Plaatjes

Wat als je even geen tijd hebt maar de tuin wel gewoon door raast? Dan zet je zonder tekst even een voorraad plaatjes op je blog.
En ach zeg nou zelf, erg is dat toch niet? Ik houd wel van beeldmateriaal.

Klaar.

Rustig aan

Vandaag, 10 juni, heb ik geprobeerd het rustig aan te doen. Een prachtig voornemen maar natuurlijk door het onkruid en de eigen wensen getorpedeerd.

Niet dat het landje onverzorgd is, daarvoor doe ik teveel. Maar ik ben aan dat doen ook verslaafd.
Als ik ga zitten dwaalt mijn oog altijd weer naar plekjes waar nog even een Paardenstaart of een Pispot genekt moet worden. Onkruiden wel te verstaan en niet de andere zaken die onder deze begrippen vallen. En zijn het geen planten dan zijn het wel slakken of andere beestjes die de aandacht vragen. Stipjes tellen op de lieveheersbeestjes helpt maar even om aan het doen te ontsnappen.

De platte perzik was overleden. Een perzik op deze plek uitproberen is toch een Utopistisch project gebleken. Gelukkig had het tuincentrum een patio fruitboom staan. Een Mirabelle de Nancy. Normaal een pruim die al gauw boven alles uit wil groeien maar deze staat op super klein houdende onderstam en die heeft hopelijk genoeg remming zodat ik toch mijn droom pruim kan telen zonder alle licht van mijn landje te bannen. Of zou ik nu alweer voor een Utopie gevallen zijn?

Hier nog in pot wachtend op plaatsing.
Dus boompje gezet, naam op de staak die er nog stond en een waaiervormig staketsel er achter zodat ik deze toch al platte boom in de juiste vorm kan leiden.
Ik heb nog even getwijfeld of ik de perzik naam nog zou laten staan. Met RIP erachter wel te verstaan.
Maar overdrijven is ook een kunst.


Onderstaand de nu best wel goed groeiende tuinbonen. De eerste bonen vormen zich en ik vraag me af of de aanwezigheid van de Bladrandkever de oorzaak is van de afwezigheid van de zwarte bonen luis. Dan is die kever toch nuttig.....

In de andere bedden doen de planten hun ding en ondertussen beginnen de eerste snij- en sperziebonen te komen. Dan moet je natuurlijk wel weer de oude in de weg zittende groenten die hun tijd gehad hebben weg halen. Ah ja doen dus.

Op het deel van mijn landje dat ik achter noem waren er opeens zoveel bieslook bloemen over het pad dat de compost bak onbereikbaar werd. Dus weer wat te doen. Knippen en opruimen. Overigens trekken de hommels zich er niets van aan dat je hele plukken bieslook bloemen naar de bak brengt. Ze blijven gewoon op de bloemen zitten en als het eenmaal op de bak ligt gaan ze daar gewoon nog even door met nectar drinken en stuifmeel verzamelen. 

In de vaste planten border voor is even niets te doen. Daar was ik al doorheen gegaan en dan kan ik dus nu toch eindelijk even rustig aan. Even zitten en niets doen. Thee erbij met de eerste aardbeien en meer niet.
Rest alleen de vraag hoe lang ik dat ga volhouden. Laat ik eerlijk blijven, doen is wel heel lekker en een tuin is gelukkig nooit, maar dan ook echt nooit, klaar.

Ik kan natuurlijk nog wat mulch verzamelen voor als er per ongeluk weer kale grond tevoorschijn piept ....

Tropische tijden

Mei is ondertussen, vol van zaaien en druk zijn, als zand door mijn vingers gegleden.
Het natuurlijke tuinieren alla Frank vraagt veel aandacht en overdenken en dan ben ik zo druk met zaaien en ook al oogsten. Met nadenken en filosoferen over hoe nu eigenlijk een tuin die zowel fijn om in te zijn als veel voedsel opleverend in elkaar moet steken. Dat ik de tijd niet meer door heb.
Een 100% kant en klaar idee is er niet en al doende ontdek ik wat voor mij werkt en waar nog wat geslepen moet worden. Ik lees de boeken van Erik Toensmeier, Martin Crawford en ook Ruth Stout.
Al tuinden en tuinieren die allen in streken die met mijn specifieke landje niet 1 op 1 te vergelijken zijn.
Tegelijkertijd is mijn landje niet mijn eigendom en zijn er toch wel wat beperkingen van wat mag en wat niet. Als is de boer waar ik van huur erg coulant en zijn mijn buren geen van allen van het klagende type.

Met de cursus als stok achter de deur en de kippen van de buurvrouw als slak verdelgingshulp sla ik mij door dit jaar. De verbetering van de grond werpt haar vruchten af. Veel planten groeien als nog nooit. De bedden lopen langzaam aan over. Waarschijnlijk ook omdat ik mijn oude opvul technieken ook bij het golvend aanplanten toepas en dus veel te veel te dicht op elkaar zet.
Niet dat het erg is, ik oogst gewoon dat wat in de weg zit en eet het op of maak er compost van. Niets gaat verloren.

Rond de Red Bor kool staat een berg aan snij sla. Natuurlijk zijn de slakken er blij mee maar er blijft genoeg voor mij en manlief over.
De kolen gaan dit jaar erg goed en zijn al veel groter dan ik gewend ben rond deze tijd.

De 4 jaargetijden sla in de broeibak is zo goed gelukt dat ik me een slag in de rondte eet en heel permacultuur met de mensen om me heen kan delen. Jammer dat er op de tuinen zoveel mensen zijn die alleen hele zachte kropsla willen. Zou dat een generatie gegeven zijn? De leeftijd van 70 tot 90 wil iets zoet en zacht want ze zijn geen konijnen. Tja...

Begin mei werden de golvende lijnen steeds duidelijker en de bedden voor de schuur steeds groener.
Erwten zouden niet mee kunnen doen in het systeem vanwege de steun maar tonkinstokken met draden ertussen en iedere keer als de bovenste draad bereikt is weer nieuwe draden zetten gaat best. De spitskool vindt de schaduw geen groot probleem en de raapstelen zijn al oogst klaar. Straks wordt de plek weer gebruikt voor nog meer snij sla en ook dat vindt schaduw prettiger als volle zon.
Met goede planning en enige kennis van planten en hun behoeften kan je ver komen. Alleen de quinoa heb ik moeten schrappen dat werd dan toch weer teveel van het goede in mijn postzegel bedden van 1.20m bij 1.80m.

De truc om de pootuitjes dicht op elkaar te zetten en dan ertussen uit te oogsten, de restjes van de oude pootui er af te peuteren en zo een stengel uitje over houden voor de keuken is een hele goede.
Ik heb wel stengel uitjes gezaaid maar die zijn nog lang niet groot genoeg om te oogsten.  Zeg nou zelf, deze zien er toch prachtig uit? De smaak is ook nog eens prima. Roerbakken met snijbiet stengels en afmaken met Aceto Balsamico, heerlijk.


In de kas beginnen de tomaten teveel ruimte in te nemen.
In een twee bij twee meter kasje zijn 8 tomatenplanten naast de vaste bewoners, een Smeerwortel voor het blad dat als mulch in de kas dient en een Physallis voor de lekkere besjes, meer dan genoeg. Dit jaar vooral omdat ik twee Bumblebee Sunrise tomaten heb staan voor een trial en die ik dus niet mag dieven. Dat gaan hele grote planten worden.
Maar daar heb ik dan hopelijk wel weer veel oogst van.


Ondertussen zijn de raapstelen al lang op en is de sla in de broeibak op de compost gegaan en gedeeltelijk op verloren plekken uitgeplant om zaad te krijgen. Meestal gaan ze als je zo verplant wel schieten. Sla bloemen vind ik heel leuk en ik laat vaak wat planten door gaan zodat ze zich daarna  overal uitzaaien. Vaak krijg ik dan betere planten dan wanneer ik ze zelf zaai. Het vraagt alleen wat aanpassingsvermogen om ze hun gang te laten gaan en niet weg te halen als ze op plekjes voor andere planten staan. Maar ik vind dat om denken leuk en uitdagend.

De erwten stijgen op en duidelijk is te zien dat de spitskool nog genoeg licht krijgt. Al staat ie nu wel te puffen in de hitte. Ik moet de kolen, doordat ze af en toe hitte stress hebben, goed controleren want planten met stress zenden noodsignalen uit en daar maken slakken gebruik van. Ik heb al aardig wat glibberende griezels uit de kroppen gehaald. Koolwitjes zie ik wel maar eieren en rupsen heb ik nog niet gevonden. Dat komt zeker later. Ach zolang ik heel Zen de boel doorzoek komt het wel goed. Al beweert de buurvrouw dat haar kippen geen koolwitjes rupsen lusten. Dat ga ik straks proefondervindelijk testen zodra er wel rupsen zijn.

Voor de drie bedden staan de aardbeien te bloeien en verschijnen de eerste vruchten. Hoog tijd om er wat stro onder te leggen. Maar er is zoveel te doen dat ik het nog maar even laat.

Aan de andere kant is te zien dat de goudsbloemen het bed veroverd hebben. Die ga ik verplanten naar betere plekken want het is tijd om de bonen te leggen. Hier komen een paar paarse sperziebonen. Purple Queen. Die smaken prima en worden als stam boontje niet hoog en gedragen zich prima in gezelschap. Daar veel van de pastinaken door slakken geoogst zijn is er nu weer plek genoeg al ziet het er zo op het eerste gezicht anders uit.

Met de zon op de schuur ziet het er altijd leuker uit en nu de bedden vol lopen krijg ik toch al een heel zomers gevoel als ik mijn landje zo zie.










Naast de groenten heb ik ook een aantal vaste planten borders voor de pluk en het geestesoog dat ook wat wil. En vaste planten voor het eetbaar. Fruitbomen en struiken maar ook roomse kervel en zuring soorten. Ze staan naast en door elkaar. Zoals de plukbloemen en bramen hieronder.

Rode zuring, roomse kervel, bieslook en vergeet-me-nietjes bij de Japanse wijnbes.

Deze zuring smaakt echt heerlijk zuur zonder het bittere wat de bloedzuring heeft.

Op de zaden van de roomse kervel helpen de lieveheersbeestjes larven door de bladluizen te verorberen.
Net Pac mannetjes zoals ze door de luizen heengaan.

In het hoge gras tussen de fruitbomen verschuilen de ouders van de pacman larven zich en helaas ook de woelmuizen. Mijn plan is nu om hier toch een valken kast te zetten voor volgend jaar als natuurlijke muizen bestrijding.





Een prima plan van Ronald. De buren zijn met het idee blij dus nu ga ik verder kijken hoe en wat. Regeren is vooruit zien.

Achter de boog ligt het aardappel bed. De edamame voor ertussen ga ik later thuis zaaien want ook hier houden de slakken huis en sommige aardappelen zien eruit alsof iemand Agent Orange op ze heeft los gelaten. Hopelijk schaadt het de ontwikkelende aardappelen niet te erg.

Alles groeit en doet. Terwijl de echte zomer nog moet komen want ik houd mij ouderwets vast aan de 21e juni als beginpunt. Dingen mislukken en dingen gelukken, al met al blijft het een boeiend leven dat volkstuinders leven. Zo klaag je nog over teveel kou zo is het weer helemaal 180 graden andersom.

Maar ja het gezegde zegt het al een boer die niet klaagt is ziek en met al dat werk in de tuin is mijn conditie ondertussen uitstekend.

Al is de warmte die we nu hebben mij teveel. Tropische tijden zijn niet zo mijn ding.

Van alles maar vooral nog fris.

De tijd schuift rustig verder op het landje. Door de kou en de nattigheid is het niet mogelijk veel te doen. Natuurlijk klaagt heel Nederland ondertussen over de Horror Lente. Het is te koud en het is te nat en het verpest ons lente gevoel. Je weet wel dat gevoel van op je rug in het gras of op een terrasje met een biertje. Of was dat in de zomer? Ik heb even mijn oude bijhoud schrijfsels erop na geslagen.
Vorig jaar vroor het in het oosten van het land min 9*C op 24 april. Ah zou ons geheugen ons weer eens parten spelen? Ik laat het aan jouw verbeelding dan maar.
Hier in het westen van Nederland op 40 km van de zee is het milder dan in het oosten en doet de vorst zachtjes aan. Het valt dus alleszins mee.

Ondertussen heb ik er nog een bijen hotel bij gemaakt. Een plak eikenhout is nu een de-luxe woning met gaatjes design van Albine van Donkelaar, mijn design vriendin van de Rietveld Academie.

Drie maten gaten van 5 t/m 6 mm doorsnede zou de wilde bijen gelukkig moeten maken.

Ik vind het in ieder geval prachtig en ach dan komen de bijen ook wel toch?










Met de rug naar de westenwind zodat de regen niet al te veel last geeft hangt het nieuwe hotel nu naast de oude perenboom waar de eerste bijen toch al druk rond zoemen.
Nu maar hopen dat het niet zo koud is geweest dat de vruchtzetting gestoord is. Dat zou jammer zijn want ze is super lekker.



Natuurlijk heb ik ijs en weder dienende steeds meer golvende lijnen in mijn groenten bedden en langzaam aan wordt het patroon van de Natuurlijke moestuin zichtbaar.
Koud en nat? Ja maar moes tuinders zijn geen watjes en de vroege moes: raapstelen, spinazie, uien, kolen, bieten, radijs, pastinaak en sommige wortels, willen ook met kou wel groeien.
Dus zijn ze niet alleen gezaaid en gepoot maar ze komen in het geval van zaaien ook al boven.

Raapsteel en overwinterde snijbiet met de eerste kolen.

Radijs markeert waar de pastinaak zit. Erachter links de uien met daarnaast de spinazie.

De aardappelen niet in de rij maar als een blok. De oude pastinaak rechts zal zaad geven voor volgend jaar.

Kortom langzaam maar zeker komt het allemaal tot leven. Toch heb ik het gevoel dat het me dit jaar minder moeite kost doordat ik veel georganiseerder te werk ga dan ooit. De boer denkt dat ik toch langzaam aan echt te fanatiek begin te worden. Dat kan, maar dit voelt super relaxed en ik houd daar wel heel veel van.  Het geeft me tijd voor andere dingen.
Onder andere voor het bekijken van nog wat YouTube filmpjes. De man van One Yard Revolution, Patric Dolan, spreekt me in deze dus erg aan. Immers ook hij wil met weinig werk veel bereiken en heeft prachtige adviezen. In het Engels/Amerikaans dat wel.

Nog even geduld op het landje, volgende week pakt de lente weer uit en zal het tempo omhoog gaan.

Woonplek

Geïnspireerd door alle informatie over tuin helpers en hoe je die kan huisvesten heb ik voor de oorwormen potjes met stro gemaakt. Deze woningen hangen nu her en der in de fruit bomen.
Of er straks ook echt oorwurmen willen wonen is aan de oorwormen maar het ziet er vrolijk uit die rode potjes met stro wat er uit piekt. En het werkt echt tegen een heleboel nare vreetmonsters.

"Veel bloedluiskolonies worden door oorwormen al jong uitgeroeid. In de loop van juni komen de oorwormlarven (derde stadium) in de vruchtbomen. Eieren en klevertjes van de perebladvlo worden dan gretig geconsumeerd. In perenboomgaarden die relatief weinig last hebben van bladvlooien komen relatief veel oorwormen voor. Ook is aangetoond dat oorwormen aanzienlijke percentages eieren van de fruitmot kunnen opvreten. In appels is de groene appeltakluis een belangrijke prooi. In de gekrulde bladeren van de bloedvlekkenluis en bladrollers zijn de veroorzakers veelal verdwenen door vraat van de oorwormen, die de krullen verder blijven benutten als schuilplaats.
Tegen de verwachting in worden ook kommaschildluizen door hun schildje heen opgegeten. De gewone oorworm is dus een welkome gast in een moderne boomgaard. Hij bestrijdt tijdens zijn nachtelijke wandelingen veel schadelijke insecten"

Bovenstaande oorworm info komt van de Fruitpluktuin.

Vroeger leerde je toch hele andere dingen over oorwormen, ze zouden de mooie bloemen opvreten. Waarschijnlijk was dat in tuinen zonder fruitmot of perebladvlo.

Er staat bij hun nog veel meer informatie over nuttige insecten en ook veel andere weetjes waar ik ze erkentelijk voor ben.

Op de eigen tuin is het poeltje dat alweer een paar jaar oud is gevonden door de kikkers.
Nog een woonplek voor helpers en deze is al bewoond. Dat gaat goed.

Wie goede ogen heeft ziet de bewoner links van de steen in het water. Eenzaam is deze kikker niet.
Even bewegen en 3 sprongen in het water. Ik was eng of ze wilden gewoon niet op de foto. Dat kan natuurlijk ook.




Al twee jaar heb ik een bijenhotel op de tuin maar na het bekijken van deze video van de Kennis van Nu over waarom en hoe de wilde bij gered moet worden denk ik dat mijn hotelletje niet helemaal optimaal is. Het is echt te klein.

Maar ik kan er altijd nog meer plaatsen en heb een binnenmuur baksteen uit Duitsland met grote holten waar ik een heleboel bamboestokjes in kan plaatsen en opgerolde stukjes karton en zo. En met alle al eerder gevonden informatie over hoe je een bijen hotel kan maken zal er vast nog meer komen.







Het busseltje met stro dat ik vorig jaar heb opgehangen is nog steeds prima dus daar kunnen weer andere helpers wonen. Ik heb er al de nodige lieveheersbeestjes gezien. En zo vult de volkstuin als een asiel centrum voor diverse beestjes. Jawel goede vrienden, hier is woonplek. Ook voor oorwormen.

Tijd voor beestjes

Het regent weer pijpenstelen en er is op de tuin niet veel te doen. De mooie dagen zijn echter langzaam in de meerderheid aan het komen en je ziet op warme dagen steeds meer leven op het volkstuinen complex waar ik tuinier.
De eerste stoere mannen zijn al met gemotoriseerde freesmachientjes over hun grond aan het stuiteren.
Ze moeten natuurlijk wel want wie gespit heeft moet na een winter zonder echte vorst toch machine matige hulptroepen inzetten om door zijn klei grond te komen.
Bij mij hebben duidelijk zichtbaar de wormen het harde werk gedaan en ik kan op mijn lauweren rusten. Of toch niet?
De allerlaatste tuinboon is nu ook weg. Geloof nooit een vette muis met mes en vork. Die gaat niet stoppen

Daar ga je met je goede bedoelingen. Recht boven de tuinbonen gaten de diepte in, tja duidelijk dat die echt allemaal weg zijn. Tuinboon en erwten zaad zitten nu thuis in potjes en de erwten zijn boven. Alleen wel de slakken, waar ik thuis de nationale collectie van lijk te hebben, nog bij de prille plantjes weg houden...






De raapstelen mochten al volgens het zaadzakje en ze zijn verbazingwekkend snel boven. Soms kan je toch zo verrast worden door plantjes. Erg hard gaan ze met de kou die er nu weer even is niet groeien maar de eerste warme dag heeft ze goed gedaan. Zelfs in De Bilt was het 20*C afgelopen zondag de 3e april. Het gezegde "April doet wat ie wil" klopt uiteraard als een bus.

In de brede strook links is het prille leven te zien. Het bed erachter heeft sprietjes andijvie. Allemaal vroeg en misschien voorbarig maar wie weinig zaait kan dat vaak opnieuw doen mocht het nodig zijn.
Ik geloof natuurlijk dat het gewoon goed gaat.

Omdat het leven dat al met de neuzen bovengronds is doet vermoeden dat er misschien wel meer op gang wil komen werd het tijd om het asperge bed te voorzien van een laag compost.

Het kan op de tuin erg hard waaien en dan gaan zelfs de asperge planten om. Met palen en betonijzer dat zodra de asperges bovenkomen omhoog gezet wordt bied ik ze bescherming. Bijkomend voordeel is dat a.) de winter mulch niet weg kan waaien en b.) de volkstuin kat het bed niet om kan graven zolang het nog op de compost ligt.
Drie positieve dingen met 1 stuk betonijzer en 4 palen.
Ik houd van multifunctionele dingen.




Het oude leven stond ook nog op de tuin. De laatste winter prei is wel dun maar dit is bij elkaar een prima maaltje voor twee. Nu deze ook weg zijn gaat het hele groente deel van de tuin over op het systeem van de Natuurlijke Moestuin.

Blauwe winterprei is een sterke plant en wordt amper opgegeten door slak en co. Dat is er een die ik snel weer ga zaaien.
Regeren is vooruit zien en tuinieren ook.





Tijd om voor de gewenste tuinhelpers aan de gang te gaan. Het eerste is voedsel regelen voor de wilde bijen. Mijn speenkruid doet het te goed en ik krijg al vragen maar straks gaat ze weer ondergronds en de bloemen zijn vroeg en fijn voor de bijen. Mijn excuus om hier weinig aan te doen.

De eerste hommels heb ik gezien op de Bulboicum tulpen in het hoge gras.











Ook de Maartse viooltjes lokken insecten nu ze niet meer kaal gegeten worden door de vroege slakken.





Er zijn al meer insecten en een bijen hotel maken is een goed plan. Er zijn veel soorten te koop maar je kan het ook zelf maken.  En er is nog veel meer aan welkome beestjes die je helpen kan met leefplekken.

Een poeltje voor de kikkers of als drinkplek voor jan en alleman is zo gemaakt met een schone speciekuip van 60 liter. In graven, water erin, zuurstofplanten erbij en twee bakstenen zodat de egel eruit kan klimmen mocht die erin gevallen zijn. Mijn poeltje gaat nu zijn derde jaar in en ik ben er nog steeds blij mee.

Het is ook tijd om op zoek naar terracotta bloempotjes te gaan. Met stro gevuld plaats je die in de fruitbomen. Dat zal oorwormen aantrekken die weer schadelijke insecten op peuzelen.
Zo zorgen straks de helpers dat de tegenwerkers onder controle worden gehouden zonder dat ik me daarvoor in het zweet hoef te werken. En de helpers zijn langer op de tuin dan ikzelf ooit zal zijn.

Dat is nou zo prettig aan dat samenwerken met de natuur. Je wint wat, je verliest wat maar over het geheel voelt het goed zonder teveel stress.

Is het Lente?

Ondertussen zijn we de 21e maart bijna voorbij gegaan en het is lente... alhoewel het veel meer als winter voelt.
Er is nog niet veel actie te ondernemen op het gebied van planten. Maar dan kan je tenminste tijd en energie steken in het opruimen van schuren, schoonmaken van stoelen en banken, het herstellen van kapotte hekjes en gewoon nog steeds lekker kijken. Oh ja en naar leuke moestuin beurzen gaan zoals de Groenmoes beurs in Oirschot. Die was weer erg geslaagd en ik heb er lava meel kunnen kopen voor de cursus. Hierover in de toekomst meer want nu weet ik nog niet goed waar ik het allemaal voor moet/mag gebruiken van de meester.

De winter heerst echter nog en alles kan wachten... Behalve de natuur, de muizen hebben merkbaar honger en vreten zelfs aan de paarse keizerskroon. Een plant die ze toch echt niet lekker horen te vinden. Misschien interpreteer ik de vraatsporen verkeerd. De al gelegde tuinbonen hebben ze zeker wel gevonden. Precies boven de ontluikende bonen zijn ze de diepte in gegaan en hebben zo hun claim op voedsel gemaakt. Zou een ontluikende tuinboon geuren? Voorgaande jaren hadden ze het lastiger want de bonen zaten verstopt in de vette klei. Dit jaar ligt er een eenvoudig te doorzoeken laag compost. Maar ze gaan er wel recht op af.
Dat wordt dus voortaan de tuinbonen voor zaaien. Als de bonen daarna veel beter groeien met die laag compost is dat te overkomen.

Maar ja toch lente dus. De perzik staat op barsten en dat is wel prachtig om te zien maar het verraderlijke tuindershartje denkt dan meteen: "Oei, oei, wat als het gaat vriezen?". Ja slimmerd, had je maar geen perzik moeten zetten. Maar mooi is het.

Oh ja voor de oplettende lezer alle foto's zijn van 14 maart toen de zon echt wel volop scheen.
Ondertussen zijn de knoppen verder open en is er geen bij te vinden dus zal ik met het penseel aan de slag moeten. Doe ik dat niet dan komen er zeker geen perziken, vorst of geen vorst.








Wat betreft het "tuinieren volgens Frank" komen er steeds meer lijnen bij. De poot uien vinden de kou niet erg dus die zijn gepoot en naar het schijnt mag de spinazie die ik heb ook gezaaid. Het staat op het zakje dus het is een waarheid... als een koe. Lastig als het om plantjes gaat.

Het is ietwat koud maar niet erg nat. Op mijn verhoogde bedden is er makkelijk bij te komen zonder met je voeten ergens in de klei te blijven hangen. Ik voel me dus al snel in staat om dingen te doen die misschien toch beter nog kunnen wachten. De tijd gaat het leren.







In de met mest opgewarmde bak komt de sla op. Dat is toch best wel bijzonder voor me. Nog nooit eerder heb ik een Hotbed gemaakt. Er over gehoord dat dan weer wel en gezien op Gardeners World en er over gelezen in Engelse en Duitse bladen. In het Nederlands vind je er veel minder over.

Het is leuk om in een kleine bak die best koud staat toch een soort interne warmte bron te hebben die het prettig maakt voor sla. Als ze gaat schieten ( bloeien ) weet ik dat het te warm was.
Dit jaar gebruik ik voor experimenteren en dit is er al vast een die ik gewoon ga herhalen volgend jaar. Dan maakt het niet zo uit dat er alweer een mol door de kas aan het graven is.






Thuis ben ik druk met plannen maken, in mijn agenda met maan tijden die je vertellen wanneer je het beste een bepaalde plant kan zaaien of oogsten vul ik braaf de door Frank gevraagde schema's in. Informatie over wat en hoe is door Velt als een maand overzicht geleverd. Erwten ongeveer op deze datum, agenda erbij en dan zoeken naar de eerste de beste goede zaai dag na die datum en opschrijven dat ik dan tot actie over moet gaan.
Zo georganiseerd zijn helpt in ieder geval dat je niet opeens met zweet in je handen staat omdat je, oh jee, alles vergeten bent.

En er kan volgens al die beter wetende en een brok eigen ervaring al voor gezaaid worden. De tomaten staan op de vensterbank, de erwten en reserve tuinbonen in de koude bak bij huis. De pepers, ja die slapen nog in het warme vensterbank kasje.

En op de tuin bloeien de krokussen. Toch lente dus.