Onder de zon

De droogte houdt aan en de zon brandt gaten. Vooral in mijn geheugen merk ik maar ook in de bedden. De warme droogte doet planten sneller verouderen dan in koele nattere tijden.
Ze lijken wel mensen die plantjes. Ons vel verouderd immers ook sneller met al die zon. Al vervangt ons lijf alle cellen wel om de zoveel tijd.

De tuin ligt er niet slecht bij omdat de boer gelukkig de pomp gaande kan houden.

Mijn grasveld laat ik. Water moet je toch zuinig mee zijn nu en ach gras redt zich wel. De groente bedden en de nieuwste bomen die krijgen wel. De bomen omdat ze nog jonger dan 5 jaar zijn en ik het fruit niet wil verliezen. De oudere pruim en peren zitten diep genoeg met hun wortels.
De sla in de bedden doet nu erg zijn best om nageslacht te maken en ik heb er al zaad uit gehaald om her en der te verspreiden. Kijken of dan later in het jaar er al nieuwe sla wil opkomen.

Verder werd het hoog tijd voor het uitplanten van de prei en nog wat stengel ui. De bedden hadden plek dus in de drie voor de schuur is nu het eerste herfst winter materiaal geplant. En dat terwijl de spreekwoordelijke mussen nog van het dak duvelen.

In de bovenste twee prei en de onderste uien. Niet dat je nu zo snel het verschil al ziet.
De winterprei voor volgend jaar februari is niet de snelste groeier. Nu maar hopen dat er niet teveel bij de grond afgeknaagd wordt.

Zie ik terwijl ik de foto's bekijk dat het bordje kolen nog bij dit bed staat terwijl die daar helemaal niet zitten. Ik doe helemaal geen vruchtwisseling meer omdat ik door elkaar heen teel. Maar waar de kolen zitten moet ik wel markeren omdat er nog steeds knolvoet op de tuinen zit. Die ziekte betekent dat ik echt 4 jaar tussen mijn plantplek en de volgende kolen moet hebben. Het bordje moet dus verhuizen. Naar het bed met de bonen. Bonen? Ja want daar stond mosterdblad. Familie van de kool. Blijkt daar verdorie knolvoet in te zitten. Terwijl de bonen het ook al niet goed doen daar maar dat ligt aan een kolonie veenmol. Zomaar de stelen bij de grond afknagen is hun hobby.
Die ene palmkool die er staat heeft zo te zien nog geen knolvoet. 
Gelukkig zijn veenmollen toch ook iets blind net als de gewone mol en de nieuwe bonen komen. Nu nog erbij leggen/zaaien kan ook nog. Mijn snijbonen kunnen tot eind juli nog gezaaid en de sperziebonen die ik heb ook. Gelukkig maar.

Het fruit op de tuin rijpt ondertussen gestaag door en belooft een feestje later in het jaar.

De eerste bramen jam is gemaakt en er gaan nog wat potjes volgen tot ik begin met weg geven van de bramen die inderdaad weer een overvloed brengen. Jammer dat ik niet weet welke variëteit deze doornloze braam is want ze is een aanrader. Met dank aan een voorganger op mijn landje.

Ieder jaar gebruik ik de tweede helft compost bak als plant plek voor een pompoen. Die kan ik elk jaar net even ergens anders in de bak plaatsen en zo put ik niets uit. Dat de laatste compost van oktober tot en met maart in deze bak ligt helpt natuurlijk ook. De plek is gewoon rijk aan voeding.
Dat is dan ook te merken. De Muskaat pompoen die ik dit jaar heb is op veroveringstocht gegaan.
Overal probeert de plant een plekje in te pikken. Er hangen ook al her en der beginnende vruchten maar niet alles is bevrucht en dan vallen de dames af. Ze hebben een mannelijke bloem nodig en het bijbehorende stuifmeel. Wel apart dat je in het begin altijd heel veel mannelijke bloemen hebt en dat dan later de dames komen. Doen de meiden hun ding zonder dat je hitsige man en bij in de buurt hebt. Maar zien of de natuur het toch voor elkaar krijgt.

Af en toe een gieter water erbij en dan moet de plant toch een keer beginnen met alles op het juiste moment. Als ik 1 pompoen krijg is dat voor mij al genoeg om te eten. Maar ze zijn zo mooi dus meer is welkom.

Hoog zomer heerlijk, al mag het best wel eens regenen. Ik geniet van deze tijd.
Zelfs de zwaluwen met jonkies die op de kas van de buurvrouw wachten tot mamma en pappa met insecten voorbij komen koesteren zich in de zon.

Het is echt zo slecht nog niet zo onder de zon.

Nu al bessen

Natuurlijk het is allang bessen tijd, de rode en witte dacht ik allemaal al geoogst te hebben en dan blijk ik een complete struik over het hoofd te hebben gezien.
Te druk bezig blijkt. Maar dat overkomt me in deze tijd van het jaar wel vaker. Of zou het gewoon weer zo'n Alzheimer light moment geweest zijn. Blind vergeten dat er nog iets is terwijl het wel knaagt in je hoofd. Ik moet nog iets maar wat...
Toen ik de boer bij een andere tuin de zwarte bessen struiken zag kortwieken kwam in ieder geval het besef dat ik dat ook nog moest doen.
Bij deze dus twee voor en twee na foto's. De struik met de bessen er nog aan en de struik na de snoei.

Zwarte bessen vallen niet te plukken. De struik moet ook nog eens rond deze tijd uitgedund en draagt alleen voldoende bessen op tweede jaars hout. Dan voeg je een en twee samen en knipt de takken met bessen die volgend jaar niet meer dragen uit de struik en zoekt een zit plek op om de bessen van de takken te peuteren.

Twee volle bakken had ik en 7 potten zwarte bessen jam heb ik. Geen zin om er nog andere dingen mee te doen maar er zijn zat lekkere dingen die je met de bessen kan doen en ja een deel is in de Rumtopf geland. Volgend jaar weer taart en sap en ijs.

Nu ik zo naar de foto kijk besef ik dat een bak zwarte bessen niet half zo vrolijk eruit ziet als een bak met kruisbessen en frambozen.

Fruit tijd wie wordt daar nu niet blij van.

De oude pruim geeft dit jaar niet veel, al hing er voldoende aan in eerste instantie. De droogte is er misschien debet aan of de vreetmonsters of iets anders. Maar het fijne plekje om te zitten is gelukt.

Schaduw, heerlijke schaduw. Hoe iemand een volkstuin zonder schaduw plek kan hebben snap ik niet. Werken in die snik hitte en dan geen verkoeling kunnen vinden. Niet mijn ding.
De druif is uiteraard verder gegroeid en samen met de pruim heb ik nu een natuurlijke parasol.
Voor fruit nog te vroeg, druif is een late en pruim zou dat ook geweest zijn. Gelukkig als alles tegelijk komt zou ik gek worden. Nu heb ik even respijt voor de volgende oogst.

Alhoewel. De braam begint op kleur te komen en die zit dit mast jaar ook al zo vol.
Nee dat klopt niet de struik zit elk jaar bomvol. Het zijn de appels en peren die een overschot hebben in vergelijk met andere jaren.
Dat wordt uitdelen. Leuk. Zo langzaam aan krijgen de meeste tuiniers overschotten en worden courgettes en tomaten uitgeruild of bakjes fruit en bietjes.

En verder bloeit de tuin. Een prei bloem wordt door de bijen en vliegen bevrucht en mijn zaad voor volgend jaar komt er dus aan. Van de Pastinaken kan ik het zaad al oogsten en zo gaat het door. De sla is bijna zo ver dat ze kan wijken naar de composthoop. Dat geeft volgend jaar spontane sla zaailingen na verdeling van de compost.

De vaste planten doen ook hun best en al zijn ze voor boeketten, ik vind ze zo ook zo mooi. Zet er dan de schaar nog maar in. Misschien volgend jaar als de Veronicastrum met haar kleine bloei halmen een grotere pol is met meer bloemtakken.

Alleen de Verbena daar heb ik zo veel van dat ik die wel kan plukken. Psychisch gezien dan.
Paars op tafel doet het altijd goed. En al die andere kleuren ook als ik me ertoe kan brengen.

Zo kan je op een lome warme zomerdag zomaar keuze stress hebben. Dan nog maar wat vruchtjes snoepen en desnoods zonder bloemen naar huis.
Er is altijd een volgende keer.

Oogsten

Zo ziet het er uit als het echte oogsten begint. Het echte? Ja nou ja de lekkere dingen die aan juni gebonden zijn. De eerste bietjes, klein en fijn, de aardbeien en bij de sla de peulen Oregeon Sugarsnap en de eerste goudsbloemen.
Van druk met zaaien kom je in juni aan druk met oogsten. Vooral de aardbeien. Ik heb wat de buurvrouw jetsers noemt. Felicity meen ik dat de originele naam is. Een grote middel vroege soort.
Je kan elke dag wel naar de tuin omdat ze met topsnelheid rijpen en ik ze uiteraard zelf wil eten en niet allemaal aan de beestjes op de tuin gun. De bak op de foto is ondertussen veranderd in 2 en een klein potje jam. De heksenketel heeft haar eerste gebruiksmoment van 2018 gehad.

De moesbedden lopen ondertussen over en de eikenblad snij sla begint te schieten. Bij deze soort doet dat bijna in bloei gaan niet veel af aan de smaak. Je moet alleen goed voelen of het zachte of harde bladeren zijn die je oogst. Die zachte zijn het best. Iemand anders zou deze sla al lang uit het bed gehaald hebben maar dit is mijn sla voor volgend jaar die aan het ontstaan is en ik laat ze. Pas als ze andere planten in de weg gaan staan oogst ik ze weg. Wat niet lekker is gaat op de composthoop. Een paar mogen echt bloeien en als het zaad komt dan gaan die ook op de compost. Zo krijg ik in mijn compost bergen sla zaad die volgend jaar als plantjes tevoorschijn komen op de bedden. De 4 jaargetijden sla krijgt dezelfde behandeling. Gratis eten noem ik dit want het vormt ondertussen een gestage bron van sla waar ik weinig meer voor doe. Wat een verder voordeel is gebleken is dat deze zelfzaai zoals ik het noem veel minder op gegeten wordt door mijn kudde altijd hongerige plaag beesten. Zo'n bedje vol ziet er dan als volgt uit.

Onoverzichtelijk? Best maar ik herken wat ik heb en dat scheelt. Een beginnend moes tuinier zal er moeite mee hebben maar proberen kan altijd.
En ik word blij van de overvloed in de bedden, zoveel lekkere dingen.

Neem het schaduwrijkere bed. Melde die hele hoge, komkommerkruid met die blauwe bloemen, biet er tussen Aan het rek tuinbonen voor zaad. Na het fiasco met slechte zaden wil ik nu in plaats van eten mijn eigen zaad bonen telen voor volgend jaar. Ervoor staat kohlrabi erachter de spitskolen erbij goudsbloemen. Het lila spul rechts is bieslook dat ik maar gelaten heb. Handig in het voorjaar om de erin schuilende slakken te vinden. Prima groein voor in de sla bijvoorbeeld en de eetbare bloemen zijn ook lekker voor de bijen. Dat noem ik nou superfood.

Als je dan op je hurken gaat zitten en langs de bedden kijkt is het net een jungle maar dan wel eentje waarin bijna alles eetbaar is. Alleen die zilverige is een alsem die er is om de tomaten tegen tomatenziekte te beschermen. Die pluk ik en leg tussen de tomaten. Aardappel dokter wordt de plant ook wel genoemd. Want aardappelen bescherm deze ook. Het is een vaste plant en in het voorjaar dun ik hem uit anders zit deze wortel kruiper overal.



De jungle bij het rechter bed heeft nu nog de peulen aan het rek. Daar heb ik de eerste serie van in pot op geteeld en geplant toen ze groter waren om de kevers voor te zijn. Die knagen ze anders helemaal af. De muizen wilde ik ook geen kans te geven. De tweede zaai erachter wordt dan gek genoeg niet ontdekt en deze planten zijn nu twintig centimeter. Die oogst komt nog terwijl ik nu oogst van de eerste planten.
Het is net jongleren zo'n moestuin gaande houden.

Daar het dan ook nog eens een mooie moestuin is met bloemen bedden probeer ik het gras een beetje strak te houden aan de randen. Nee dat moet niet maar het helpt hier met de aardbeien die voor de bedden staan iets vrij te houden en het levert grond op. Door de ratten verdwijnt er regelmatig het een en ander en die verzakkingen vul ik dan weer op met de grond die vrij komt van het randen af steken. Nu ligt die grond met het gras naar beneden op een stapel en vergaat het meeste gras langzaam in die stapel die daardoor perfecte grond wordt. De wormen in de stapel zullen wel blij zijn met de nieuwe voorraad voedsel.

Over nieuw voedsel gesproken, de tomaten beginnen vrucht te zetten. De eerste van het stel is de Iditarod Red Dwarf. Een tomaat met een naam die niet zou misstaan in Star Trek.

Het is een vroege tomaat en zelfs bij het zien van het groen loopt me bij voorbaat het water al in de mond. Geen grotere pret dan voorpret.

Rest nog de tijd om een volkstuin boeket bij elkaar te rapen. Sinds mijn buurvrouw heeft uitgelegd hoe je een boeket moet rapen leg ik ze eerst op soort bij elkaar nadat ik het onderste blad op de composthoop heb gedaan. Je zou het haast zo laten omdat het er best feestelijk uit ziet zo op de bank.
Maar ja, dan heb je thuis geen bloemen en dat was toch het plan.

Genoeg geoogst volgende keer verder.

Paradijs

Het is juni en dan barsten de bloemen van de zomer los. De roos bij de entree doet weer zo haar best dat ik ondertussen het tweede grote boeket heb geplukt en de volkstuin boeket reeks op tafel staat. Mierzoete romantiek met bijpassende geur. Heerlijk.

Ga daar maar eens tegenop met de Boeket reeks boekjes. Dit pakt veel meer zintuigen dan de ludduvuduh boekjes ( mijn moeders benaming van die dingen ) ooit voor elkaar krijgen.
Even verder kom je dan tegen de volgende aanslag op je neus aan. De naam van de roos ben ik kwijt maar ze geurt fantastisch.

Tja met zoveel verleiding kom je haast niet aan werken toe.

Toch is het diamant bed nu klaar. Nou ja voor zover een groentebed ooit klaar is. De stam boontjes zijn gelegd. Purple queen een paarse sperzieboon die je tenminste niet over het hoofd kan zien.

Links voor de goede kijker is er zwarte grond daar zitten ze dus en nu maar kijken of ze het gaan redden. De weg geoogste sla, groene eikenblad sla, heb ik aan een buurman gegeven zonder tuintje. Dacht ie dat het andijvie was. Gelukkig kon ik hem corrigeren voor hij er stamppot van ging maken.
Grappig hoe al deze planten voor mij ondertussen gesneden koek zijn terwijl anderen ze niet eens herkennen. Voor de info dan maar bij deze; die bloeiende sprieten in het diamant bed zijn bloeiende radijzen en de groene zaad dozen smaken heerlijk.

Dan is het bovenstaande herkenbaarder toch? De eersten van dit jaar en ze smaken weer prima.
Nog even en het is weer jam tijd. Niet dat ik jam eet maar manlief is er dol op dus doe ik weer mijn heksen truc met gamel ( grote ketel ) en produceer loeiend heet pruttelend spul voor in potjes.

Voor de koelte heb ik dan andere zaken zoals de druif die over het rek boven mijn schaduw plek begint te groeien en in de loop van de zomer wel in de pruim zal proberen te klimmen.

De meeste bloemen zitten dit jaar voor de schuur langs. Moeten de metsel bijen een beetje om vliegen om bij hun nestkasten te komen . Voordeel is dan dat de vogels ze niet zo snel ontdekken. Al is het boeiend om te zien dat er wel een sluipwesp bij zit die als mini terrorist eitjes in de bijen nesten legt. De natuur is hard.
Omdat ik minder medelijden met plaag dieren heb geef ik de natuur ondersteuning.
Het hoge gras voor de lieveheersbeestjes wordt pas in het najaar gesnoeid dus hebben ze tijd zat om zich te verschuilen en voor nageslacht te zorgen.

Als ze dan netjes hun eitjes in de rozen blijven leggen is mijn natuurlijke vijand tegen de bladluizen weer geregeld. Dat ze er zijn merk ik aan weinig bladluis, het werkt. Goh.
Mooi toch die natuur. Nu nog iets vinden dat de veenmollen uit de moesbedden houdt en de slakken... Oh verdorie ik wilde ze dit jaar niet noemen. Mislukt.
Slakken. Je doet er weinig tegen maar het klopt wel dat ze liever niet over compost lopen omdat die dan aan ze blijft plakken. 
Nu nog ontdekken wat de vers gezaaide wortels elke keer opnieuw weg graast. Toch maar knoflook water maken en dat op de zaai plek sprayen. Kijken of ik dan wel wortels aan de praat krijg.
Et in Arcadia ego est. Geen paradijs zonder de duivel.

Op stoom

De tuin is op stoom en dat terwijl het te weinig regent. Gelukkig zijn wij hier gezegend met een water aansluiting zodat we sproeien kunnen. Als het dan even betrokken is probeert natuurlijk wel iedereen te sproeien. Blij dat de boer wat extra aansluitingen heeft gemaakt.

Het ziet er op het landje al heel groen uit nu.

De meeste vaste planten groeien, weer of geen weer, en de ijle eerste sprietjes sla zijn nu al lang oogstbaar. Net als voorgaande jaren groeit er alweer te veel. Het is maar goed dat ik buren, vrienden, kennissen en een compostbak heb.
De Erwten beginnen te bloeien, De groene asperges zitten alweer dik onder de asperge kevers en ik oogst eromheen. De bieslook gaat bloeien en dat is dan weer leuk voor in de sla.

De sla in de bak staat na het bezoek van meneer mol die het ondergraven heeft iets zielig te zijn maar begint weer te groeien. De aardbeien beginnen hun vruchten te maken. En de snijbiet gaat schieten. Daar oogst ik nog steeds van tot straks de courgettes op deze plek komen. Dat zal over een week wel ongeveer zijn. De nieuwe snijbiet is dan nog niet te oogsten maar er is zoveel sla door alle bedden heen dat we dan maar verschillende sla combinaties gaan eten.

En dan zijn er natuurlijk nog de bloemen voor de pluk. De eerste rode iris bloeit en jawel met bollen moet je eigenlijk nooit het plaatje op het zakje geloven. Maar mooi is ze wel al is het geen fel rood.

Die eerste bloem is natuurlijk te mooi om te plukken. Bloemen zijn wat dat betreft wel vaker mijn mislukte oogst. Op de vaas doen ze het korter en op de tuin staan ze er zo mooi bij. Dan maar een bosje smeerwortel met bieslook, gras en mierikswortel bloemen plukken. Het eerste volkstuinboeket want de tulpen kon ik ook al niet plukken omdat ze te mooi waren. Ik ben een watje, ik geef het toe.

Klaar om te vertrekken. Nog even een rondje lopen, kijken welk gereedschap ik nu weer heb laten slingeren en gewoon nog even genieten.

Dat was het weer voor deze keer.

Haar kop eraf

Terwijl Alice angstig tussen de struiken van wonderland stond riep de boze koningin "haar kop eraf, haar kop eraf".
Alleen ging het deze keer niet om Alice of de Witte koningin. De pruim was klaar met bloeien en dat is het moment om steenfruit aan te pakken.
Pruim had een veel te groot hoofd gekregen.
Haar nek kon het gewicht niet meer aan. Om maar te zwijgen over de nieuwe regels op de tuinen die alleen nuttige bomen toestaan met een hoogte van ten hoogste 3 meter.
De Notelaar verderop is de enige die een uitzonderingspositie heeft weten te veroveren. Een walnoot kan je nu eenmaal niet klein houden en het is zo'n markante boom.
Maar pruim? Eigenlijk had ze zichzelf al bijna genekt met de donderzwam die haar hele stam verzwakt. Dus alle moed, de zaag op steel en de motor kettingzaag verzameld. Een ondersteuning in de vorm van manlief geregeld en op naar het werk.

Het begin wordt gemaakt en nu de eerste takken eraf zijn kunnen we zien hoe verder te gaan.
De hoeveelheid materiaal die eraf komt is ook niet mis. Haar hoofd past niet in een mandje. We dragen alles maar naar achter naar de groen resten stort van de boer.

En dan even pauze. Het leven van een beul is zwaar. Biertje, watertje en weer door.

De laatste restjes stam nog weg halen al blijft er straks wel een stuk staan dit gaat er nog af. We zien immers goed hoe ziek ze nog is.

Tot we op de hoogte zijn waar het maar moet. Zoveel rot krijg je alleen weg door de hele boom te kappen. Maar ze is nog even sterk genoeg om wat taken te laten voor pruimen en schaduw.

Emmer in plaats van hoofd en op een afstandje valt het allemaal wel mee. De emmer is tegen het indringen van de regen. Pruim heeft nu drie emmers die haar zo tegen meer ellende beschermen.
Ze is nu geen driekoppig- maar een drie emmer wezen.

Vanaf de andere kant valt ze nu bijna weg tegen haar achtergrond, de notelaar.
De laatste takken die officieel nog te hoog zijn ga ik later een keer horizontaal uitbuigen. Lange snoei noemen ze dat. Aparte omschrijving als je er niets afhaalt.
Met de takken uitgebogen moet Pruim het dan weer een tijdje doen. Aan iets horizontale takken komt meer fruit dus wie weet hoeveel pruimen ze in de toekomst nog kan geven.

Klus geklaard en de beulen gaan tevreden naar huis. Het schavot is geschoond.