Gewoon augustus

Midden augustus en op het landje veranderd het ritme van planten in een ritme van oogsten.
Zoals het elk jaar weer gaat en toch ieder jaar ook weer als nieuw voelt.

Een leuke tijd ondanks alle perikelen met slakken en jawel mol. Maar mol zit nu wel meer in het pad dan de bedden. Oh ja de knoflook tegen mol in de bedden is inderdaad al aan het uitlopen.
En de paden? Dat ziet er dan dus zo uit.

Misschien moet ik toch de bedden legen deze winter en er gaas onder aan brengen zodat mol er wel onderdoor kan maar niet meer de planten omhoog kan duwen.
Dat had ik natuurlijk vooraf moeten verzinnen, al doende leer je.

Een ander terugkerend augustus ding is het terug knippen van de kleine hoge gras veldjes tussen de fruitbomen. Dat geeft meteen opslag ruimte voor constructie materiaal. Wie zo dicht op elkaar werkt als ik moet nu eenmaal woekeren met de ruimte.

Augustus is ook de maand van de vlinders op de tuin. Ze komen op de pruimen resten in het opvang net af. Die pruimen zijn voor mij niet meer te eten maar de vlinders hebben er wel plezier van.

De bloemen borders op het landje zijn vol. Prachtig vind ik de witte Echinacea met hun egeltjes harten. Die volte is ook wel echt augustus. Straks staan er kale stelen met bruine stekeltjes die je puur of zilver gespoten voor de Kerst kan gebruiken. Had ik al eens geschreven dat tuinieren vooruit zien is? Ja natuurlijk.

Ook de Indische Kers bloeit in augustus. Bij sommige mensen doen ze het eeerder maar bij mij is het een augustus klant, met onkruid en al. De Kers eet ik het onkruid niet. Al zijn er mensen die thee maken van het spul.

Niet alles is al klaar want de pompoenen gaan nu pas een spurt maken. De eerst vrucht gaat groeien en het groen probeert de boel te overwoekeren. Het is tijd om de plankjes te voorschijn te halen en onder de vruchten te leggen en voor steun te zorgen. Moschata pompoenen kunnen als ze er zin in hebben enorm groot groeien.

De al verzamelde aardbeienplanten voor volgend jaar staan in potjes op hun plek te wachten.

En zo gaat het op naar september.
Een mooie nazomer zie ik wel zitten maar het weer valt niet te dwingen. We gaan het zien.

Even optimist

De tijd schrijdt voort en de laatste planten worden uitgezet op de tuin.
Puur optimisme natuurlijk want deze tijd is warm en vochtig en dus fijn voor slakken.
Vooral de naaktslakken groeien goed en dan waag ik het toch om voor gezaaid goed in de bedden te zetten. Groenlof en roodlof voor herfst en winter bijvoorbeeld waar eerst de tuinbonen stonden.

Ondertussen zijn de helft van deze nieuwe plantjes al opgegeten door de slakken maar ja zo gaat dat.
Gelukkig heb ik op de op-pot-tafel nog reserve planten staan en wie weet wordt het weer zo droog straks dat deze wel overleven tot ik ze zelf op wil eten.

Overigens zijn die linker plantjes muurbloemen en dus voor het mooi voor volgend jaar. Tuinieren blijft regeren en vooruitzien tot er weer een revolutionair voorbij glijdt en de boel opeet.

Al kan het ook best goed gaan want in het nieuwe groentebed leeft het meeste spul nog. Ondanks de mol die er alweer onderdoor gekropen is.

Tegen mol ben ik een soort oorlogsvoering begonnen. In alle gangen die onder het moes gedeelte door gaan leg ik doorgesneden tenen knoflook. Daar zou mol van moeten begrijpen dat ie in de paden moet blijven. De kans is natuurlijk groot dat mol zich er niets van aan trekt en ik volgend jaar een fantastische hoeveelheid knoflook planten heb staan. De tijd gaat het leren.

Nu lijkt het net alsof alles altijd kommer en kwel is op de volkstuin. Dat valt toch wel mee gelukkig. In de oude pruim zitten, ondanks de Suzuki vlieg en de pruimen mot, nog een paar goede pruimen.

En in de appel boom, Rode Elstar, groeien de appeltjes steeds groter.

Ook de naamloze Dahlia is niet aan slakken ten onder gegaan en belooft mooie bloemen op tafel deze herfst.

Er valt dus nu en straks best te oogsten.

Soms vraag ik me wel eens af wie meer gaten in de tuin slaat, ik of die slakken. Moeder natuur zal mij wel als erger zien dan de kleine glibber wezens.
Later in het jaar zullen de onderstaande planten immers allemaal door mij weg gehaald worden, hoop ik dan toch.

Ik ben echt wel even optimist.
Als de zon zich laat zien. Een wolk in de lucht mijn pruimenboom met de walnotenboom van de buren verbindt tot de tekening van een grote boom. Ik daar van kan genieten, ach dan is het nog niet zo slecht op de volkstuin.
Daar veranderen al die beestjes niets aan.

Zo het gaat.

De wolken schudden hun vacht uit en wij worden nat. Behoorlijk nat en, oh belediging want het is pas juli, koud.
Voor de planten maakt het niet uit dat nat want het was gewoon erg nodig. Dat koud erbij is voor de vruchtplanten echter toch wel minder fijn.
Neem nou de stok bonen. Eindelijk zijn ze na een lange strijd met de slakken op mijn tuin boven aan het klimrek gekomen. Komt de wind voorbij en probeert ze uit hun doen te blazen.

Als vaantjes wapperen de bladeren in de wind.
Bij de Muskaat pompoen wappert er niets, veel te stug blad, maar de kou is een lastige.  Deze eerste vrucht is misschien niet in staat om verder te groeien. Ze wil een lekker zonnetje. En als ik eerlijk ben wil deze ietwat kouwelijke tuinier dat ook wel.

Maar we hebben het niet voor het kiezen en ach het vocht is natuurlijk wel gewenst want wat was het droog. Moeder natuur zorgt uiteindelijk altijd voor balans, dan komt er ook nog wel weer warmte en heb ik iets anders om over te klagen. De boer die zeurt is gezond zegt een oud gezegde...

Bedenk daarbij dat er ook heel veel wel goed gaat en het romantische plaatje klopt dan toch wel weer.
Lang leve de moestuin mythe ze woekert voort zoals het hoort.
Ook al regent het.
Maar bij regen is het in de kas goed toeven.  De tomaten beginnen te komen na een slechte start en rechts achter is zelfs mijn eerste zelf geteelde meloen Green Climbing te zien.

Het voordeel van buien is dat je dan op het droge moment weer naar buiten kan snellen om te zien hoe het de rest vergaat.
Het fruit gaat fors voort. De rode Elstar appel begint te rijpen en de Japanse wijnbes is vol op stoom.

Het is met de bramen druk en ik geef ze bij bakken weg zoveel zijn het er dit jaar. Na jam en yoghurt saus ook maar bramen ketchup gemaakt. Alleen het door de zeef duwen is nogal een klus. Lekker is het wel.
Voorbereiding voor de winter zeg maar. Al is eerst de herfst, die er al lijkt te zijn, nog aan bod.
Daarvoor is in het gerooide aardbeien bed plek ontstaan. Het ziet er nog iel uit maar de gezette kohlrabi planten en bieten hebben nog minstens drie maanden voor de eerste nachtvorst komt.
En als straks de mosterd en de Munchener Bier radijzen er tussen opkomen is het ook daar weer vol.

Tussen de planten in het diamant bed komt nu ruimte waardoor ze breder uit kunnen groeien. De peulen zijn met rek en al eruit en de insecten lokkende goudsbloemen zijn gedecimeerd.

Later zal ik er wel weer wat uit de wachtrij in zetten.
De wacht rij bestaat nu uit 4 jaargetijden sla, roodlof, Zuckerhut groenlof en muurbloemen.
Die planten zijn nog te pril om al aan mijn grond toe te vertrouwen. De muurbloemen moeten zelfs nog uit-geprikt en opgepot worden. Nee, vervelen is er niet bij.
Nu nog leren op de rem te gaan en te genieten van bijvoorbeeld de plukbloemen. Niet alleen mooi op de vaas maar ook zo in de tuin.
Ach ja, hard gewerkt, nu na genieten.

Slachtoffers

Veel gaat goed maar zoals uit mijn eerdere blogpost al blijkt heb ik het een en ander aan mee eters.

Neem bijvoorbeeld mijn prei in dit bed. Voor een keer heb ik het op de manier van Charles Dowding niet diep maar als bosje geplant.

Je moet goed kijken want de meeste prei is er al uit gegeten. Her en der zijn nog wat sprietjes te zien.

Vermoedelijk heeft in dit bed een nest van Veenmollen gezeten.  Zoveel ongedierte druk is niet gewoon. 

Onderstaand een slachtoffer in close-up. Als je deze schade herkent heb je helaas ook Veenmollen.

De veenmollen kluiven met hun scharen de wortels van de planten en dan is er geen redden meer aan.

Ze eten ook insecten, kevers en dergelijke maar die zijn waarschijnlijk op.

Dan zijn de slakken coulanter.

Deze sla staat in de bak en is ietwat slak technisch ingekort maar er zit nog een klein groen groeipuntje dat het misschien toch nog gaat redden als de slak ondertussen naar een andere plek is vertrokken.

De krop ernaast is er dan al veel beter aan toe. De dader is ook met goed zoeken niet meer terug te vinden. Zo gaat dat.

Je moet wat over hebben voor goede biodiversiteit. Al haalt dit wel het bloed onder de nagels vandaan, vooral als je net van plan was om wat menselijke schade aan te richten door te oogsten.

Om te zien of mijn slakken overlast nu echt zo erg is heb ik een bier val gezet. Een plastic bakje met bier erin, iets ingegraven zodat de slakken er goed bij kunnen. De vangst: 14 de eerste keer en maar twee de tweede keer.
Vermoedelijk geef ik de slakken van teveel zaken de schuld. Al verraad het slijmspoor ze toch ook.
Maar niet alle gaten hebben slijmsporen. Wat o wat zou daar nu weer bezig geweest zijn.

Als er iets is waar ik niet over kan klagen dan is het bio diversiteit in mijn beestenbende.
Wat zou het mooi zijn als ze af en toe niet alleen vreten maar ook aanplanten.

Moe.

Eind juni komt bij mij de vermoeidheid altijd om de hoek sluipen.
De tuin is redelijk op stoom en de eerste stap terug wordt gedaan. Kijken wat er gebeurd in plaats van doen, doen, doen, ... Dat je lijf dan denkt ha eindelijk rust... Maar er is natuurlijk nog zat te doen.
Alles groeit goed als het niet wordt op gegeten. Onkruid dus ook en het zoals altijd veel te veel gezette groen te dicht op elkaar en en. Maar een betje moestuinder wil gewoon alles hebben toch? Dus zet je de boel te dicht op elkaar en moet je nu ruimen. Maar die schietende sla wil ik laten zaaien en de komkommerkruid plant is zo goed voor de bijen. Kortom nu wieden is ietwat veeleisend.
Dan slaat de man met de hamer toe. Gemeen hoor.

Gelukkig kan ik toch best ook nog wel even niets doen en lol hebben aan wat ik zie terwijl ik een banaan eet of thee leut.

Zoals het bloeiende roodlof, een cichorei soort. Prachtig zoals de meeldraden omkrullen.

Of gewoon hoe het schuurtje erbij staat achter al die groei.

Natuurlijk zie ik dan ook wel dingen om te doen maar het lijf zegt even stop.
Voor deze keer luister ik dan maar......

Of de manier waarop het ruige stukje tussen de fruitboompjes er bij staat nu er zoveel veenmollen onder het gras door gaan en de boel nekken. Dat ik daardoor minder moet maaien is fijn maar dat er nu bijna hoofdzakelijk paardenstaart onkruid in het ruige stuk groeit niet. Ik krijg bijna weer werkneigingen. Al weet ik dat de plant over een maand stopt met de ergste groei en ik het beter daarna kan doen.

Het kriebelt dan wel. Van de weeromstuit heb ik betonijzer in de stukjes gestoken en ga bedenken of en hoe ik er dan misschien kunst in kan zetten.

Dubbel genieten zonder teveel werk doe ik van de grote gele Hemerocalis die ik van een vriendin gekregen heb. De eetbare bloemen leveren kost voor maag en ogen. Bijen zijn er ook blij mee, hoe Permacultuur wil je een plant hebben. Drie functies en vermoedelijk wel meer nog.

Dit soort drukte vind ik dus prettig. Grappig hoe wij mensen vroeger de natuur continu als bedreiging zagen en wilde temmen. Nu we daar in geslaagd lijken willen we die ruige natuur weer terug... Zonder veenmollen dan uiteraard. Last willen we nog steeds niet.

Heb ik dan nog tenminste iets gedaan? Ja anders was ik toch niet moe. De oude fruitbomen zijn nu allemaal gesnoeid en de oudste peer heeft weer een zichtbare stam. Ziet het bewijs.

En er is geoogst en in potjes nog weer gezaaid want in juli ben je echt nog wel bezig met nieuw spul voor de herfst en winter.

Juli een nieuwe maand met nieuwe mogelijkheden, heerlijk de echte zomer begint.
De pan om jam te maken is uit de kast gehaald. Op het internet zoek ik naar andere methoden van overvloed verwerken. Vermoeid ja, opgebrand... kom nou nu begint het oogsten en genieten.

Prettige plaatjes

De zomer zonnewende nadert met rappe schreden. Op het landje barst dan een feestje los.
Natuurlijk bloeit er veel in de lente en valt er ook dan al te eten maar nu komen de zomerkoninkjes. Aardbeien dus, en die zijn echt feestelijk.
De vaste planten gaan bloeien terwijl de struiken nog niet uitgebloeid zijn en er ontstaat een massa van kleur en uitbundigheid.

Bij aankomst valt op hoe groen alles is en de rozen op de boog, ach je ziet het.

Van de andere kant
van het hek ziet het er wel erg fleurig uit.


De planten zijn gezet om als pluk voor de vaas te dienen.


Maar dan zie ik de combinatie en denk:
Ah nee zonde, dan zijn ze zo weg op de vaas.




Al snij ik wel van de roos die naast oogverblindend ook neus verdovend is.

De Sisyrinchium Striatum met zijn gele bloemstelen en de Stachys Byzantina met haar fluweelzachte grijze blad laat ik toch maar met rust.
Bloemen plukken is lang niet zo simpel als men denkt. De keuze stress van hier mooi of thuis op de vaas is vaak teveel.

Andere keuze stress is wat ga ik aan dit onderstaande stukje border toevoegen voor herfst bloei nu de Aster die er stond weg geknaagd is door de slakken.
Iets wat een stevige groene basis heeft maar geen spits blad en ook mag het wel hoog en zwabberend.
Gelukkig binnenkort Tuindagen Bingerden en wie weet vind ik daar de droom plant wel.

 Zo gaat het vaak. Eerst droefenis en dan, ach zo is het, en dan ah een plek voor een nieuwe plant.

En de groenten dan? Ja dat groeit ook de pan uit, zeker in het bed voor de kas gaat het nu hard en begin ik te ruimen want nu staat het langzaam aan te dicht op elkaar. De sla die zichzelf uitzaaide begint te schieten dus die kan nu weg zodat er wat ruimte ontstaat. De bieten beginnen als ze geen slakkenvoer geworden zijn al echt vorm te krijgen en kunnen met een week of twee ook wel geoogst.
De peultjes ben ik nog volop aan het oogsten maar ook die zijn een heel eind heen en zo komt in deze groente jungle straks toch echt weer plek voor andere lekkere dingen.

In de kas gaan de tomaten voor overleven in plaats van sterven.

Het zielige bedje raakt voller ondanks dat er nog steeds veel in slakken buiken verdwijnt.
Hm die slakken zijn wel echt de rode draad in mijn volkstuin. Tja.

Dan maar even iets anders.
De troon, zoals mijn buurvrouw mijn zelf gemaakte bank met dakje noemt, staat weer fier overeind.
Na enig zoeken en ontdekken dat broeder rat ondermijnende acties had gepleegd is het met de twee stoeptegels onder de achterzijde en het opvullen van wat gangen voorlopig weer prima.
Met het zonnescherm erbij is het echt zomers. Nu nog even de tijd nemen om meer te zitten.

Resteren de bomen. Ze zijn allemaal gesnoeid in de nieuwe boomgaard nu de ouwetjes nog.

De Pruim gaat binnenkort onder het mes want nu is het juiste moment aangebroken om pruimen aan te pakken.

De hoge delen moeten er beide af maar ik denk dat ik me toch maar tot het rechter stuk beperk. Het werk is eigenlijk te zwaar en bovendien loopt nu de grote hoofdtak van de boom weer beter uit. Het is die grote boom op de achtergrond met twee splitsing. Rechts hangen ook niet al teveel pruimen in vergelijking met de rest. Dus ik ga mijn moed bij elkaar rapen en de grote takken zaag tevoorschijn halen.

Mocht dit mijn laatste blogpost zijn dan weten jullie wat er mis is gegaan....