Daar kan ik de winter de schuld van geven want het begon natuurlijk te vriezen op het moment dat de vruchten aan het zetten waren. Alleen was de winter toen eigenlijk al over.
Maar tijd om eerlijk te zijn. De boom is stervende. Zeker de tak die ik aan gepakt heb.
Overal tonder zwammen en bij deze dikke jongen ook nog eens in de winter fluweelpootjes paddenstoelen op hoogte. Tel daarbij op tak sterfte in de zomer en dan is er geen echte keuze meer.
Het slachtoffer in beeld. Zo slecht ziet de tak er niet uit vertel ik mezelf. Maar hij hangt wel over mijn schuur en als een herfst storm hem breekt ligt een groot deel in de buur tuin. Dus alle moed, de grote takken zaag, de trap en wat ik nog meer nodig had bij elkaar geraapt en aan de slag.
Toch nog weer goed gekeken en uit een lager deel komen redelijk ogende takken... Ik weet nu al dat ik dom ga doen en proberen een deel van de boom te behouden.
Weer verder en in het centrum van de stam wordt een probleem zichtbaar.
Hier helpt eigenlijk niets meer, zelfs geen aspirine. Het is een Pruim, geen tomaat. Toch maar de harde delen afgewerkt met wondmiddel en straks over het gat een emmer tegen de regen.
De rot gaat diep, heel diep en dit niet omzagen is eigenlijk dom. De chronische optimist in mij wil het echter toch proberen. Die wand houdt het nog wel even. En zeg nou zelf zo erg ziet het er nog niet uit nu...
Volgend jaar na de pruimen tijd komt de tweede grote tak aan bod. Die klinkt nog niet hol en hangt niet gevaarlijk over maar heeft wel veel zwammen. Het jaar daarna gaat de laatste grote tak er dan uit en is de boom terug naar jonge takken vanaf nul tot 1 meter hoogte. Als ik heel veel geluk heb kan ik het dan nog een paar jaar gaande houden.
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden zeggen ze maar bomen zijn geen mensen.
Pruim zal blijven en volgend jaar , ja dan. Heel veer lekkere pruimen, echt wel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten