winter groenten doen hun best om te stralen en wat mij betreft is dat gelukt. Zelfs de grijze luis in de rode boerenkool is al bijna helemaal weg door de kou. Nu is min 7*C niet echt stevig maar het helpt wel tegen dergelijk ongedierte.

In de kas staat het noodwater ook meteen als warmte vasthouder dienst te doen. Dat er dan toch ijs in de gifgroene teil staat bewijst dat het aardig koud is geweest in de kas. Het is afwachten of de Agave in de extra binnenkas het overleeft heeft. Twee lagen maar de kas is niet verwarmd en of dit werkt zal de lente leren. De echte kou moet nog komen in februari ongeveer.

Het beetje rijp dat er nu is meldt slechts dat de winter is begonnen.

En het ijs in de regenmeter maakt duidelijk dat je altijd wel iets vergeet. Gelukkig is de boel niet geklapt. 

Wat volgend jaar gaat brengen geen idee maar de tuin is er klaar voor.

Op naar 2022.

Snipperdag

Nee geen vrije dag maar de dag dat de snippers aankomen.

Houtsnippers voor de paden vragen wij altijd aan bij de gemeente en dan weet je nooit wanneer ze komen en hoeveel je krijgt.

Ik had me in ieder geval ingesteld op ... we zien wel ergens in januari. Dat de berg er dan opeens begin november al ligt is even schrikken. 

Voor de aankomst van de nieuwe snippers viel het best nog mee met de paden.

Ze zijn echt nog niet in modder veranderd. Al ziet het er, als je dan begint met nieuwe snippers opbrengen, natuurlijk wel meteen zonniger uit.

En na de eerste laag is het verschil met het oude pad ook best duidelijk.

Voor en achter stuk van de volkstuin zijn nu gedaan.

Even uitrusten van best hard werken en genieten van de nevel die er hangt en de herfst zo aantrekkelijk maakt.

Bij de buurvrouw bloeit nog van alles. Hopelijk blijft de eerste nachtvorst nog weg.

Dan mezelf weer bijenkaar rapen, mijn rug vertellen dat het best goed gaat en op naar huis.

Weemoed

 Jawel het seizoen van de weemoed is aangebroken. Op de steeds zeldzamere mooie dagen is het wel genieten maar alles is duidelijk bezig met afbraak en her en der nog wat oogst. Natuurlijk zou je nu allerlei overwinter groenten moeten planten en voor mensen met een mooie moestuin is nu ook het moment om vaste en twee jarige planten te zetten. Oh ja fruitstruiken en bomen ook al nu aan de beurt om geplant te worden. Maar toch. De dagen worden korter en de herfst zet de zomer op non actief.

Het licht veranderd en in de roos zitten meer bottels dan knoppen.

Niet getreurd die weemoed ach wat moet je er mee. De oogst ziet er gewoon goed uit en er staat voldoende om het tot de eerste echte vorst eind november uit te zingen.

De pastinaak, een echte winter klant, moet nog met stokjes gemarkeerd zodat ik ze als straks het loof is afgestorven terug kan vinden. Daarna nog wat stro erop zodat ze bij vorst toch uit de grond te krijgen zijn.

De Spitskolen die vanaf het voorjaar keer op keer door mijn mee eters kort gemaakt werden komen nu toch. Dus dat is mee genomen. Zomerkolen in de herfst.

De pompoen is al aardig oranje maar ik laat ze nog even. Half oktober is vroeg genoeg om te oogsten en dan te kijken wat deze dikzak weegt. Altijd weer een klein feestje als het meer dan 13 kilo is. Dan snijden tot je een ons weegt en ongeveer 20 porties in de vriezer. Pompoen stoof tot april. Heerlijk en o zo verslavend.

De snijbiet in het nieuwe aardbeienbed is een nakomer uit het eerdere groentebed. Minder concurrentie heeft ze laten groeien dat wordt heel veel groene pasta met room, pijnpitten en knoflook. Heerlijk najaarseten dat de buik doet gloeien.

De Borlotti bonen tussen de mais moeten drogen maar met het natte herfstweer is dat wel een dingetje. Het zijn er niet genoeg om een maaltje te leveren dus volgend jaar weer Purple teepee bonen of iets dergelijks. Deze bonen dienen dan wel als decoratie voorlopig en misschien is er iemand aan wie ik ze als zaden kan schenken. Sperziebonen vind ik overigens lekkerder. Terug naar wat de boer al kent.

De roodlof in het nieuwe bed maakt prachtige kropjes. Die zijn straks vast lekker te combineren in een aardperen schotel met kaas en spekjes of zo.

Ook de groenlof in het nieuwe bed is goed gegroeid. Om maar niet te zeggen, enorm geworden. Normaal hebben mijn planten veel meer concurrentie die ze wat kleiner houdt. Klein is niet erg, de smaak is vaak intenser. 

In het diamant bed waar wel degelijk veel concurrentie was zijn de rode boerenkolen ( Redbor ) toch ook echte reuzen. Misschien was dit gewoon een goed jaar voor bladplanten.

2021 Blad jaar. Dan ben ik nu wel al nieuwsgierig naar wat 2022 zal worden. Tuinieren is en blijft vooruit zien. Of is het een geloof. Het geloof dat als je een piepklein zaadje in de grond stopt het een prachtige plant zal worden. 

Daarom staan er nu in de kas al kleine sla plantjes. In mijn ogen zijn dat grote kroppen sla dit voorjaar.

Echt wel, ik geloof het. 

De herfst komt

Dat we de hoogtijdagen van de zomer achter ons laten is duidelijk te zien op de tuin. Het is nog lang niet voorbij maar toch. Er komt een ander licht en de vaste planten neigen langzaam naar geel in plaats van groen.

Die herfstkleuren ach ze zijn best mooi en nog lang niet overal. Het is meer dat de zomergroenten aan hun eind komen. De sperziebonen zijn wel voorbij nu en de laatsten die er hangen laat ik om zaad te krijgen. Wie weet wat voor leuke mix bonen dat worden. Nu heb ik wel oude rassen die niet zo snel schijnen te mengen maar sperzieboon is sperzieboon of deze nu paars, geel of groen is. Ze mengen altijd. 

De courgettes krijgen steeds meer last van meeldauw maar leveren nog wel vruchten. 

De rode boerenkool begint het over te nemen. Kennelijk was het voor die planten een goed jaar want ze zijn behoorlijk hoog geworden.

En iets vertelt me dat ze ook lekker zijn. Zo heb je met de slakkengaten erin opeens een gratis kunstwerk in je tuin. Pure abstractie. Moeder natuur maakt kunst.

Spitskool is ook lekker voor slakken en had allang geoogst moeten zijn maar is zo vaak afgeknaagd dat ze nu pas begint te groeien. Gelukkig kunnen de slakken niet bij de appels, maar wat de mais opeet? Geen idee. Zo zijn we weer aangeland bij de mee eters op de tuin. Iedereen klaagt en moppert, dat is des boer en de hobby boer kopieert dat vrolijk..... Veel slakken dit jaar. Maar ook zo maar uit het niets op de wortelen van de buurvrouw rupsen van de koninginnenpage. Die mogen dan wel weer want ze zijn nog zeldzaam en o zo mooi. Misschien moeten de slakken en dan vooral de naaktslakken een mooier jasje aan trekken.

Kijken of ze dan meer tolerantie ondervinden. 

Grappig is wel om te zien dat ze lui zijn die slakken. Ze komen duidelijk van een kant en vreten dan richting de rest. Gevolg is een groenten bed met groenlof, roodlof en mosterdkool dat oploopt aan het eind. Daar zijn de slakken kennelijk nog niet aangekomen. 

En zo blijf je bezig met je verbazen over al die beestjes. Ondertussen groeit de tuin gewoon verder. De beestjes en plantenziektes op de tuin doen maar. Het meeste groen doet dat ook en groeit gestaag door. Het duurt echt nog wel even voor de tuin besluit in winter rust te gaan.

En ik? Ach ik bof met deze groene wereld die ik mijn eigen paradijs mag noemen. Hard werk? Ja natuurlijk, niets komt voor niets maar het houdt me fit en gelukkig. Oh ja en het voedt mij en mijn lief. Heerlijke gezonde onbespoten groenten en fruit.  Super vers ook. Wel jammer dat er thuis dan geen kok wacht die het allemaal bereidt.

 

augustus plaatjes

 Augustus "doe" maand is een aardige voor deze maand.

Het aardbeien bed is verplaatst. De bessenstruiken in een nieuw bed en het oude aardbei bed is nu voor gewone moes.

Veel werk maar nu het klaar is kan het er weer minstens 5 jaar tegen. En misschien ga ik in de toekomst het aardbeien bed wel helemaal niet meer verplaatsen. De natuur doet dat uiteindelijk ook niet. Al kruipen de planten via hun uitlopers natuurlijk wel naar andere oorden.

In het nu moes bed is al groenlof en roodlof gezet. Hopelijk heb ik alle tulpenbollen eruit weten te halen. Zo niet dan heb ik in de lente nog een extra klus.

Verder bloeit er nu van alles en kan ik boeketten voor thuis plukken. Voer voor de geest in plaats van de maag.

 

 

De bedden liggen er redelijk bij. Ik moet toch echt maar eens gaan nadenken over extra organische mest. De bonen doen het maar magertjes terwijl die helemaal niet veel nodig hebben. De mais doet het wel maar blijft klein. Alleen in het diamant bed waar de courgettes, die vloeibare biologische tomatenmest krijgen, staan groeit het de pan uit.

 

 

Tja dan maar even naar de lucht staren waar de ganzen al steeds vaker een v in trekken. Het lijkt wel al echt herfst. Gelukkig is het nog niet zo koud.

Ach en verder gaat het prima en geniet ik van mijn mooie moestuin. Van alles groeit en bloeit. Heerlijk om te zien en te oogsten.

Zelfs de ton vullen levert pret met water kolken. Dat de ton gevuld moest betekent wel dat er met die hoosbuien kennelijk niet zoveel water valt.

 

 

 Tot een volgende keer.