Van alles maar vooral nog fris.

De tijd schuift rustig verder op het landje. Door de kou en de nattigheid is het niet mogelijk veel te doen. Natuurlijk klaagt heel Nederland ondertussen over de Horror Lente. Het is te koud en het is te nat en het verpest ons lente gevoel. Je weet wel dat gevoel van op je rug in het gras of op een terrasje met een biertje. Of was dat in de zomer? Ik heb even mijn oude bijhoud schrijfsels erop na geslagen.
Vorig jaar vroor het in het oosten van het land min 9*C op 24 april. Ah zou ons geheugen ons weer eens parten spelen? Ik laat het aan jouw verbeelding dan maar.
Hier in het westen van Nederland op 40 km van de zee is het milder dan in het oosten en doet de vorst zachtjes aan. Het valt dus alleszins mee.

Ondertussen heb ik er nog een bijen hotel bij gemaakt. Een plak eikenhout is nu een de-luxe woning met gaatjes design van Albine van Donkelaar, mijn design vriendin van de Rietveld Academie.

Drie maten gaten van 5 t/m 6 mm doorsnede zou de wilde bijen gelukkig moeten maken.

Ik vind het in ieder geval prachtig en ach dan komen de bijen ook wel toch?










Met de rug naar de westenwind zodat de regen niet al te veel last geeft hangt het nieuwe hotel nu naast de oude perenboom waar de eerste bijen toch al druk rond zoemen.
Nu maar hopen dat het niet zo koud is geweest dat de vruchtzetting gestoord is. Dat zou jammer zijn want ze is super lekker.



Natuurlijk heb ik ijs en weder dienende steeds meer golvende lijnen in mijn groenten bedden en langzaam aan wordt het patroon van de Natuurlijke moestuin zichtbaar.
Koud en nat? Ja maar moes tuinders zijn geen watjes en de vroege moes: raapstelen, spinazie, uien, kolen, bieten, radijs, pastinaak en sommige wortels, willen ook met kou wel groeien.
Dus zijn ze niet alleen gezaaid en gepoot maar ze komen in het geval van zaaien ook al boven.

Raapsteel en overwinterde snijbiet met de eerste kolen.

Radijs markeert waar de pastinaak zit. Erachter links de uien met daarnaast de spinazie.

De aardappelen niet in de rij maar als een blok. De oude pastinaak rechts zal zaad geven voor volgend jaar.

Kortom langzaam maar zeker komt het allemaal tot leven. Toch heb ik het gevoel dat het me dit jaar minder moeite kost doordat ik veel georganiseerder te werk ga dan ooit. De boer denkt dat ik toch langzaam aan echt te fanatiek begin te worden. Dat kan, maar dit voelt super relaxed en ik houd daar wel heel veel van.  Het geeft me tijd voor andere dingen.
Onder andere voor het bekijken van nog wat YouTube filmpjes. De man van One Yard Revolution, Patric Dolan, spreekt me in deze dus erg aan. Immers ook hij wil met weinig werk veel bereiken en heeft prachtige adviezen. In het Engels/Amerikaans dat wel.

Nog even geduld op het landje, volgende week pakt de lente weer uit en zal het tempo omhoog gaan.