Wat mei al voorbij?

Doordat het in deze tijd van het jaar best druk is op mijn landje vergeet ik de tijd.
Als ik veel tijd besteed besef ik niet dat er tijd is zeg maar. Wie veel tijd wil hebben moet gaan zitten en zich vervelen. Maar dat lukt natuurlijk niet met een volkstuin.

Halverwege mei leek de tuin nog onder controle maar toen werd het eindelijk toch warmer. Dan begint het werken tegen de klippen op. De tuin wil , ja omdat ik dicht op elkaar plant, een jungle worden. Dat zie je vooral bij de struiken en klimmers die opeens er vandoor gaan. De witte druif is daar een van.

Met wat vaste planten aan haar voeten neemt ze de hele schuur over als ze kan. Snoeien na de tweede tros en dat blijven doen want druif groeit door.
Ook mijn zelf zaai sla. Dat waar ik voorheen geen moeite voor gedaan heb dus. Ze gaat nu na vele keren oogsten zo hard groeien dat ik dunnen moet en ze links en rechts weg geef. Of op de compostbak doe want mensen verstoppen zich al als ze me aan zien komen. Nu gaat die eerste sla schieten oftewel bloeien. Een paar laat ik voor de zaden maar de rest moet ik ruimen.

Zoals te zien zit er in dit bed al wat kale grond. Al zal dat niet lang duren nu er bietjes en ander spul gezaaid is op die plekken. De wortels zien er wat zielig uit omdat de veenmollen eronder zitten. Of dat nog wat wordt ga ik later in het jaar merken. De peultjes rechts doen het gelukkig wel goed.

In het diamant bed ga ik iets testen. Via de RHS hoorde ik van de truc om courgettes langs palen te telen. Dus heb ik alle restjes aan paal-achtig spul verzameld en ga het uit proberen.

Zo komen de oude bezemstelen en dergelijke nog van pas. Het idee is dat je zo slak schade en meeldauw voorkomt. Spannend al heeft de eerste plant al een vraat gat in de stengel. Er is dus iets dat wel omhoog klimt. De sla die ook hier nog welig groeit ga ik weg oogsten zodat de winter kolen hierheen kunnen.

Ze staan nu nog in een rijtje op mijn voor zaai bed. De Pakshoi helemaal rechts zal later ook naar de grote bedden gaan al is dat voor Pakshoi niet de beste teelt methode. Ze wil het liefst geen gerommel met haar wortels. Maar nooit geschoten altijd mis. Dus probeer ik het.

Dit zieltje in emmer is ook een test. Zij het noodgedwongen. Deze Iditarod Red Dwarf tomaat had een door geknaagde stengel. Nu maakt de top nieuwe wortels in de emmer zodat de plant gered is.
Behalve als er straks weer een muis voorbij komt en denkt "heeeee lekker".
Het wil wat met die mee eters.

Zelfs de zwarte luis in de tuinbonen, die ik meestal voor ben door te toppen, was dit jaar zo vroeg dat ik te laat was. De mieren die de luizen beschermen omdat de luizenmelk hun voedsel is helpen dan ook niet mee. Gelukkig zit er wel zoveel bloei dat ik nog wat zal kunnen oogsten....hoop ik.
Ach eigenlijk mag ik niet klagen. Alles groeit.

De bieslook bloeit maar ook de bloemen zijn lekker. Tussen de aardbeien vervallen de tulpen en groeit de knoflook.

De aardbeien op de warme plekken worden al rood en de eerste oogst is er. Terwijl dit een late soort is.
Nee het is niet slecht toeven op het landje. Vanaf nu wordt het ook steeds gevarieerder en leuker.
Groei de heermoes tegen de klippen op? Ach dan kijk ik naar mijn roos die dat ook doet.
De eerste schoffel ik want de wortels zijn niet weg te krijgen. De tweede daar pluk ik wat van en geniet zo twee keer. Balans, heerlijk.

Kleine stapjes.

Het is voorjaar. Nou ja dat was het even en ondertussen is het al een tijdje best kil. Droog is het ook nog eens. Dan groeit het groen niet al te hard. Kleine stapjes voorwaarts dat dan wel maar groei met volle overtuiging is er nog niet in het jonge spul buiten.

Maar het doet het wel. De snijbiet en de kohlrabi groeien in de buiten bakjes. De voorste is de kohlrabi en deze groeit in de bakjes die ik bewaard heb van de toast. Alles komt tegenwoordig in plastic. Deze hebben een maatje dat bij mij een recycle idee deed ontstaan. Hopelijk kunnen ze jaren mee en hoef ik dus nooit meer plastic erbij te kopen want eigenlijk wil ik dat niet meer. Het mooist zou een natuurlijk potje zijn . Helaas blijkt dat voor mij niet werkbaar omdat die sneller uitdrogen en dan moet ik elke dag naar de tuin. Ieder mens zijn beperking.

Ik recycle nog wel meer. Het nieuwe onderstel van mijn tuinwerk tafeltje bij de composthoop komt uit de afvalbak van buren verderop. Zo kan ik het blad , een oud stuk kabel rol, blijven gebruiken. De onderkant is te rot om nog iets in te schroeven maar zo gaat het voorlopig wel.

Wat betreft de groente op de bedden. Ja ook dat komt iedere keer iets meer maar met kleine stapjes.
De spitskolen heb ik toch maar uit gepoot omdat de wortels uit de potjes kwamen kijken.

De afrikaantje heb ik ook al geplant rond de plek waar straks de buiten tomaat komt. De snijbiet die er nog naast staat laat ik nog even als een soort warmte bron. Mocht het nog kouder worden dan staan ze beschermd. Planten kunnen elkaar helpen. In de toekomst helpen de afrikaantjes de tomaten omdat ze een stofje in zich hebben dat aaltjes verdrijft. Aaltjes tasten wortels aan en die tomaten hebben het al zo moeilijk buiten.

De tuin is ondanks mijn mopperen best al groen en duidelijk gegroeid.

Het voorjaar bloeiend spul doet echt haar best om voedsel voor de bijen te zijn maar die houden het met deze kilte ook nog even voor gezien. Zelfs de een paar weken terug al druk zoemende metsel bijen boven de schuurdeur houden nu een slaapje.

Alleen de kikker trekt zich niet zoveel van de kou aan. Misschien helpt het om koudbloedig te zijn al wordt je wel ietwat sloom.

Maar dat wordt ik ook. Ach het wordt echt wel weer minder kil en dan wordt het vanzelf druk druk druk. Waarschijnlijk klaag ik dan wel weer over te snel groeiend groen.
Dus geniet ik maar van het beetje pauze en drink thuis nog een kopje thee.

April doet wat het wil.

De planten beginnen te groeien. Na maart beginnen de dagen steeds meer te lengen en de planten denken dan iets in de geest van:" Jaha laten we aan de slag gaan". Het tuinders hart bloeit er ook van op. Al weet iedereen dat april wat het weer aangaat nogal wat roet in het eten kan gooien.
Maar ja de oude pruim bloeit fantastisch.

De metsel bijen die boven mijn schuurdeur wonen zijn ontwaakt en vermaken zich kostelijk met het stuifmeel.  De zon schijnt en de lucht is strak blauw. Er zijn nog veel meer lente bodes te zien.

Bloeiende peren, tulpen, muurbloemen en ga maar door.
Wel jammer dat de paardenboer gestopt is en er dus geen verse mest meer is waardoor mijn broedbak met sla niet gelukt is. Al staat er best wel iets in. Met de sla die overal uit zichzelf op komt heb ik toch wel genoeg. Permacultuur werkt met veel geduld echt wel op een tuin in een omspit zee van kale grond.  Die kale wintervlakte bij sommige buren blijf ik tegen natuurlijk vinden. Hun beestjes ook dus die zitten dan gezellig bij mij. Nu overal weer wat groen komt verminderd die visite weer.

Mijn eenjarig groen waar ik op dit moment blij mee ben zijn de tuinbonen. Deze best winterharde jongens hebben het een paar jaar slecht gedaan. Of dat kwam door te natte februari en maart maanden of door teveel compost geen idee. In dit nieuwere bed ligt nog niet zoveel compost en ik heb de veldsla gelaten rondom de bonen. De tuinbonen zijn direct gezaaid en doen het dus gewoon allemaal. Prachtig. Het lege stukje ervoor is ondertussen met snij-sla ingezaaid. Dat is nog even aan het denken of het nu wel of niet zal gaan groeien.

Tussen de bonen laat ik de veldsla nog even want de kevers eten al aan de bladranden en zo hoop ik de planten iets te beschermen nog. Ach ja je probeert zo elk jaar wel iets nieuws. Deze techniek kost wel wat meer tijd omdat de plantjes straks voorzichtig eruit gepeuterd moeten worden. Als je weinig tijd ter beschikking hebt/neemt dan werkt dit dus niet.

Onder de oude peer groeit op dit moment de lekkerste groente van het seizoen, de daslook. Ik houd erg van die milde knoflook smaak en het is ook nog eens een plant die graag groeit. Dat betekent nu wel dat ik wat weg moet halen anders staat straks mijn hele tuin vol.
Voor de zoet liefhebber, ja natuurlijk manlief, is de andere favoriet aan de groei. Mijn rabarber is dit jaar wel heel gelukkig.
Ze groeien de pan uit. Met stelen die moddervet zijn. En al heb ik de eerste bloei eruit gehaald zodat die stelen nog even goed verder groeien over tekorten ga ik dit jaar niet klagen.

Mooi ook nog eens zo met de zon door de grote bladeren.

Tja en dan werpt april je weer even terug met beide benen op de grond. De nachtvorst richt schade aan. Waar ik de eerste bosaardbeien smaak in gedachte al proefde heeft de natuur de hartjes zwart geblakerd en komen er voorlopig nog even geen aardbeien.

Dat de peer en de kiwi ook geraakt zijn en, ondanks al langer bloeien, de pruim vermoedelijk ook is minder mooi.

Het ziet er zielig uit.  Bij de fruitbomen heb je geen tweede kans zoals bij de aardbeien.
Ook de kiwi zal nu niet echt gaan bloeien al is er daar nog iets hoop omdat nog niet alle blad rozetten al aan de groei waren. Dat kan dus nog komen.
De tijd zal het leren. Ik heb in ieder geval weer geleerd toch echt geduld te hebben al lijkt het af en toe zomer in de lente. De courgette en pompoen worden voorlopig nog niet gezaaid.

Wachten, nog even wachten.

Het nieuwe seizoen ontwaakt.

Jawel lente echte lente. Alles lijkt opeens te ontwaken. Waar eerst nog wat voorzichtige groei was is er nu kleur.
Vooral geel voert de boventoon. Van forsythia en narcis tot de buxus en de speenkruidjes op de tuin. Veel geel dus. Misschien is dat wel de beste kleur om in het voorjaar op te vallen. Voor de buxus en het speenkruid werkt het in ieder geval als bijen magneet.

Het zoemt om de struik. En dat al lang voor een tuinder verderop twee bijen kasten neer zette de afgelopen week. Waar de bijen op de buxus vandaan komen is een raadsel. Maar ze zijn er. Mooi want als straks de fruitbomen bloeien hebben ze de weg hierheen al gevonden.

Dat bloeien laat, zoals aan de perenboom te zien is, niet lang meer op zich wachten. Ja dit uitzicht voelt met een warm zonnetje in de rug wel al heel erg als echte lente.
Natuurlijk weet je dat het nog kan vriezen, zeker in de nachten die nog komen. Maar het hart wil ook wat. Ik heb, eigenlijk te vroeg, de raapstelen gezaaid. Dat die dan, met het zachte weer erbij, verzinnen dat ze aan de gang moeten is eigenlijk wel te verwachten.

Ik heb ze in een golf gezaaid. Dan is het verschil met de spontane sla soorten heel duidelijk. Natuurlijk is het verschil tussen een raapsteel, familie van de kool, en sla best goed te zien. Zelfs als ze nog piep zijn. De een (koolsoort) heeft hartjes als 1e blaadjes en de ander eironde.
Heerlijk naast groenten die na de winter nog geoogst moeten, prei en snijbiet, is er nu ook het eerste groen van seizoen 2019 buiten.

In de kas heb ik al ui en biet in plantplugjes groeien zodat ze later de tuin op kunnen. Eerst nog afharden door ze op mijn oppot tafel naast de schuur te zetten. Daar is het na die kas warmte niet meteen zo koud voor ze. Mocht er nachtvorst voorspeld worden kan ik ze ook nog weer even snel naar binnen zetten. Anders moet er fleece over en dat is met mijn door elkaar telen wel een heel gerommel.

Thuis staan de eerste tomatenplantjes op de vensterbank en heb ik nog een zelf gezaaide citroen boom in de overwinter stand. Het nieuwe seizoen is dan wel begonnen, echt hard lopen doe ik nog niet. Het is toch nog te vroeg om echt al veel te doen. Behalve dan, oh jee daar ga ik weer, vroege wortel, pastinaak en radijs zaaien. Dat kan nu best wel al buiten.

De vaste planten zoals de aardbeien gaan aan de groei en het is al lang de hoogste tijd om het bruine blad er bij weg te halen. Dit jaar staan er voor het eerst, naast knoflook planten, tulpen tussen. Kijken of dat invloed heeft op elkaar. Tulpen zijn immers net zulke hongerwolven als aardbeien. Maar als plant alleen in de lente actief.

Oh ja in de bak met eenruiter is de eerste nieuwe sla aan het groeien. Vier jaargetijden sla is een sterke soort die het prima doet nu. Van de zomer houdt ze niet maar dan zaai ik gewoon andere soorten.

En verder? Verder is het genieten van het vroege lente zonnetje. Met een mok thee in de hand de tuin door lopen en kijken naar al dat nieuwe leven.

Op naar aprilletje zoet en misschien de spreekwoordelijke witte hoed.

Snippers

De gratis snippers zijn er. Fijn maar wel meteen veel werk. Ik breng per jaar tussen de 16 en 20 volle kruiwagens op mijn landje aan. Wat het gewicht betreft valt dat mee maar je moet wel en scheppen, slecht voor de rug, en heel veel lopen met een kruiwagen, ook slecht voor de rug.
Maar het is klaar en de enige hardware klus die nu nog wacht is het beitsen van de schuur en de banken.

Met zo'n strak blauwe lucht erbij ziet het er na het harde werk wel meteen extra zonnig uit met die gele snippers.

Je zou bijna geloven dat de tuin er altijd zo netjes strak geharkt bij ligt. Wat dat betreft is het vroege voorjaar wel nep. Alleen al omdat het nog lang geen voorjaar is en het groen op verkeerde plekken nog niet groeit.
Wat wel groeit zijn de anders ook wel vroege planten. Alleen zie je daar nu bijen op terwijl dat toch echt wel heel vroeg is. De tuin zoemt al.

En het kraakt ook al omdat de rabarber haar bladeren ontvouwt en dat hoor je af en toe.

Nog geen maart en de groei zit er in. Dat we nog koude nachten hebben zal de rabarber worst wezen. Maar ja dan krijg je wel gele randen langs dat eerste blad.

Oh ja het eerste stipje groen in de broei bak heeft nu vriendjes.

Met zijn allen op een rijtje, net een school klasje.

Zo gaat het opeens met rasse schreden richting de echte lente.
Volgens de weer mensen is dat 1 maart. Dit jaar lijken ze gelijk te krijgen.

Warm he?

Februari is warm dit jaar, koude nachten dat wel. Je verwacht ongeveer een Elfstedentocht maar krijgt de lente. De mens in mij vindt die warmte wel lekker maar de tuinier kijkt met zorgen naar de fruitbomen die hierdoor op gang komen. Het kan altijd nog gaan vriezen , echt vriezen. Denk maar aan die beer uit het oosten van vorig jaar.
Genoeg gezeverd, tijd voor een korte bijdrage om te tonen hoe het er nu voor staat met de tuin.
Allereerst bloeit het eerste spul op de tuin. Sneeuwklokjes, klein en ook mijn reuzen, Helleborus en Krokus.

In de kas leeft de sla op van meer licht en gaat groeien en de eerste Ailsa Craig uien laten hun neuzen zien in de potjes. Dat is een extra grote ui, kijken wat ze dit seizoen voor me gaat doen. Dat is het leuke van nu. Het herstel werk van de winter is gedaan het onkruid is nog onder controle en het hoofd dwaalt af naar de leuke dingen van de lente. Voorpret, steeds meer voorpret.

De zon schijnt ook nog eens dat het een lieve lust is. De snijbiet groeit door en dat betekent meer groente om te eten. Wel goed want de prei wil nog steeds niet dikker worden. De palmkool is opeens vrij van grijze luis en de malse bladeren zijn heerlijk nu.
Nadeel van dit weer is dat je overmoedig wordt dus heb ik buiten raapsteel gezaaid. Te vroeg want normaal doe je dit pas halverwege maart. Tja dat mooie weer...

Kijk zelfs in het broei bed komt de sla al boven piepen. Een miniem stipje overbelicht groen. Al liggen de zaden ernaast nog na te denken, iets naar achteren komt ook al een sla plantje. Alles is nog wel beschermd door de bak met raam. Vorst heeft hier geen grip.

Het nieuwe seizoen is begonnen, logisch het is warm overdag. 
Hopen dat er geen zware vorst meer komt en verder gewoon genieten van het mooie weer.

2019 is begonnen.

De kop is van het jaar af. De eerste klussen van 2019 hebben zich aangediend en zijn alweer gedaan.

Het maken van een nieuw plan en het op papier zetten is een prettig klusje. Niet alleen ben je zo aan het denken over het nieuwe jaar en gaat het tuindersbloed kriebelen. Al doende kijk je ook terug op het jaar dat was. Droomtijd is het. Nagenieten en dromen van mooie oogst in de toekomst.

Het gereedschap is geslepen en in het vet gezet.
Het broei bed dat afgelopen jaar een succes was is geleegd en de nieuwe fase met verse paardenmest erin aangestampt is gedaan.
De buurdame had in oktober al houtsnippers besteld bij de gemeente en omdat deze meestal eind januari gestort worden heb ik de paden aangepakt. De bovenlaag die nog redelijk was opzij, de onderlaag eraf en de bovenlaag terug harken.

Die snippers uit de onderlaag zijn al zover verteerd dat ze prima mulch voor de vaste planten zijn.

Na aanbrengen ziet de boomvoet van de fruitboompjes er meteen verzorgd uit.

Zo ben ik deze maand druk aan het werk zodat straks alle tijd beschikbaar komt voor het zaaien en planten.
Die periode lijkt wel steeds vroeger te komen maar geduld is bij het zaaien wel een noodzaak.
Dat de bollen op de tuin al opkomen, ach die kunnen veel hebben en zijn minder kwetsbaar als jonge groenten. De vorst die nog komen kan is echt een goede reden om je in te houden.
De bos tulpen hebben zich weer vermeerderd. Zo'n cadeautje waar ik blij van word.

De sneeuwklokjes onder de pruim bloeien al.

Leuk dat prille groen in de winter.
Er is nog meer pril spul te ontdekken want de pruim heeft op zijn stam 1 plukje groen terwijl dat nu toch echt raar is.

En de muurbloemen bloeien toch echt te vroeg.

Terwijl het ijs in de al meermaals geleegde regen ton best dik is met ongeveer twee centimeter.
De planten hebben er kennelijk gewoon zin in.

De ton is vorige week nog schoon gemaakt en heeft nu dus alweer ruim 100 liter regenwater en die dikke ijslaag.
Een van mijn betonnen kikkers heeft veel meer last van de vorst.

Dikke barsten zitten erin, kijken of er aan het eind van de winter alleen nog beton brokjes over zijn.
Geen ramp, bij de kringkoop vindt ik vast weer een nieuw gek ding voor de tuin en ik heb er nog een die geen barsten heeft. Dingen komen en dingen gaan.

Zo verloopt januari en blijft overeind dat je met een volkstuin je nooit hoeft te vervelen.

Saai weer.

Stralende zon.

En echt winters weer met sneeuw waardoor de tuin even onbereikbaar is.

Altijd is het anders en successen uit het verleden geven geen garantie voor de toekomst.
Laat de rest van 2019 maar komen.