Snipperen

Rond deze periode wordt er in onze gemeente veel onderhoud aan het openbare groen gedaan. Daarbij creëert de gemeente een enorme berg houtsnippers. Daar willen ze van af.
En dan komen de mensen met grote tuinen en de mensen met een volkstuin om de hoek.
In november laten we ons met drie dames op de lijst zetten voor 1 lading snippers. Wanneer ze precies komen is altijd weer een verrassing. De afgelopen week was het zover.
Zes kuub snippers. De boer pakt alvast een deel omdat hij ze ook best gebruiken kan.
Dan blijft er best nog een berg voor ons over.

Dit is hem dan, de verkleinde "Dutch mountain" die een keer per jaar op het land ligt.
Deze keer iets dichter bij onze tuinen. Dus de kruiwagen gehaald, de spitvork en de stoute schoenen/laarzen.
De spitvork omdat je daarmee makkelijker in een houtberg steekt. De tanden van mijn vork staan dicht genoeg op elkaar dat het wel blijft hangen maar minder kracht kost.
En dan maar scheppen, lopen, storten, verdelen, teruglopen en die kringloop dan zo'n twintig keer herhalen. Een kruiwagen is ongeveer 80 liter. Reken het zelf maar uit.

De eerste kruiwagen vol gaat helemaal naar achteren. Best even moeilijk doen om al zigzag er te komen. Maar dan gaat het los.

Achttien kruiwagens later begint het er al aardig op te lijken. Meestal red ik er maar 10 maximaal per keer maar vandaag had ik vleugels.
Het verschil tussen de laatste laag snippers van vorig jaar en deze nieuwe is duidelijk te zien. Net alsof op het deel dat al klaar is de zon schijnt. Veel beter dan de kille modder die overal om de oude snippers heen kroop en probeerde mijn laarzen in te komen.

Klaar. Fijn is dat. Gewoon het idee dat die klus geklaard is en de paden er weer een jaar tegen kunnen.
Nu maakt de regen niet meer zoveel uit. Al mag ze best wel eens ergens anders gaan vallen. Met zo'n dikke 5 cm aan snippers loop ik vanaf nu wel droog.

Boem

Storm raast over Nederland en ik heb geluk. Heel veel geluk.
De kas staat nog, de deur was opgewipt maar de ijzeren draad hield hem op zijn plek.
De schuur lijkt onaangeraakt. De glazen ruit op de eenruiter ligt er nog op.
Alleen de bank, die deed "lector et boem".
Maar dan wel zuigend langs alles waar het schade had kunnen geven.

De rand wel op de bak van de bessen maar langs de laatste bessenstruik. Plus strak langs de boog naar het andere tuindeel waar zomers de Lathyrus tegen groeit. Het metalen hekje was op enige haren na niet in het dak rubber gegaan. Geluk, heel veel geluk. Zelfs mijn betonnen haas was met de schrik vrij gekomen. BaasHaas stond nog parmant rechtop achter de omgevallen bank.

Waarom zo'n niet alleen te tillen ding met wind toch omgaat werd al snel duidelijk.

De ratten hadden de boel totaal ondermijnd. De grond was daarna vol gelopen en ik had een klein moerasgebied.
Na enig modderen toch de straat tegels waterpas op hun plek gekregen.

De resten modder van de bank af gehaald.

En samen met manlief de boel weer op zijn voeten gezet.
De schroeven nalopen en vast zetten wat er vast te zetten was et voila.
Klus geklaard.

BaasHaas mag weer onder de bank zitten.

Het oogt weer als vanouds al staat de bank nu iets hoger door de tegels.
Die hadden we er bij de bouw al onder moeten zetten maar soms denk je gewoon niet zo na over dit soort dingen.
Hopelijk zijn we weer voor een hele tijd verschoont van zwaar weer.

Ik had geluk, absoluut. Bij sommige tuinders zijn de kassen veranderd in verwrongen scherp gepunte puinhopen, daken (ook bij de buurvrouw) half vertrokken, hekken kapot en bomen om.
Daarbij is alles nog heel erg nat en dat maakt herstel niet eenvoudig.
Alles materiële schade dat wel. De kippenhokken hebben het allemaal met pluimvee en al overleefd en ook het konijn van de buurvrouw is met de schrik vrij gekomen.

Wij tellen onze zegeningen en kunnen tevreden naar huis. Warme chocomelk vinden we nu wel verdiend.

Een nieuw begin

De feestdagen hebben we weer overleefd. Nu de gezellige drukte weer in alledaagse beslommeringen over gaat is het tijd om vooruit te denken.
Gewoon omdat het leuk is en het helpt later in tijdsdruk.
De plannen voor de bedden liggen al een tijdje op tafel. Het lijkt er steeds meer op dat het echt ongeveer zo eruit zal gaan zien het komende groei seizoen. Dus kloppen de gewenste groenten nu ook wel zo'n beetje.
Dat betekent dat de pret tijd is aangekomen.
In mijn geval een verjaardagscadeau van de volkstuin meiden.
Samen naar Dordrecht. Dus naar Vreeken.

Je kan natuurlijk op het internet bij ze bestellen maar dan mis je wel de lol van door hun winkel heen worstelen. Al is wel weer de kans aanwezig dat niet alle vakken gevuld zijn in de winkel.

Daar zitten dan rode briefjes. Deze zaterdag best nog wel wat maar nog niet al het zaad is in de zakjes gedaan en er is al aardig wat drukte bij ze door de bestellingen via internet.

Soms ben ik wel eens bang dat mijn favoriete zaadhandel aan zijn succes ten onder dreigt te gaan.

Vreeken is niet de goedkoopste maar levert wel zaden van groenten die je echt niet elders vindt.

En nog wel meer teeltmateriaal waar je bij een tuincentrum niet om hoeft te komen.

Ons uitje lijkt een jaarlijks gegeven te worden en eigenlijk vinden we dat alle drie wel leuk.

Dordrecht onveilig maken en de zadenvoorraad aanvullen.

In mijn geval voor 30 euro aan zaaigoed en pootgoed.

De buit uitgespreid op de vloer. Straks sorteren en in de opslag doen. Dan pas zie je hoeveel zaad ik heb. Gelukkig hoef ik niet elk jaar alles nieuw te kopen want dan wordt het duur. De huidige dertig euro is te overzien. In totaal kom ik met de oude voorraad op het zaaien van ten minste 55 verschillende soorten eenjarige groenten. En dan maar roepen dat ik niet ambitieus ben.

Een geslaagd begin van het nieuwe jaar is het in ieder geval.
Ik heb zelfs bij een tweede hands zaakje nog een nieuwe oude verrekijker gekocht.
Dordrecht heeft veel te bieden.

Binnenkort weer verder op de tuin zelf. Genoeg te doen nog voor de eerste zaai golf een aanvang neemt.
 

 

laat maar

December heeft ondertussen al het weer van het jaar bijna gehad.
Van kou tot warmte, sneeuw naar regen en af en toe zon.
Vooral veel nat toch wel. Dan is op de tuin werken niet echt zinnig. Natuurlijk, de druif is gesnoeid want dat kan op een droog plekje. De tonnen voor de zoveelste keer geleegd want in de winter wil ik ze niet zo vol. Controle lopen op toekomstige klussen kan ook nog zolang ik op de houtsnipper paden blijf maar toch. Echt veel doen met dit weer?

Mooi hoor de regenboog. Spetters op de lens en wegzakkende laarzen vertellen wel dat het geen werk moment is.
En het zwembad naast de schuur geeft hetzelfde aan.

Wel iets voor de klussenlijst, plaatsje ophogen.

Vanuit de schuur met blik op de nog te oogsten planten valt het wel mee.
Die donkere wolk is al voorbij.

Het blijft echter door miezeren en als het dat niet doet dan is er een massieve wolk omlaag gekomen.  Motregen of je ziet geen hand voor ogen. En als het weer wel gunstig is dan is de grond nog steeds, ja nog steeds, nat. Grappig hoe je op nattigheid net zo kan mopperen als op slakken.

Nee dan maar thuis beginnen met de plannen voor volgend jaar. De zaden uitzoeken. Een lijst maken van wat er nog moet komen. En de eerste tekeningen in potlood.
Ik begin altijd met de oude tekeningen met aantekeningen en bepaal dan waar komend jaar de kolen kunnen. Dan heb ik die tenminste niet op dezelfde plek als dit jaar. Knolvoet ziekte wil ik liever niet opnieuw krijgen in de kolen.
Vanaf dan is het spelen. Deze keer met rechte en kromme lijnen. Wortels in golf werkt vreemd genoeg niet zo goed. Dat ligt aan mijn vrijheid blijheid systeem. Strenger dus en kijken of ik dat volhoudt. De tuinbonen in golf gaan echter prachtig. Nu puzzel ik dus alles door elkaar heen en als ik tevreden ben wordt het in viltstift vast gelegd.
Voor teelt, tussen teelt en na teelt soms heb ik dus in 1 jaar drie opvolgende gewassen. Dat is best puzzelen. Gelukkig vind ik dat leuk in deze donkere dagen.
Als het straks weer lichter wordt ga ik wel weer op de tuin rommelen.

Fijne Feestdagen allemaal en een Goed 2018.

Net op tijd

Soms is het net of je aan voelt, aan iets; je water; je neus; de natte vinger, dat er verandering komt.
Nog geen drie dagen geleden heb ik de kiwi ingepakt. Plus afgelopen vrijdag de laatste hand aan de groentebedden gelegd. Alle vijf waren toen voorzien van compost en toch ook nog maar een laagje stro. Net op tijd blijkt dan. De eerste plaagstootjes van vadertje Vorst die iets sterker zijn dan de duwtjes uit november kleuren de tuin wit.

Dan valt de spierwitte winterdeken voor de kiwi minder op. Wel is het nog echt herfstig ondanks meteorologische winter. Het is de nevel die de dag donkert. Wat dat betreft verheug ik me wel op de winter wende op 21 december. Heerlijk als de dagen weer lichter worden. En je een grotere kans hebt op helder zonnig weer.
Hoe koud dan ook.

Maar zover is het nog niet en ik merk dat ik in gedachten het snoeiwerk voor de dagen dat het niet vriest aan het voor bedenken ben. De peer moet echt weer dunner. Mijn oom Dirk zou zeggen dat ik er geen pet door kan gooien. Dat moet toch echt om de boom productief te houden.
Zo zie je maar. Een tuinier heeft geen winterstop. Hooguit is het werk op een laag pitje.
Dat geeft dan wel tijd om te kijken en te genieten. Vandaag dus van ijs naalden op en aan planten.

De kool gaat er zoeter van smaken en ik heb goede hoop dat de palmkool dit overleeft. Vorig jaar zijn de planten immers ook door de winter gekomen. Voor de zaaddozen van de Crocosmea maakt het niet uit en de Muurbloem bloeit toch te vroeg. Die denkt dat het al lente is.

Voor de Japanse bes maakt het ook niet uit en de slakken? Ach deze zijn al tijden dood en functioneren nog steeds prima als doppen op scherpe  hek punten.

Er is nog best wel echt leven op de tuin naast mijzelf en de planten. De buurkat Sjimmie scherpt nog steeds de nagels aan mijn boomtakken langs de bedden.
Of zou hij nu toch op jacht zijn naar mollen. We blijven hopen.

En de spinnen zijn er ook nog. Dit web op mijn schuurtje begon net te ontdooien. Heeft de spin toch zomaar een parel net. Luxe hoor.

Al zal de spin, als deze nog ergens zit, er anders over denken.


























Voor mij was het weer tijd om naar huis te gaan. Met de oude peut achter op de fiets.
Die gaat vanavond in de thuis schuur.  Zo hoop ik te voorkomen dat daar de temperatuur onder nul gaat.
Mijn citroenboompje overwintert er met nog wat andere anti vorst planten.
Het waxine licht onder bloempot heeft het vorstvrij houden gered afgelopen nacht. Maar dat was met moeite.

Natuurlijk geef ik niet meteen toe dat ik op zondag graag uitslaap en niet naar de schuur wil rennen met een volgend waxine licht. Als puntje bij paaltje komt is dat echter wel de beste reden die ik heb.

Even rust. Daarna weer verder.

klus na klus na klus

Gisteren ben ik op de volkstuin aan het werk geweest. Ik wilde eigenlijk alleen pastinaak oogsten voor mijn pompoenstoofpotje van zondag. Ha dat mag je van de spellingcheck niet schrijven zo, maar ik vind het een mooie voor galgje.

Natuurlijk lukt het me nooit om alleen te doen waar ik voor ga. Nu ook niet want ik zag dat de aardperen die buiten de perken groeiden toch echt oogstbaar waren dus die heb ik op gegraven. Een modderig klusje en toen ik ze schoon spoelde onder de tap van de regenton bedacht ik dat de tonnen ook nog geleegd moesten.  Ze stroomden over van al de regen die we de laatste tijd gehad hebben.

De grote ton doe ik met een stuk slang. Aanzuigen en hopen dat het gaat lopen. Krijg ik altijd een slokje regenwater, ach. Af harding van de tuinier is dat. Daarna gaat het achter de kas de gangen van de rat in. Gratis ongedierte bestrijding.

De ton bij het plaatsje laat ik via de gieter achter het huisje lopen maar dat ging deze keer een beetje mis. Heb je wel meteen mooie reflecties.

Terwijl de tonnen leegliepen zat ik tevreden met een kopje thee op mijn bankje. Zie ik naast me mijn kabel haspel tafel scheef staan en duw hem recht. Foutje. Hij stortte finaal in. Nu heb ik dus plankjes voor de open haard en de brand ton, rotte planken voor de winter composthoop en moet ik de ijzeren staven nog los zagen uit het blad dat als enige nog rest op de tuin.

 

Met een beetje geluk kan ik die staven dan weer gebruiken als steun voor planten of om plankjes op hun plek te houden en kan ik het blad op een krat parkeren zodat ik toch nog een tafel heb.

Of ik ga graven in mijn voorraad troep naar iets waarvan ik een onderstel kan maken.

Eerst die staven eruit dan pas weet ik of het blad nog goed genoeg is.

Grappig is dat, ik geniet stiekem van het idee dat ik weer iets kan maken in plaats van treurig te zijn om een oude tafel die instort.

Aan de bedden is nog niet zoveel te doen en je moet toch wat. 
De compost is ondertussen wel al omgezet en de goede compost ligt te wachten tot ik ze gezeefd op de bedden opbreng. Dit jaar heb ik ruim een halve kuub. Dat is een prachtige hoeveelheid.
Wel jammer dat ik er geen worm meer in vind. Ik had nog even de stille hoop dat ze wel wilden blijven. Hotel compost was ze toch niet gezellig genoeg en een wormentoren begin ik niet aan omdat ik er geen plek voor heb.

Wat ik wel al gemaakt heb is een nieuw hotbed. De resten van de oude liggen in de brand ton en de nieuwe is nog erg licht van kleur. 3.5 cm dikke gegrijste planken dus dat kan wel even mee. 
Van ver bezien valt die lichte kleur nog mee.

De rozenboog moet ik nog maken en nu dus ook verzinnen wat ik met het ronde blad ga doen.
Zo blijf ik van de straat, heerlijk.

Nog even een laat zonnetje onder de wolken door en op naar huis.

 

warm oktober

Nee echt warm is het niet meer maar bijgaande foto's zijn in de warme week van oktober genomen.
Niet dat het nu koud is. Voor de tijd van het jaar is het best warm en gisteren was het ook nog echt nat. Daar heb ik dan maar weer gebruik van gemaakt om de kas schoon te soppen. Als Temperzon al nat is krijg je het er veel gemakkelijker af. Wie in de winter planten in de kas heeft wil zoveel mogelijk licht bij de planten dus moet je aan het werk. Een mens moet iets over hebben voor de overwinterende planten.
Voor mijn poets actie zag het er nog zo uit.

Nu is het wit eraf en helaas de strak blauwe lucht ook vertrokken.

Nog steeds staat de tuin vol met eetbare planten en is er nog volop kleur. Vooral de snijbiet waar ik dit jaar per ongeluk een heel woud van heb. Ik laat vaak zelfzaailingen staan. Zo noem ik de planten die, doordat ik planten in zaad heb laten schieten, uit zichzelf ergens boven komen. Eigenlijk moet ik streng zijn en die kleine eetbare plantjes weg halen. Maar zo sterk ben ik niet en dan zijn ze opeens groot. Maar wel mooi zo met wit, geel, roze en oranje stelen. Ze doen het mooi naast de late sla en het roodlof en dergelijke.

Er staat ook nog lage Amarant, die lange roze rode sprieten. Dat schijnt zich ook erg uit te zaaien maar omdat ik ze niet lekker vind vermoed ik dat ik daar dan wel weer streng kan zijn volgend jaar.
Alhoewel, het staat ook vol met oranje, gele en dubbele goudsbloemen. Daarvan zijn de bloembladen wel heel leuk in de sla, alleen heb ik niet echt zoveel nodig. Ik voorzie keuze stress volgend jaar.

Keuze stress heb je soms ook als je naar de plantenruil van de lokale Groei&Bloei gaat. Ieder jaar hoop ik alleen te brengen en niets mee terug te nemen maar,... dat lukt nooit. Deze keer twee planten voor in het tussenstukje bij de fruitbomen. Daar stap ik af van het magere grond idee en ga planten zetten die niet alleen schuilplaats aan insecten bieden maar ook nectar en voor mij plukbloemen. Die volvette klei wordt toch nooit mager genoeg voor wilde planten en de bomen willen graag voeding.
Nu moeten de nieuwe aanwinsten alleen de natte winter door of zouden we kou krijgen?

De dropplant houdt niet van nat en de witte scharnierbloem wil ook droogte en dan gok ik het in dit natte tussenstukje. Maar zien hoe sterk de natuur is. Sterker dan je denkt vaak.
Toen ik bezig was zag ik dat de eerste sprieten van de hoepelroknarcis boven het gras uitsteken.

Het vraagt wel goede ogen om ze te spotten maar ze zijn steviger dan het gras. En ik heb er stokjes omheen gestoken ter herkenning.

In oktober komen er best nog veel vruchten die af rijpen. De bietjes die niet willen worden er gelukkig door overschaduwd. Overigens heb ik geen idee waarom het makkelijkste plantje op de tuin, de biet, bij mij niet wil. Het kan natuurlijk zijn dat er toch teveel beestjes onder de planten door gaan. De mol is erg goed in het groeistoppend graafwerk.
Maar even een beeld van mislukte verkurkte bietjes al kan ik het blad nog wel eten.

Dat zelfzaaiertje ervoor is overigens een heel lekker wild plantje. Pittig als peper en een mooie toevoeging aan de sla. Ach je wint wat en je verliest wat.

De druiven doen het goed.

En de pompoen maakt nog wat reserve vruchten. Deze gaat het nog wel redden.

Dat ze nog niet rijp is zie je bij de steel waar nog geen barstjes zitten.

Mooi vind ik dat zo'n harig steeltje. Vandaar dat dat scherp is en de aansluiting niet...

Die stekeltjes vind ik bij de al lang uitgebloeide Echinacea terug maar dan als een soort egeltje. Er bloeit nog een laatste witte bloem. Een soort van geheugensteun voor hoe de anderen waren voor ze op herfst uiterlijk over zijn gegaan. En dan achter de egeltjes nog een grote dahlia en de zaaddozen van de crocosmea. Prachtig hoe zo'n border het eind van het seizoen duidelijk maakt. Lang leve Piet Oudolf die me ooit op de schoonheid van plantenverval wees.

Schaduwen van de hoogtij dagen van de zomer die achter ons ligt.
Bij deze sluit ik dan ook maar af met een schaduw selfie.  Wordt vervolgd.