April doet wat het wil.

De planten beginnen te groeien. Na maart beginnen de dagen steeds meer te lengen en de planten denken dan iets in de geest van:" Jaha laten we aan de slag gaan". Het tuinders hart bloeit er ook van op. Al weet iedereen dat april wat het weer aangaat nogal wat roet in het eten kan gooien.
Maar ja de oude pruim bloeit fantastisch.

De metsel bijen die boven mijn schuurdeur wonen zijn ontwaakt en vermaken zich kostelijk met het stuifmeel.  De zon schijnt en de lucht is strak blauw. Er zijn nog veel meer lente bodes te zien.

Bloeiende peren, tulpen, muurbloemen en ga maar door.
Wel jammer dat de paardenboer gestopt is en er dus geen verse mest meer is waardoor mijn broedbak met sla niet gelukt is. Al staat er best wel iets in. Met de sla die overal uit zichzelf op komt heb ik toch wel genoeg. Permacultuur werkt met veel geduld echt wel op een tuin in een omspit zee van kale grond.  Die kale wintervlakte bij sommige buren blijf ik tegen natuurlijk vinden. Hun beestjes ook dus die zitten dan gezellig bij mij. Nu overal weer wat groen komt verminderd die visite weer.

Mijn eenjarig groen waar ik op dit moment blij mee ben zijn de tuinbonen. Deze best winterharde jongens hebben het een paar jaar slecht gedaan. Of dat kwam door te natte februari en maart maanden of door teveel compost geen idee. In dit nieuwere bed ligt nog niet zoveel compost en ik heb de veldsla gelaten rondom de bonen. De tuinbonen zijn direct gezaaid en doen het dus gewoon allemaal. Prachtig. Het lege stukje ervoor is ondertussen met snij-sla ingezaaid. Dat is nog even aan het denken of het nu wel of niet zal gaan groeien.

Tussen de bonen laat ik de veldsla nog even want de kevers eten al aan de bladranden en zo hoop ik de planten iets te beschermen nog. Ach ja je probeert zo elk jaar wel iets nieuws. Deze techniek kost wel wat meer tijd omdat de plantjes straks voorzichtig eruit gepeuterd moeten worden. Als je weinig tijd ter beschikking hebt/neemt dan werkt dit dus niet.

Onder de oude peer groeit op dit moment de lekkerste groente van het seizoen, de daslook. Ik houd erg van die milde knoflook smaak en het is ook nog eens een plant die graag groeit. Dat betekent nu wel dat ik wat weg moet halen anders staat straks mijn hele tuin vol.
Voor de zoet liefhebber, ja natuurlijk manlief, is de andere favoriet aan de groei. Mijn rabarber is dit jaar wel heel gelukkig.
Ze groeien de pan uit. Met stelen die moddervet zijn. En al heb ik de eerste bloei eruit gehaald zodat die stelen nog even goed verder groeien over tekorten ga ik dit jaar niet klagen.

Mooi ook nog eens zo met de zon door de grote bladeren.

Tja en dan werpt april je weer even terug met beide benen op de grond. De nachtvorst richt schade aan. Waar ik de eerste bosaardbeien smaak in gedachte al proefde heeft de natuur de hartjes zwart geblakerd en komen er voorlopig nog even geen aardbeien.

Dat de peer en de kiwi ook geraakt zijn en, ondanks al langer bloeien, de pruim vermoedelijk ook is minder mooi.

Het ziet er zielig uit.  Bij de fruitbomen heb je geen tweede kans zoals bij de aardbeien.
Ook de kiwi zal nu niet echt gaan bloeien al is er daar nog iets hoop omdat nog niet alle blad rozetten al aan de groei waren. Dat kan dus nog komen.
De tijd zal het leren. Ik heb in ieder geval weer geleerd toch echt geduld te hebben al lijkt het af en toe zomer in de lente. De courgette en pompoen worden voorlopig nog niet gezaaid.

Wachten, nog even wachten.