Op stoom

De tuin is op stoom en dat terwijl het te weinig regent. Gelukkig zijn wij hier gezegend met een water aansluiting zodat we sproeien kunnen. Als het dan even betrokken is probeert natuurlijk wel iedereen te sproeien. Blij dat de boer wat extra aansluitingen heeft gemaakt.

Het ziet er op het landje al heel groen uit nu.

De meeste vaste planten groeien, weer of geen weer, en de ijle eerste sprietjes sla zijn nu al lang oogstbaar. Net als voorgaande jaren groeit er alweer te veel. Het is maar goed dat ik buren, vrienden, kennissen en een compostbak heb.
De Erwten beginnen te bloeien, De groene asperges zitten alweer dik onder de asperge kevers en ik oogst eromheen. De bieslook gaat bloeien en dat is dan weer leuk voor in de sla.

De sla in de bak staat na het bezoek van meneer mol die het ondergraven heeft iets zielig te zijn maar begint weer te groeien. De aardbeien beginnen hun vruchten te maken. En de snijbiet gaat schieten. Daar oogst ik nog steeds van tot straks de courgettes op deze plek komen. Dat zal over een week wel ongeveer zijn. De nieuwe snijbiet is dan nog niet te oogsten maar er is zoveel sla door alle bedden heen dat we dan maar verschillende sla combinaties gaan eten.

En dan zijn er natuurlijk nog de bloemen voor de pluk. De eerste rode iris bloeit en jawel met bollen moet je eigenlijk nooit het plaatje op het zakje geloven. Maar mooi is ze wel al is het geen fel rood.

Die eerste bloem is natuurlijk te mooi om te plukken. Bloemen zijn wat dat betreft wel vaker mijn mislukte oogst. Op de vaas doen ze het korter en op de tuin staan ze er zo mooi bij. Dan maar een bosje smeerwortel met bieslook, gras en mierikswortel bloemen plukken. Het eerste volkstuinboeket want de tulpen kon ik ook al niet plukken omdat ze te mooi waren. Ik ben een watje, ik geef het toe.

Klaar om te vertrekken. Nog even een rondje lopen, kijken welk gereedschap ik nu weer heb laten slingeren en gewoon nog even genieten.

Dat was het weer voor deze keer.

Haar kop eraf

Terwijl Alice angstig tussen de struiken van wonderland stond riep de boze koningin "haar kop eraf, haar kop eraf".
Alleen ging het deze keer niet om Alice of de Witte koningin. De pruim was klaar met bloeien en dat is het moment om steenfruit aan te pakken.
Pruim had een veel te groot hoofd gekregen.
Haar nek kon het gewicht niet meer aan. Om maar te zwijgen over de nieuwe regels op de tuinen die alleen nuttige bomen toestaan met een hoogte van ten hoogste 3 meter.
De Notelaar verderop is de enige die een uitzonderingspositie heeft weten te veroveren. Een walnoot kan je nu eenmaal niet klein houden en het is zo'n markante boom.
Maar pruim? Eigenlijk had ze zichzelf al bijna genekt met de donderzwam die haar hele stam verzwakt. Dus alle moed, de zaag op steel en de motor kettingzaag verzameld. Een ondersteuning in de vorm van manlief geregeld en op naar het werk.

Het begin wordt gemaakt en nu de eerste takken eraf zijn kunnen we zien hoe verder te gaan.
De hoeveelheid materiaal die eraf komt is ook niet mis. Haar hoofd past niet in een mandje. We dragen alles maar naar achter naar de groen resten stort van de boer.

En dan even pauze. Het leven van een beul is zwaar. Biertje, watertje en weer door.

De laatste restjes stam nog weg halen al blijft er straks wel een stuk staan dit gaat er nog af. We zien immers goed hoe ziek ze nog is.

Tot we op de hoogte zijn waar het maar moet. Zoveel rot krijg je alleen weg door de hele boom te kappen. Maar ze is nog even sterk genoeg om wat taken te laten voor pruimen en schaduw.

Emmer in plaats van hoofd en op een afstandje valt het allemaal wel mee. De emmer is tegen het indringen van de regen. Pruim heeft nu drie emmers die haar zo tegen meer ellende beschermen.
Ze is nu geen driekoppig- maar een drie emmer wezen.

Vanaf de andere kant valt ze nu bijna weg tegen haar achtergrond, de notelaar.
De laatste takken die officieel nog te hoog zijn ga ik later een keer horizontaal uitbuigen. Lange snoei noemen ze dat. Aparte omschrijving als je er niets afhaalt.
Met de takken uitgebogen moet Pruim het dan weer een tijdje doen. Aan iets horizontale takken komt meer fruit dus wie weet hoeveel pruimen ze in de toekomst nog kan geven.

Klus geklaard en de beulen gaan tevreden naar huis. Het schavot is geschoond.

Te veel te doen

Wat gebeurt er als je in het voorjaar echt aan de gang gaat. Dan vergeet je van alles.
Mooi toch hoe je hoofd opruiming houdt terwijl je denkt dat alles op rolletjes loopt. Tot je ontdekt dat je bijvoorbeeld nog ergens een blog hebt. En foto materiaal dat je allang had willen posten want de natuur op je landje is al veel verder dan ten tijde van de foto's.
Oeps? Misschien maar de oplossing is simpel.
Beste lezer bij deze wat plaatjes. Het verhaal mag je er zelf bij denken.

Teelt.

Natuur.

Toekomstmuziek.

Ergens in de voorouders Saksen.

Nieuw seizoen

De Paasdagen zijn voorbij en het nieuwe seizoen begint nu echt. Baas Haas houdt nog wel de wacht maar eieren zal hij niet meer verstoppen.
Maart was koud, nat en vooral ook donker. Dan groeit het allemaal niet zo snel. Je ziet het ook aan de groentebedden. Daar komt nog amper onkruid op en meestal is dat wel het "de moestuin gaat los" signaal. Ja soms kan je blij zijn met onkruid. Vooral als het het startschot afgeeft voor een nieuwe start.
Niet dat er in maart niets te doen was. De oude rozenboog is verstevigd met eigen hazelaar hout en kan niet meer omwaaien.

Ik noem dit volkstuin chique. Functioneel en rommelig maar charmant.

Het oude bankje dat het begeven had is vervangen door deze. Niet van restmateriaal want zo handig ben ik nu ook weer niet met bouwen.

Kortom de hardware van de tuin is nu helemaal op orde. Nu kan ik verder met de planten.
In de kas was ik daar al mee begonnen. Daar groeit nu voorzichtig biet en erwt in pot. De tuinbonen hadden met het binnen staan moeite en staan nu buiten op de marmeren oppot tafel. Met gaas bak erover want de duiven zijn al aardig aan het slopen. Kijken of ze nu gaan groeien.

De eerste planten in het bed zijn de spinazie planten. Van voor gezaaid in potjes in de kas staan ze nu in het bed. Onder de deken ( tuin fleece ) ernaast zijn wortels gezaaid.

Er komt daar ondertussen wel onkruid maar nog geen wortel. Maar het onkruid bewijst in ieder geval dat de temperatuur onder het fleece goed is. Op een mooie dag ga ik wel een keer voorzichtig de boel eruit peuteren. Met wat geluk vind ik gewenste plantjes die ik verzetten kan en gaan daarna de wortels groeien. Zaaien is geloven in de toekomst heb ik op een tegeltje gelezen. Het klopt. Ik geloof in lekkere knapperige wortels op mijn bord.

In de warme bak komt de sla op en omdat het nu eenmaal op paarden stro zit zijn de gekke paddenstoelen er ook weer. Het kan geen kwaad de sla groeit er wel omheen. Op een gegeven moment gaan deze groeisels ook gewoon weer weg.

Nog een paar weken en de eerste sla oogst uit de bak kan beginnen. Het lijkt nu allemaal nog zo klein maar later ja echt, later worden het reuzen deze kleine plantjes.

Ook de bomen gaan aan de groei en in de peren, die de eerste zijn, zitten al dikke bloemknoppen.

Prachtig vind ik die. Ze hebben iets van een dinosaurus. Een grove huid met een grote kuif erop.

Straks zullen de bijen er weer omheen vliegen en de nectar drinken terwijl ze de bloemen bevruchten.
Nu zijn er al hommels op de tuin en solitaire bijen. De dames van de boer met bijenkorf heb ik nog niet gezien. Niet dat dat betekent dat ze er nog niet zijn. Er is toch nog niet veel voor bijen te vinden. Al bloeit het speenkruid en het longkruid.
De narcissen doen het ook goed al worden er veel al door de slakken op gegeten. Ah ja de slakken.
Nee daar ga ik nu nog niet over zeuren.
Voorlopig ben ik blij met het nieuwe leven. Het moes seizoen is nu echt geopend.
Dat vieren we met bloemen.

IJzig

De winter leek al bijna voorbij toen de Siberische beer besloot op visite te komen. Opeens zijn de luchten helderder en de temperaturen vele malen lager. Nu dacht ik dat een Siberische beer een bruine beer zou zijn. Door de kou die hij met zich mee brengt vermoed ik toch dat het een ijsbeer is.

Op de tuin valt nu echt even niets te doen. Kijken kan natuurlijk altijd. Maar dan wel snel.
Met de felle noordoostenwind is het absoluut ijzig.

Het vijvertje in de border is nu wel duidelijk te zien. De stuif sneeuw hecht op het koude oppervlak.

Aan de achterkant blijft het ook op de kas liggen. Koud hoor. Al is het in de kas door de zon veel warmer dan buiten, het helpt nog niet bij het verdwijnen van de sneeuw. Bij deze is de kas dus echt een koude kas.

Het laatste water in de grote ton is ook al zo vasthoudend. Het water zit stijf om de plank gevroren.

Te weinig om de ton kapot te vriezen is deze watervoorraad zodra het gaat dooien wel klaar om de eerste planten in de kas water te geven. Vandaar dat ik de ton nooit helemaal leeg haal.

Waar je ook kijkt, het is koud en je kan echt niets doen. Nou ja de sneeuw van de broedbak vegen. Dan kan de zon erin schijnen en de boel op warmte brengen. Dat is dan wel te doen.

Deze foto is dus een vooraf en niet een achteraf plaatje.

Dat was dan wel zo'n beetje de volkstuin met de mantel van de sneeuwkoningin om de schouders.
Wie kan daar nu tegenop?

De krokusjes proberen het in ieder geval wel.

Ik ga het ze niet na doen. Tijd om naar huis te gaan, voor ik in een ijspegel verander.

Nog even rustig.

Langzaam maar zeker beginnen de vaste planten weer leven te vertonen. Als eerste uiteraard de onkruiden. Niet dat dit erg is in deze tijd van het jaar. Ze zijn nog klein en makkelijk te verwijderen. Iets dat wel moet gebeuren anders zit ik straks met een ongewenst oerwoud.
Elke keer een beetje en dan weer met wat geluk in het zonnetje zitten met een meegebracht kopje thee. Dit is echt nog een periode van even rust.

Al staat er nog steeds oogstbaar snijbiet, de meeste groenten zijn er nu wel uit. Geen winterwortelen meer en ook de pastinaak is op.
Het nieuwe leven begint echter al. In het aardbeien bed komt de knoflook de grond uit gepiept.

De veldsla erachter maakt nog geen bloemen aan en dus kan ik die nog oogsten. Wat later in het jaar laat ik ze gaan zodat ze zichzelf uitzaaien. Lekker makkelijk oogsten zonder zaaien. Het lijkt wel wildpluk.

Net als de eerste daslook die steeds groter wordt en waarvan ik nu de eerste kleine blaadjes heb geplukt.

Toch is de volkstuin nu meer nog een plek om te kijken. Het vroege voorjaar of de late winter. Het is zo'n omslag punt. De vroege planten komen op gang en al kan je de meeste (nog) niet eten, ze zijn wel voer voor de geest.

Helleborus orientalis hierboven is de mooiste van de soorten en komt in heel veel verschillende kleuren. Thuis heb ik een hele collectie maar deze op de tuin is best een fijne om hebben.
Ook heel fijn om te hebben maar totaal anders is de nieuwe water aansluiting die de boer de afgelopen week heeft gemaakt. Niet meer de moeilijk te draaien kraan en maar liefst twee aansluitingen.
Luxe. Al is het niet moeders mooiste om te zien.

Niet alleen de boer is vooruit aan het werken. Iets heb ik toch al gedaan voor het nieuwe seizoen.
Spinazie gezaaid in de kas en de eerste voorzichtige plantjes bewegen. Ik heb ook iets later stengel ui, raapsteel en biet gezaaid in de kas. Dat die nog niet bewegen met al die kou is te verwachten. Ook in het hotbed heb ik gezaaid. Sla. Dit jaar zit er wel meer schimmel op de grond. Misschien de paardenmest die iets anders was met hooi in plaats van stro of de potgrond was toch minder goed.
Of daar de sla doorheen wil komen is afwachten. Nooit geschoten altijd mis. Tijd heb je in deze periode genoeg en in de zakjes zit zoveel zaad dat er best wat verloren mag gaan.

De Spinazie dus.


De Rabarber maakt al dikke knoppen en de eerste heeft een hint van blad. Vaste planten zijn perfect voor een moestuin.

Weinig extra werk en straks wel mooie oogst. Je moet er de ruimte voor hebben of maken maar dan heb je ook wat.
Daarnaast zijn de met stro gevulde oorworm potjes nog niet geplunderd door de vogels dus de eerste actie in het bestrijden van de luizen en ander ongedierte is tot nog toe geslaagd. Nu moeten alleen de oorwormen die rond het begin van maart de grond uit komen nog in de potjes gaan wonen.

De drukke tijd schrijdt naderbij. Met het betere weer erbij. Heerlijk. Maar eerst maart nog....

Snipperen

Rond deze periode wordt er in onze gemeente veel onderhoud aan het openbare groen gedaan. Daarbij creëert de gemeente een enorme berg houtsnippers. Daar willen ze van af.
En dan komen de mensen met grote tuinen en de mensen met een volkstuin om de hoek.
In november laten we ons met drie dames op de lijst zetten voor 1 lading snippers. Wanneer ze precies komen is altijd weer een verrassing. De afgelopen week was het zover.
Zes kuub snippers. De boer pakt alvast een deel omdat hij ze ook best gebruiken kan.
Dan blijft er best nog een berg voor ons over.

Dit is hem dan, de verkleinde "Dutch mountain" die een keer per jaar op het land ligt.
Deze keer iets dichter bij onze tuinen. Dus de kruiwagen gehaald, de spitvork en de stoute schoenen/laarzen.
De spitvork omdat je daarmee makkelijker in een houtberg steekt. De tanden van mijn vork staan dicht genoeg op elkaar dat het wel blijft hangen maar minder kracht kost.
En dan maar scheppen, lopen, storten, verdelen, teruglopen en die kringloop dan zo'n twintig keer herhalen. Een kruiwagen is ongeveer 80 liter. Reken het zelf maar uit.

De eerste kruiwagen vol gaat helemaal naar achteren. Best even moeilijk doen om al zigzag er te komen. Maar dan gaat het los.

Achttien kruiwagens later begint het er al aardig op te lijken. Meestal red ik er maar 10 maximaal per keer maar vandaag had ik vleugels.
Het verschil tussen de laatste laag snippers van vorig jaar en deze nieuwe is duidelijk te zien. Net alsof op het deel dat al klaar is de zon schijnt. Veel beter dan de kille modder die overal om de oude snippers heen kroop en probeerde mijn laarzen in te komen.

Klaar. Fijn is dat. Gewoon het idee dat die klus geklaard is en de paden er weer een jaar tegen kunnen.
Nu maakt de regen niet meer zoveel uit. Al mag ze best wel eens ergens anders gaan vallen. Met zo'n dikke 5 cm aan snippers loop ik vanaf nu wel droog.