Moe.

Eind juni komt bij mij de vermoeidheid altijd om de hoek sluipen.
De tuin is redelijk op stoom en de eerste stap terug wordt gedaan. Kijken wat er gebeurd in plaats van doen, doen, doen, ... Dat je lijf dan denkt ha eindelijk rust... Maar er is natuurlijk nog zat te doen.
Alles groeit goed als het niet wordt op gegeten. Onkruid dus ook en het zoals altijd veel te veel gezette groen te dicht op elkaar en en. Maar een betje moestuinder wil gewoon alles hebben toch? Dus zet je de boel te dicht op elkaar en moet je nu ruimen. Maar die schietende sla wil ik laten zaaien en de komkommerkruid plant is zo goed voor de bijen. Kortom nu wieden is ietwat veeleisend.
Dan slaat de man met de hamer toe. Gemeen hoor.

Gelukkig kan ik toch best ook nog wel even niets doen en lol hebben aan wat ik zie terwijl ik een banaan eet of thee leut.

Zoals het bloeiende roodlof, een cichorei soort. Prachtig zoals de meeldraden omkrullen.

Of gewoon hoe het schuurtje erbij staat achter al die groei.

Natuurlijk zie ik dan ook wel dingen om te doen maar het lijf zegt even stop.
Voor deze keer luister ik dan maar......

Of de manier waarop het ruige stukje tussen de fruitboompjes er bij staat nu er zoveel veenmollen onder het gras door gaan en de boel nekken. Dat ik daardoor minder moet maaien is fijn maar dat er nu bijna hoofdzakelijk paardenstaart onkruid in het ruige stuk groeit niet. Ik krijg bijna weer werkneigingen. Al weet ik dat de plant over een maand stopt met de ergste groei en ik het beter daarna kan doen.

Het kriebelt dan wel. Van de weeromstuit heb ik betonijzer in de stukjes gestoken en ga bedenken of en hoe ik er dan misschien kunst in kan zetten.

Dubbel genieten zonder teveel werk doe ik van de grote gele Hemerocalis die ik van een vriendin gekregen heb. De eetbare bloemen leveren kost voor maag en ogen. Bijen zijn er ook blij mee, hoe Permacultuur wil je een plant hebben. Drie functies en vermoedelijk wel meer nog.

Dit soort drukte vind ik dus prettig. Grappig hoe wij mensen vroeger de natuur continu als bedreiging zagen en wilde temmen. Nu we daar in geslaagd lijken willen we die ruige natuur weer terug... Zonder veenmollen dan uiteraard. Last willen we nog steeds niet.

Heb ik dan nog tenminste iets gedaan? Ja anders was ik toch niet moe. De oude fruitbomen zijn nu allemaal gesnoeid en de oudste peer heeft weer een zichtbare stam. Ziet het bewijs.

En er is geoogst en in potjes nog weer gezaaid want in juli ben je echt nog wel bezig met nieuw spul voor de herfst en winter.

Juli een nieuwe maand met nieuwe mogelijkheden, heerlijk de echte zomer begint.
De pan om jam te maken is uit de kast gehaald. Op het internet zoek ik naar andere methoden van overvloed verwerken. Vermoeid ja, opgebrand... kom nou nu begint het oogsten en genieten.

Prettige plaatjes

De zomer zonnewende nadert met rappe schreden. Op het landje barst dan een feestje los.
Natuurlijk bloeit er veel in de lente en valt er ook dan al te eten maar nu komen de zomerkoninkjes. Aardbeien dus, en die zijn echt feestelijk.
De vaste planten gaan bloeien terwijl de struiken nog niet uitgebloeid zijn en er ontstaat een massa van kleur en uitbundigheid.

Bij aankomst valt op hoe groen alles is en de rozen op de boog, ach je ziet het.

Van de andere kant
van het hek ziet het er wel erg fleurig uit.


De planten zijn gezet om als pluk voor de vaas te dienen.


Maar dan zie ik de combinatie en denk:
Ah nee zonde, dan zijn ze zo weg op de vaas.




Al snij ik wel van de roos die naast oogverblindend ook neus verdovend is.

De Sisyrinchium Striatum met zijn gele bloemstelen en de Stachys Byzantina met haar fluweelzachte grijze blad laat ik toch maar met rust.
Bloemen plukken is lang niet zo simpel als men denkt. De keuze stress van hier mooi of thuis op de vaas is vaak teveel.

Andere keuze stress is wat ga ik aan dit onderstaande stukje border toevoegen voor herfst bloei nu de Aster die er stond weg geknaagd is door de slakken.
Iets wat een stevige groene basis heeft maar geen spits blad en ook mag het wel hoog en zwabberend.
Gelukkig binnenkort Tuindagen Bingerden en wie weet vind ik daar de droom plant wel.

 Zo gaat het vaak. Eerst droefenis en dan, ach zo is het, en dan ah een plek voor een nieuwe plant.

En de groenten dan? Ja dat groeit ook de pan uit, zeker in het bed voor de kas gaat het nu hard en begin ik te ruimen want nu staat het langzaam aan te dicht op elkaar. De sla die zichzelf uitzaaide begint te schieten dus die kan nu weg zodat er wat ruimte ontstaat. De bieten beginnen als ze geen slakkenvoer geworden zijn al echt vorm te krijgen en kunnen met een week of twee ook wel geoogst.
De peultjes ben ik nog volop aan het oogsten maar ook die zijn een heel eind heen en zo komt in deze groente jungle straks toch echt weer plek voor andere lekkere dingen.

In de kas gaan de tomaten voor overleven in plaats van sterven.

Het zielige bedje raakt voller ondanks dat er nog steeds veel in slakken buiken verdwijnt.
Hm die slakken zijn wel echt de rode draad in mijn volkstuin. Tja.

Dan maar even iets anders.
De troon, zoals mijn buurvrouw mijn zelf gemaakte bank met dakje noemt, staat weer fier overeind.
Na enig zoeken en ontdekken dat broeder rat ondermijnende acties had gepleegd is het met de twee stoeptegels onder de achterzijde en het opvullen van wat gangen voorlopig weer prima.
Met het zonnescherm erbij is het echt zomers. Nu nog even de tijd nemen om meer te zitten.

Resteren de bomen. Ze zijn allemaal gesnoeid in de nieuwe boomgaard nu de ouwetjes nog.

De Pruim gaat binnenkort onder het mes want nu is het juiste moment aangebroken om pruimen aan te pakken.

De hoge delen moeten er beide af maar ik denk dat ik me toch maar tot het rechter stuk beperk. Het werk is eigenlijk te zwaar en bovendien loopt nu de grote hoofdtak van de boom weer beter uit. Het is die grote boom op de achtergrond met twee splitsing. Rechts hangen ook niet al teveel pruimen in vergelijking met de rest. Dus ik ga mijn moed bij elkaar rapen en de grote takken zaag tevoorschijn halen.

Mocht dit mijn laatste blogpost zijn dan weten jullie wat er mis is gegaan....

Vrooooem

Het is juni en de dagen lengen nog steeds, de regen laat het afweten en het is warm.
Toch groeit het groen op het landje gestaag door.
Als je je oor naast sommige planten houdt hoor je een zacht vrooooem...

Niet in de kas waar ik de grond van de tomaten onlangs toch heb moeten vervangen. De tomaten worden nu wel wat groener maar groeien is er even niet bij nadat ze opgelicht zijn. Een positief oplichten dat wel want nu kunnen ze hopelijk groeien.
Vaak hoor je dat grond tomaten moe wordt maar dat je best in dezelfde grond weer tomaten kan telen. Doe dat niet met potgrond want het kan dus echt niet. Wat Monty Don of Charles Dowding ook zeggen. Of zouden de heren in echte grond telen? Hoe dan ook als je potgrond in de kas hebt moet die gewoon aan het eind van het seizoen op de tuin verdelen.

Wat dan wel hard groeit? Het groen in het diamant-vormige bed bijvoorbeeld.

Hier groeien bietjes, peultjes, palmkool en een Nicandra plant om witte vlieg op de kolen te bestrijden. Er achter staat een buiten tomaat en met zijn allen gaan ze straks de strijd om de ruimte aan. Er zit ook nog verdwaalde sla in die zichzelf gezaaid heeft en nog wel meer. Kan je dat toe laten? Ja hoor als je maar op tijd dunt door te oogsten. Dit bed dat altijd vol zat met plaag dieren lijkt een beetje te ontkomen al gaat er wel telkens een mol onderdoor. De eerste peulen zijn al geplukt en ik spaar ze op tot ik een maaltje bij elkaar heb. Dat gaat prima in de groenten la van de koelkast met iets vocht erbij.
En er groeit wel meer heel hard door. De asperges hebben een echte groene pruik ondertussen.

Ze ontsnappen niet helemaal aan de kevers maar ze doen het beter dan voorgaande jaren. Zolang ik maar kindermoord blijf plegen op de larven van de aspergekever komt het goed. Al gaat het ten koste van mijn karma. Had ik al eens gemeld dat een volkstuin een waar slagveld is? Ondanks natuurlijk tuinieren.

Deze palmkool bijvoorbeeld loopt nu met krukken nadat een slak hem zo heeft toegetakeld dat het arme ding niet meer op eigen been kan staan. Wel verbazingwekkend dat het dan daarna toch gewoon door groeit.

De fleece beschermt hier nog de opkomende bonen maar daar heeft het spring kevertje dan weer geen boodschap aan. Ach ik heb nog tot half juni om bonen te leggen dus doe thuis wel wat reserve in potjes.
Met vallen en opstaan is het, in wat ik de achter tuin noem, wel heel groen aan het worden.

In het bed voor de schuur willen de uien ook al en nu is het tijd om zo af en toe een ui vroeg te oogsten. Ruimte voor de anderen en een heerlijk fris jong uitje voor in de sla. Dicht op elkaar planten is niet zo'n probleem zolang er maar genoeg voeding voor de planten is en met elk jaar compost toe voegen blijft het op peil. Al hebben uien niet veel nodig de kudde raapstelen er achter neemt dan die voeding wel en het zichzelf zaai volkje er voor van snijbiet, komkommerkruid en sla neemt ook wel wat. Dat ik zoveel planten zichzelf laat zaaien is voor een beginner misschien onoverzichtelijk maar ondertussen herken ik mijn pappenheimers en laat ze. Alle gratis groenten en kruiden zijn welkom, een volkstuinder is zuinig. Of was het hebberig?

Naast de schuur is de kiwi bezig met een herstel actie en iemand vroeg me of hij in bloei stond. Daar is de plant nog wat te jong voor maar ik snap de vraag wel.

De bloemen komen echter van de witte Campanula persicifolia.
En die groene zooi eronder is onkruid. Dat doet het ook goed maar stoort daar niet.

Nog maar een foto van de drie bedden samen voor de schuur. Het achterste bed heeft momenteel de bijnaam Het Zielige Bed. Hier is van alles mis gegaan door de moes gangsterbende van divers ras.
Geen gezaaide uien want mol heeft de grond doen instorten met de jonge zaailingen en al. Slak heeft nog 1 sla plant laten staan en de helft van de kohlrabi is eveneens weg. Toch zal straks ook dat bed gevuld raken.

De courgettes zullen groot worden en waar ui was gedacht is nu een rek en een pompoen gezet. Dat is dan op bovenstaande foto weer niet te zien.

Gelukkig gaat er ook heel veel goed en iedere week levert een heerlijk sla maaltje.

Die grote roze wortel is een roze rettich. Het zaad heb ik op wintersport in Oostenrijk gekocht. Vanaf maart hebben ze daar de zaden in de winkels en ik koop altijd wel iets dat ik nog niet eerder geprobeerd heb.
Dit is wel een erg leuke. Makkelijk en net even iets minder fel van smaak als radijs.

En dan hebben we de bloemen nog niet gehad. De gekregen cactus heeft haar eerste bloem getoond. Wat een pracht plant is dit. De bloem is zo groot dat je bijna verwacht dat de cactus eronder zal bezwijken. Wel jammer dat de bloei maar een dag duurt. Al is het dan weer zo bijzonder dat je er toch de tijd voor neemt.

De duizendschoon bloeit. Mijn moeder was verzot op deze bloemen en ik kan me geen volkstuin zonder ze voorstellen. Pretentieloze vrolijkheid.

En als laatste de roos over de boog bij de entree van de volkstuin. Geur te over en weer zoveel takken die te plukken vallen dat ik de komende weken vazen vol zal hebben. Ik hoor een pessimist iets over bladluis zeggen maar er zijn nu zoveel lieveheersbeestjes dat de roos luis vrij is.

Kortom soms zit het tegen en soms valt het mee, het is maar hoe je het bekijkt.

Nu die regen nog.......

Komen en gaan

Is het niet verbazend dat je het ene moment nog de planten de grond uit wilt kijken en dat ze het volgende moment alweer voorbij zijn?

Van groene spriet, naar knop, naar al bijna uitgebloeid. Het gaat snel als je druk bezig bent.
Of is dat gewoon een soort senioren moment wat ik gehad heb?
Ieder jaar weer hoor dat moment waarop ik me afvraag of ik niet wat meer tijd aan kijken had kunnen besteden. Maar dat is het voorjaar. Sterk verlangen gepaard aan opeens alles en veel en...

Maar de tuin wacht niet op mij en gaat gewoon door. Zelfs de Kiwi die zo te lijden heeft gehad onder de vorst heeft haar slapende knoppen ontvouwt en probeert opnieuw de wereld te veroveren.

De groente bedden vullen zich langzaam maar zeker meer met golvende lijnen. Soms onderbroken door hongerige mede bewoners van de tuin.
Ik heb me nu voor genomen om geen vaste planten meer in de beden te laten. In de Selderij die ik had laten staan waren de slakken ingetrokken. Van die dikke oranje glibbers en een soort weeïg transparante grijze. Zo is je met moeite voorgetrokken Kohlrabi snel op. Ook in de raapstelen zaten slakken maar doordat de plantjes klein zijn in verhouding en ik ervan oogst had ik die veel sneller te pakken.
Een volkstuin houden betekend dat je naast met planten bezig zijn vooral ook veel aan je menagerie moet doen. Dat is zo goed als gif vrij werkend lastig. Ondanks verhoogde bedden waar ze redelijk uit te houden zijn. Ook ik grijp naar de escargo op sommige momenten. Tja ieder zijn zwakte.

Voor wie scherpe ogen heeft ziet voor de rij bietjes een rijtje groene sprietjes komen. Dat niet in de nieuwe golfrichting van dit jaar maar de oude van vorig jaar.
Er komen toch zowaar de lente uitjes van vorig jaar in golf boven. Soms krijg je zomaar kadootjes. Dat hoort ook bij al het gemopper over slakken, ander ongedierte en zomaar omvallende planten.

Daar ik graag rondneus in grof afval heb ik soms nog andere meevallers.
Op de kade waar mijn atelier zit vond ik een scharnierende om-kisting van bouw materiaal. Dat wordt de basis van mijn nieuw te bouwen hot-bed. Nu moet ik even hard nadenken over de twee eenruiters die ik heb. De breedte van 80cm is perfect want dat is deze bak ook maar dan zijn de ramen 100 cm en de bak 120 cm Ik denk dat ik een soort puntdak constructie ga maken om toch maar veel zon te vangen. Ochtendzon van rechts en avondzon van links.

Het oude hot-bed heeft ondertussen wat rot in de planken en de ruit is gebroken. Wel gaat de oogst van 4 Jaargetijden sla nog wel even door. Telkens de onderste bladeren weg oogsten werkt perfect en het zal mij benieuwen hoe lang ik er uiteindelijk van kan eten. Nu al 5 weken elke zaterdag gemengde sla vind ik pure luxe. Mijn getemde planten zoals de daslook en de zuring zullen straks vervangen worden door andere sla ingrediënten maar deze sla is voorlopig nog onderdeel van het geheel.

Bovenstaande groene asperges staan dit jaar niet op het menu.
De planten zijn nu 6 jaar oud maar dat is niet de reden om niet te oogsten.
Er heerst een asperge kever plaag die elk jaar weer toeslaat en nu laat ik de planten zodat ze hopelijk aan kunnen sterken voor volgend jaar. De kevers zijn er ondertussen en ik heb zo mijn moorddadige momenten als ik met handschoenen aan de beesten afvang en fijn wrijf.
Het zijn goede ontsnappingskunstenaars maar hand eronder, van de tak tikken, opvangen en meteen hand dicht, naar een tegel ermee, hand schudden en leeg tikken en dan snel wrijven voor ze ontsnappen. Gery's jacht techniek. Als er straks eitjes zitten kan ik er weinig meer aan doen. Dan is de bestrijding met de hand erger dan de schade van de kevers. Probeer maar eens eitjes van een kwetsbaar aspergeblad te wrijven. Geen doen zonder het blad te vernietigen. Helaas geldt dat ook voor de rupsjes.

Naast al deze moord en doodslag doe ik ook goede dingen hoor. Zo zijn de tomaten in de kas gezet.

Afrikaantjes erbij tegen aaltjes en tot nog toe geen slak die ze op eet.
Ondertussen is de veldsla die in zaad schiet klaar om naar de compostbak te verplaatsen.
Achteraan links zitten daar twee snack komkommers tussen en de groenmassa rechts is een smeerwortel, voor de compostbak. Dan heb ik alle verstop plekken voor slakken weg en kan de kas meloen gaan planten.

Er is een gitzwart padje aangekomen in de kas. Kijken of die blijft en iets aan mijn mierenmassa wil doen.
Zo niet dan moet ik ze binnenkort weer pesten met koffiedik. Een mierenhoop in de kas is ongewenst onhandig omdat mieren soms overal inkruipen. Broekspijpen zijn een onaangenaam voorbeeld daarvan. Mouwen ook overigens. Oeps toch weer bestrijding.

Maar niet getreurd het gemiddelde van dit verhaal is toch dat ik blij ben met de tuin.
Op naar de volgende activiteit.

De kou gevoelige vruchtplanten kunnen naar de tuin.
De onkruiden in het pad moeten geschoffeld en in de bedden gewied.
De sperziebonen en de snijbonen kunnen gelegd.
Bezigheidstherapie.

Jammer

Soms heb je dagen dat het niet mee zit.
Op vrijdag bekeek ik mijn oude pruim en vond een tak met grijzig blad.
Nee he, het zal toch niet? Is dit loodglans?

De tak midden links is de pineut. Minder groen en met een ietwat grijzig uiterlijk. Het heeft wel iets van loodglans. Een ziekte die vaak de boom compleet nekt en die ook nog eens zo besmettelijk is dat alles aan de boom verbrand moet worden. De tak bloedt ook nog, dus... hoei.

Maar hoe zie je of je al tot in schoon hout zit met zagen.  Vooral als de hele boom ook nog eens van dit soort pakketjes heeft.

Een door de vorige eigenaar afgezaagde tak zit vol met Tonderzwam. Die zit met het mycelium door de hele boom en dat lijkt best wel veel op de sporen van Loodglans.
Maar goed in de tak zat op 20 cm van de stam geen ellende en bij de stam zat dan dus waarschijnlijk deze laatste.

Voordeel van de tak verwijderen is dat er nu meer plaats is onder de boom.

Het stoeltje kan weer gebruikt. Ach elluk nadeel hep nog steeds se voordeel.
De tak ligt fijngemaakt in de brand ton en wordt zodra het blad verdroogt verbrand voor de zekerheid.
Het gereedschap is grondig gereinigd en later, ietwat later gaat de hele kroon er af. Daar zit slechte bladgroei die er al was door de zwam. Tak sterfte noemen ze dat maar kroonsterfte is meer in de richting. Gelukkig is het nieuwe hout nog gezond.
Wat de pruimen gaan doen zal de toekomst vertellen. Er hangen er veel aan dus eerst oogst en dan zagen. Twee in plaats van 1 kroon tak. Zo heb je opeens meer werk dan gewenst.

En toen ik lekker lag uit te rusten van het werk werd ik nog plat gelopen ook. Maar dat was dan wel weer schattig. Nee Sjimmie ik heb geen lekkers in mijn vestzak.

Sjimmie is de buurkater of nikskater eigenlijk. Ondertussen voorzien van de bijnaam Sjimmie Freiherr von Eykelensteyn. Hij is zo vrij dat ie ook naar het nabijgelegen Hotel wandelt en aldaar de keuken bezoekt. Daarna gaat hij via de draaideur ook nog richting de kamers. De hotel eigenaren laten hem dan weer door de dierenambulance arresteren waarna zijn baasje een telefoontje krijgt om meneer daar op te halen. Hij mikt duidelijk op een abonnement bij de dierenambulance. Vrij en niet echt slim dus want nu zit meneer als de baas er niet is weer opgesloten tot ie snapt dat het hotel een verboden gebied is. Maar verder is het wel een lief beest hoor...

Koud He?

April doet wat ie wil en dat hebben we gemerkt.

Het begin van de maand was zo verleidelijk. Zon en prachtig weer, al was het wat aan de droge kant.
De tuin begint te bloeien en je denkt prachtig daar komt het aan. "Het" is dan natuurlijk het mooie weer.
De warmte en de lome dagen. Zo vroeg in het jaar wil het optimisme nog wel eens met me op de loop gaan.
Maar het ziet er dan ook al vroeg zo prachtig uit.
De eerste die gaat bloeien is de oude pruim niet lang daarna gevolgd door de oude peer. Alsof die bomen die al zo lang op het landje staan er ook net zoveel zin in hebben als ik de tuinier.

Er is zoveel belofte te zien dat ik in mijn hoofd het hele verhaal alvast invul.
Het fruit van de toekomst hangt al in mijn hoofd en ik proef in gedachte de eerste appel de bessen en de pruimen. Ga op zoek naar glazen potjes voor de jam die gemaakt zal worden, sla alvast geleisuiker in en kristal suiker. Geleisuiker voor aardbeien, gewone suiker voor de pruim die van zichzelf wel stollen wil.
Ondertussen probeer ik het fruit alvast aan de struiken en bomen te kijken.

Maar de lente bloemen zoals de tulpen en de viooltjes staan nog volop te bloeien dus ik zou beter moeten weten.

Terwijl de moestuin en haar omgeving de mythe hoog houdt komt dan opeens april om de hoek en zet de tuinier met beide benen op de grond.
Zag de uitlopende kiwi er eerst nog zo uit.

Na de ingreep van vadertje vorst, die nog niet zijn koffer gepakt heeft, was het beeld wel even anders. Ondanks goed inpakken met fleece.

Zelfs de verse uitloop van de druif die vaak toch wel wat hebben kan was niet ontsnapt.

Gelukkig hebben allebei nog leven. De druif meer dan de kiwi. Dan ben je wel blij dat de planten zodra ze weer gaan groeien dat heel hard kunnen. Misschien dat mijn plaatsje toch nog overgroeid wordt zodat er voldoende schaduw komt daar. Die schaduw verwacht ik nog steeds nodig te hebben als de zomer echt los barst over een paar maanden. Hitte met volle zon behoort niet tot mijn favoriete weersomstandigheden.

Maar niet getreurd.
De rabarber doet het goed.

De eerste jam en cake is gemaakt. Rabarber 750 gram met 750 gram geleisuiker en stemgember 3 bolletjes in stukjes. De rabarber fijngesneden met de gember stuk koken tot er nog genoeg brokjes zijn. De geleisuiker erbij en 4 minuten bubbelend koken. In potjes en de eerste drie potten staan klaar.
Manlief is een zoetekauw en zelf eet ik zo goed als geen jam. Dan mag de jam zoet zijn.
Vroeger, toen mijn moeder jam maakte deed ze ook veel suiker. Als je gewoon minder jam op je brood doet is dat net zo goed als halfwas jam in dikke laag. Soms zijn we met zijn allen te voorzichtig en leveren smaak in voor de slanke lijn. Dan kan je beter de sapjes en frisdranken vervangen door water. Al is wijn leuker misschien.

De moes van de toekomst groeit in plugjes alvast voor.
De methode met veel mulch is niet zo goed voor het directe zaaien. Slakken en bodem kou spelen dan de jonge plantjes parten. Maar op deze manier komt het ook goed. Dit is immers wat zoveel mensen al jaren lang doen. Charles Dowding uit het Verenigd Koninkrijk verteld hier al zo lang over. Ik heb nu dus zijn aantal bietjes gezaaid per plugje. Zien of zijn techniek ook hier het goed wil doen.

De bietjes groeien als kooltjes. Zouden ze straks een identiteits crisis krijgen? Hoe dan ook nu valt nog niet te oogsten.
De vier jaargetijden sla in de voorheen warme bak is wel op volle kracht aan het komen en heeft al aardig wat sla maaltijden gegeven samen met de daslook die onder de peer staat en de peterselie, selderie en kervel die de winter overleeft hebben. De zuring en de bieslook er nog bij en het is genieten van deze eerste complete eerste echte lente maaltijd van de tuin.

Wat april ook doet er is genoeg om mij gelukkig te prijzen.
Al blijf ik natuurlijk wel mopperen op vadertje vorst en met angst en beven naar het fruit kijken. Heeft dat het gered of blijkt het straks niets te worden.