De winter leek al bijna voorbij toen de Siberische beer besloot op visite te komen. Opeens zijn de luchten helderder en de temperaturen vele malen lager. Nu dacht ik dat een Siberische beer een bruine beer zou zijn. Door de kou die hij met zich mee brengt vermoed ik toch dat het een ijsbeer is.
Op de tuin valt nu echt even niets te doen. Kijken kan natuurlijk altijd. Maar dan wel snel.
Met de felle noordoostenwind is het absoluut ijzig.
Het vijvertje in de border is nu wel duidelijk te zien. De stuif sneeuw hecht op het koude oppervlak.
Aan de achterkant blijft het ook op de kas liggen. Koud hoor. Al is het in de kas door de zon veel warmer dan buiten, het helpt nog niet bij het verdwijnen van de sneeuw. Bij deze is de kas dus echt een koude kas.
Het laatste water in de grote ton is ook al zo vasthoudend. Het water zit stijf om de plank gevroren.
Te weinig om de ton kapot te vriezen is deze watervoorraad zodra het gaat dooien wel klaar om de eerste planten in de kas water te geven. Vandaar dat ik de ton nooit helemaal leeg haal.
Waar je ook kijkt, het is koud en je kan echt niets doen. Nou ja de sneeuw van de broedbak vegen. Dan kan de zon erin schijnen en de boel op warmte brengen. Dat is dan wel te doen.
Deze foto is dus een vooraf en niet een achteraf plaatje.
Dat was dan wel zo'n beetje de volkstuin met de mantel van de sneeuwkoningin om de schouders.
Wie kan daar nu tegenop?
De krokusjes proberen het in ieder geval wel.
Ik ga het ze niet na doen. Tijd om naar huis te gaan, voor ik in een ijspegel verander.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten