Te veel te doen

Wat gebeurt er als je in het voorjaar echt aan de gang gaat. Dan vergeet je van alles.
Mooi toch hoe je hoofd opruiming houdt terwijl je denkt dat alles op rolletjes loopt. Tot je ontdekt dat je bijvoorbeeld nog ergens een blog hebt. En foto materiaal dat je allang had willen posten want de natuur op je landje is al veel verder dan ten tijde van de foto's.
Oeps? Misschien maar de oplossing is simpel.
Beste lezer bij deze wat plaatjes. Het verhaal mag je er zelf bij denken.

Teelt.

Natuur.

Toekomstmuziek.

Ergens in de voorouders Saksen.

Nieuw seizoen

De Paasdagen zijn voorbij en het nieuwe seizoen begint nu echt. Baas Haas houdt nog wel de wacht maar eieren zal hij niet meer verstoppen.
Maart was koud, nat en vooral ook donker. Dan groeit het allemaal niet zo snel. Je ziet het ook aan de groentebedden. Daar komt nog amper onkruid op en meestal is dat wel het "de moestuin gaat los" signaal. Ja soms kan je blij zijn met onkruid. Vooral als het het startschot afgeeft voor een nieuwe start.
Niet dat er in maart niets te doen was. De oude rozenboog is verstevigd met eigen hazelaar hout en kan niet meer omwaaien.

Ik noem dit volkstuin chique. Functioneel en rommelig maar charmant.

Het oude bankje dat het begeven had is vervangen door deze. Niet van restmateriaal want zo handig ben ik nu ook weer niet met bouwen.

Kortom de hardware van de tuin is nu helemaal op orde. Nu kan ik verder met de planten.
In de kas was ik daar al mee begonnen. Daar groeit nu voorzichtig biet en erwt in pot. De tuinbonen hadden met het binnen staan moeite en staan nu buiten op de marmeren oppot tafel. Met gaas bak erover want de duiven zijn al aardig aan het slopen. Kijken of ze nu gaan groeien.

De eerste planten in het bed zijn de spinazie planten. Van voor gezaaid in potjes in de kas staan ze nu in het bed. Onder de deken ( tuin fleece ) ernaast zijn wortels gezaaid.

Er komt daar ondertussen wel onkruid maar nog geen wortel. Maar het onkruid bewijst in ieder geval dat de temperatuur onder het fleece goed is. Op een mooie dag ga ik wel een keer voorzichtig de boel eruit peuteren. Met wat geluk vind ik gewenste plantjes die ik verzetten kan en gaan daarna de wortels groeien. Zaaien is geloven in de toekomst heb ik op een tegeltje gelezen. Het klopt. Ik geloof in lekkere knapperige wortels op mijn bord.

In de warme bak komt de sla op en omdat het nu eenmaal op paarden stro zit zijn de gekke paddenstoelen er ook weer. Het kan geen kwaad de sla groeit er wel omheen. Op een gegeven moment gaan deze groeisels ook gewoon weer weg.

Nog een paar weken en de eerste sla oogst uit de bak kan beginnen. Het lijkt nu allemaal nog zo klein maar later ja echt, later worden het reuzen deze kleine plantjes.

Ook de bomen gaan aan de groei en in de peren, die de eerste zijn, zitten al dikke bloemknoppen.

Prachtig vind ik die. Ze hebben iets van een dinosaurus. Een grove huid met een grote kuif erop.

Straks zullen de bijen er weer omheen vliegen en de nectar drinken terwijl ze de bloemen bevruchten.
Nu zijn er al hommels op de tuin en solitaire bijen. De dames van de boer met bijenkorf heb ik nog niet gezien. Niet dat dat betekent dat ze er nog niet zijn. Er is toch nog niet veel voor bijen te vinden. Al bloeit het speenkruid en het longkruid.
De narcissen doen het ook goed al worden er veel al door de slakken op gegeten. Ah ja de slakken.
Nee daar ga ik nu nog niet over zeuren.
Voorlopig ben ik blij met het nieuwe leven. Het moes seizoen is nu echt geopend.
Dat vieren we met bloemen.

IJzig

De winter leek al bijna voorbij toen de Siberische beer besloot op visite te komen. Opeens zijn de luchten helderder en de temperaturen vele malen lager. Nu dacht ik dat een Siberische beer een bruine beer zou zijn. Door de kou die hij met zich mee brengt vermoed ik toch dat het een ijsbeer is.

Op de tuin valt nu echt even niets te doen. Kijken kan natuurlijk altijd. Maar dan wel snel.
Met de felle noordoostenwind is het absoluut ijzig.

Het vijvertje in de border is nu wel duidelijk te zien. De stuif sneeuw hecht op het koude oppervlak.

Aan de achterkant blijft het ook op de kas liggen. Koud hoor. Al is het in de kas door de zon veel warmer dan buiten, het helpt nog niet bij het verdwijnen van de sneeuw. Bij deze is de kas dus echt een koude kas.

Het laatste water in de grote ton is ook al zo vasthoudend. Het water zit stijf om de plank gevroren.

Te weinig om de ton kapot te vriezen is deze watervoorraad zodra het gaat dooien wel klaar om de eerste planten in de kas water te geven. Vandaar dat ik de ton nooit helemaal leeg haal.

Waar je ook kijkt, het is koud en je kan echt niets doen. Nou ja de sneeuw van de broedbak vegen. Dan kan de zon erin schijnen en de boel op warmte brengen. Dat is dan wel te doen.

Deze foto is dus een vooraf en niet een achteraf plaatje.

Dat was dan wel zo'n beetje de volkstuin met de mantel van de sneeuwkoningin om de schouders.
Wie kan daar nu tegenop?

De krokusjes proberen het in ieder geval wel.

Ik ga het ze niet na doen. Tijd om naar huis te gaan, voor ik in een ijspegel verander.

Nog even rustig.

Langzaam maar zeker beginnen de vaste planten weer leven te vertonen. Als eerste uiteraard de onkruiden. Niet dat dit erg is in deze tijd van het jaar. Ze zijn nog klein en makkelijk te verwijderen. Iets dat wel moet gebeuren anders zit ik straks met een ongewenst oerwoud.
Elke keer een beetje en dan weer met wat geluk in het zonnetje zitten met een meegebracht kopje thee. Dit is echt nog een periode van even rust.

Al staat er nog steeds oogstbaar snijbiet, de meeste groenten zijn er nu wel uit. Geen winterwortelen meer en ook de pastinaak is op.
Het nieuwe leven begint echter al. In het aardbeien bed komt de knoflook de grond uit gepiept.

De veldsla erachter maakt nog geen bloemen aan en dus kan ik die nog oogsten. Wat later in het jaar laat ik ze gaan zodat ze zichzelf uitzaaien. Lekker makkelijk oogsten zonder zaaien. Het lijkt wel wildpluk.

Net als de eerste daslook die steeds groter wordt en waarvan ik nu de eerste kleine blaadjes heb geplukt.

Toch is de volkstuin nu meer nog een plek om te kijken. Het vroege voorjaar of de late winter. Het is zo'n omslag punt. De vroege planten komen op gang en al kan je de meeste (nog) niet eten, ze zijn wel voer voor de geest.

Helleborus orientalis hierboven is de mooiste van de soorten en komt in heel veel verschillende kleuren. Thuis heb ik een hele collectie maar deze op de tuin is best een fijne om hebben.
Ook heel fijn om te hebben maar totaal anders is de nieuwe water aansluiting die de boer de afgelopen week heeft gemaakt. Niet meer de moeilijk te draaien kraan en maar liefst twee aansluitingen.
Luxe. Al is het niet moeders mooiste om te zien.

Niet alleen de boer is vooruit aan het werken. Iets heb ik toch al gedaan voor het nieuwe seizoen.
Spinazie gezaaid in de kas en de eerste voorzichtige plantjes bewegen. Ik heb ook iets later stengel ui, raapsteel en biet gezaaid in de kas. Dat die nog niet bewegen met al die kou is te verwachten. Ook in het hotbed heb ik gezaaid. Sla. Dit jaar zit er wel meer schimmel op de grond. Misschien de paardenmest die iets anders was met hooi in plaats van stro of de potgrond was toch minder goed.
Of daar de sla doorheen wil komen is afwachten. Nooit geschoten altijd mis. Tijd heb je in deze periode genoeg en in de zakjes zit zoveel zaad dat er best wat verloren mag gaan.

De Spinazie dus.


De Rabarber maakt al dikke knoppen en de eerste heeft een hint van blad. Vaste planten zijn perfect voor een moestuin.

Weinig extra werk en straks wel mooie oogst. Je moet er de ruimte voor hebben of maken maar dan heb je ook wat.
Daarnaast zijn de met stro gevulde oorworm potjes nog niet geplunderd door de vogels dus de eerste actie in het bestrijden van de luizen en ander ongedierte is tot nog toe geslaagd. Nu moeten alleen de oorwormen die rond het begin van maart de grond uit komen nog in de potjes gaan wonen.

De drukke tijd schrijdt naderbij. Met het betere weer erbij. Heerlijk. Maar eerst maart nog....

Snipperen

Rond deze periode wordt er in onze gemeente veel onderhoud aan het openbare groen gedaan. Daarbij creëert de gemeente een enorme berg houtsnippers. Daar willen ze van af.
En dan komen de mensen met grote tuinen en de mensen met een volkstuin om de hoek.
In november laten we ons met drie dames op de lijst zetten voor 1 lading snippers. Wanneer ze precies komen is altijd weer een verrassing. De afgelopen week was het zover.
Zes kuub snippers. De boer pakt alvast een deel omdat hij ze ook best gebruiken kan.
Dan blijft er best nog een berg voor ons over.

Dit is hem dan, de verkleinde "Dutch mountain" die een keer per jaar op het land ligt.
Deze keer iets dichter bij onze tuinen. Dus de kruiwagen gehaald, de spitvork en de stoute schoenen/laarzen.
De spitvork omdat je daarmee makkelijker in een houtberg steekt. De tanden van mijn vork staan dicht genoeg op elkaar dat het wel blijft hangen maar minder kracht kost.
En dan maar scheppen, lopen, storten, verdelen, teruglopen en die kringloop dan zo'n twintig keer herhalen. Een kruiwagen is ongeveer 80 liter. Reken het zelf maar uit.

De eerste kruiwagen vol gaat helemaal naar achteren. Best even moeilijk doen om al zigzag er te komen. Maar dan gaat het los.

Achttien kruiwagens later begint het er al aardig op te lijken. Meestal red ik er maar 10 maximaal per keer maar vandaag had ik vleugels.
Het verschil tussen de laatste laag snippers van vorig jaar en deze nieuwe is duidelijk te zien. Net alsof op het deel dat al klaar is de zon schijnt. Veel beter dan de kille modder die overal om de oude snippers heen kroop en probeerde mijn laarzen in te komen.

Klaar. Fijn is dat. Gewoon het idee dat die klus geklaard is en de paden er weer een jaar tegen kunnen.
Nu maakt de regen niet meer zoveel uit. Al mag ze best wel eens ergens anders gaan vallen. Met zo'n dikke 5 cm aan snippers loop ik vanaf nu wel droog.

Boem

Storm raast over Nederland en ik heb geluk. Heel veel geluk.
De kas staat nog, de deur was opgewipt maar de ijzeren draad hield hem op zijn plek.
De schuur lijkt onaangeraakt. De glazen ruit op de eenruiter ligt er nog op.
Alleen de bank, die deed "lector et boem".
Maar dan wel zuigend langs alles waar het schade had kunnen geven.

De rand wel op de bak van de bessen maar langs de laatste bessenstruik. Plus strak langs de boog naar het andere tuindeel waar zomers de Lathyrus tegen groeit. Het metalen hekje was op enige haren na niet in het dak rubber gegaan. Geluk, heel veel geluk. Zelfs mijn betonnen haas was met de schrik vrij gekomen. BaasHaas stond nog parmant rechtop achter de omgevallen bank.

Waarom zo'n niet alleen te tillen ding met wind toch omgaat werd al snel duidelijk.

De ratten hadden de boel totaal ondermijnd. De grond was daarna vol gelopen en ik had een klein moerasgebied.
Na enig modderen toch de straat tegels waterpas op hun plek gekregen.

De resten modder van de bank af gehaald.

En samen met manlief de boel weer op zijn voeten gezet.
De schroeven nalopen en vast zetten wat er vast te zetten was et voila.
Klus geklaard.

BaasHaas mag weer onder de bank zitten.

Het oogt weer als vanouds al staat de bank nu iets hoger door de tegels.
Die hadden we er bij de bouw al onder moeten zetten maar soms denk je gewoon niet zo na over dit soort dingen.
Hopelijk zijn we weer voor een hele tijd verschoont van zwaar weer.

Ik had geluk, absoluut. Bij sommige tuinders zijn de kassen veranderd in verwrongen scherp gepunte puinhopen, daken (ook bij de buurvrouw) half vertrokken, hekken kapot en bomen om.
Daarbij is alles nog heel erg nat en dat maakt herstel niet eenvoudig.
Alles materiële schade dat wel. De kippenhokken hebben het allemaal met pluimvee en al overleefd en ook het konijn van de buurvrouw is met de schrik vrij gekomen.

Wij tellen onze zegeningen en kunnen tevreden naar huis. Warme chocomelk vinden we nu wel verdiend.

Een nieuw begin

De feestdagen hebben we weer overleefd. Nu de gezellige drukte weer in alledaagse beslommeringen over gaat is het tijd om vooruit te denken.
Gewoon omdat het leuk is en het helpt later in tijdsdruk.
De plannen voor de bedden liggen al een tijdje op tafel. Het lijkt er steeds meer op dat het echt ongeveer zo eruit zal gaan zien het komende groei seizoen. Dus kloppen de gewenste groenten nu ook wel zo'n beetje.
Dat betekent dat de pret tijd is aangekomen.
In mijn geval een verjaardagscadeau van de volkstuin meiden.
Samen naar Dordrecht. Dus naar Vreeken.

Je kan natuurlijk op het internet bij ze bestellen maar dan mis je wel de lol van door hun winkel heen worstelen. Al is wel weer de kans aanwezig dat niet alle vakken gevuld zijn in de winkel.

Daar zitten dan rode briefjes. Deze zaterdag best nog wel wat maar nog niet al het zaad is in de zakjes gedaan en er is al aardig wat drukte bij ze door de bestellingen via internet.

Soms ben ik wel eens bang dat mijn favoriete zaadhandel aan zijn succes ten onder dreigt te gaan.

Vreeken is niet de goedkoopste maar levert wel zaden van groenten die je echt niet elders vindt.

En nog wel meer teeltmateriaal waar je bij een tuincentrum niet om hoeft te komen.

Ons uitje lijkt een jaarlijks gegeven te worden en eigenlijk vinden we dat alle drie wel leuk.

Dordrecht onveilig maken en de zadenvoorraad aanvullen.

In mijn geval voor 30 euro aan zaaigoed en pootgoed.

De buit uitgespreid op de vloer. Straks sorteren en in de opslag doen. Dan pas zie je hoeveel zaad ik heb. Gelukkig hoef ik niet elk jaar alles nieuw te kopen want dan wordt het duur. De huidige dertig euro is te overzien. In totaal kom ik met de oude voorraad op het zaaien van ten minste 55 verschillende soorten eenjarige groenten. En dan maar roepen dat ik niet ambitieus ben.

Een geslaagd begin van het nieuwe jaar is het in ieder geval.
Ik heb zelfs bij een tweede hands zaakje nog een nieuwe oude verrekijker gekocht.
Dordrecht heeft veel te bieden.

Binnenkort weer verder op de tuin zelf. Genoeg te doen nog voor de eerste zaai golf een aanvang neemt.