Voorbij

Opeens is het zover. Ik kom voor een laatste keer op mijn landje. Het voelt ondertussen raar. Het is nog zo bekend maar tegelijkertijd niet meer wat het was. Er staan nog dingen al is de kas nu weg. Gelukkig wilde iemand hem wel overnemen.

Het gat dat over bleef heeft nog een rand omdat ze de basis niet wilde hebben. Het glas komt op een bakstenen onderstuk wat ze al hebben. Hoe luxe voor mijn kasje dat het nu een gemetselde onderkant krijgt.

Terwijl ze aan het werk waren zat kennelijk het diamant vorm bed in de weg en ze hebben de randen daar afgesloopt. Alhoewel, dat zal de boer wel gedaan hebben. Zo zie je wel meteen hoe mooi de grond in die 13 jaar geworden is. Rijk aan voedingstoffen van al die vrachten compost. No Dig natuurlijk want de natuur doet het werk dan wel.

Zwarte grond op het land van Winkel zal, nu men er op wil bouwen, wel weer zeldzaam gaan worden.

Dat eerste bouwen is overigens voor 1 november al losgebarsten. Er zijn mannen met machines gekomen en grote vrachtwagens brengen puin aan dat daarna gladgestreken wordt over het land. Dit is, voor degene die blijven, wel een heel ongewenst signaal van verandering.

Het geeft het teken dat wat er ook gebeurt de volkstuinen zullen wijken voor wat men dan ook vooruitgang denkt te noemen. Ware schoonheid is kwetsbaar en dit bewijst het wel.

Gelukkig gaan er een paar mensen door en zij zijn vele malen optimistischer en sterker dan ik ben. Met geluk komt het nog een hele tijd goed.

Bij de buurvrouw die al vertrokken is staat het hek open. Bij mij heb ik het hek weg gehaald. De sleutel in de deur gestoken en dat is het dan.

Ik heb hier 13 jaar gespeeld met planten en heel veel geleerd van de planten, de grond, de mol en de egel. Ja zelfs van de slakken heb ik geleerd. Al weet ik nog steeds niet hoeveel verschillende soorten er wel niet zijn. Wel weet ik nu dat er naast vegetarische slakken ook echte tijgers rondkruipen die de andere slakken op eten. De wereld is zo bijzonder. Gelukkig mag ik van de Winkelmoes blijvers altijd langskomen en als ik de nijging voel dan mag ik onkruid verwijderen uit paden en zelfs moestuinen.

Het is toch nog net niet helemaal voorbij en ik ben best nieuwsgierig naar hoe het verder gaat. Slapeloze nachten zal ik er niet meer van krijgen. Ik begin thuis met een moestuin bak op hoogte. Niet voor mijn rug, al zal die blij zijn, maar vanwege de lichte vervuiling van de grond.

Er komt een nieuw begin.

10e maand. Het eind van een volkstuin.

De gemoederen zijn ondertussen aardig alle kanten op gevlogen en leuk is niet de juiste omschrijving.

De tuin wordt nu langzaam aan leger omdat het grote ruimen voor eigen tuin is begonnen. Maar het meeste zal achter blijven. De schuur is niet te verhuizen en voor de kas heb ik ook geen plek. De bomen staan al zolang op hun plek dat ze nu uitgraven geen zin meer heeft. Dan had ik ver van tevoren een teken moeten krijgen zodat ik vorig jaar al had kunnen beginnen met rond de wortels de bomen los steken. Dan heb je nog kans dat de boom het goed overleeft. Maar waar ik ze dan zou moeten laten? Geen idee.

Groen is het nog steeds. Wat op deze foto staat zal allemaal ten onder gaan in de tanden van een shovel. Dus zit ik nog in de ligstoel en geniet voor de laatste keren met vole teugen.

De potten met die paar planten die ik mee kan nemen staan klaar. Misschien groeit dat aantal nog, iedere keer denk ik...oh ja dat kan ik tuis ook doen. En misschien moet ik voor het Saksen-bord op de schuur toch ook een plekje zoeken. Hier heeft het de duvel niet van het dak kunnen houden maar toch. Na 13 jaar op deze plek kan het allicht elders verder. Mijn eigen tuingrond is vervuild met lood en koper. Maar dat is alweer een constatering uit 1990. De grond is allang tot rust gekomen en ik heb een stuk zonder kwel. ( In kwel zit hier lood en chroom helaas, het kenmerk van de lager gelegen polders in dit deel van het Groene Hart. )

Ik heb een grijze stalen bak besteld bij https://www.plantenbakkenenzo.nl/ . Plantenbakken&zo gaat de bak zonder bodem leveren op mijn verzoek. Navragen bij het ODRU bracht naar voren dat mijn tuin vervuiling niet omhoog komt vanaf de vervuilde grond. Ik vertrouw er maar op anders ben ik straks naast groenten ook alle kruiden kwijt. Plantenbakken&zo vullen de bak ook nog met moestuin grond voor me. Zo is er een nieuw begin. Dat zal wennen zijn maar nieuwe avonturen zijn en blijven verleidelijk.

De pompoen is al naar huis gebracht, binnenkort volgt het stoeltje en het witte tafeltje gaat naar iemand anders die met bezwaar aantekenen en de hele rimram nog minstens 5 jaar verwacht te kunnen zitten. Terwijl de nieuwe eigenaar al gemeld heeft dat het behouden van de volkstuinen No Go is. En de beschermde diersoorten die er zitten zullen vast wel snel weg kruipen voor de shovel. Iets zegt me dat mijn geestelijke gezondheid gebaat is bij deze mannen niet als huurbaas hebben. De ouder wordende mens moet misschien ook wel wat minder hard werken....

Het aanbod dat zij alles opruimen wat ik achter laat waardoor mijn arme lijf gespaard wordt is welkom. Niet zelf ruimen omdat zij het geheel voor hun rekening nemen. Het is toegeven ja, maar zwakte? Niet als ik goed nadenk over wat ik wil. Foliate heeft me 13 jaar gelukkig gemaakt en missen zal ik het maar ik ga niet bij de pakken neer zitten. Deze blog gaat gewoon door maar dan over een moestuin bak aan huis in een tuin op het noorden. Dat zal aanpassingen vragen. Heel veel aanpassingen.

Niet meer op de troon met de zon in de rug. Geen experimenten met zon minnende vaste planten meer.

Er komt vast iets nieuws maar nu ben ik nog aan het ruimen en vooral ook weggeven.

Uit dit deel volkstuin haal ik voor mezelf alleen de Dahlia's want die doen het vast in potten ook prima.

Verder neem ik telkens meer afscheid van de volkstuin.

Op 31 oktober is de laatste dag.