Pijn

Soms doet het leven een beetje pijn. Zoals het moment waarop je moet besluiten om een geliefde boom stevig aan te pakken. Je bent aan de vorm gewend, de kroon biedt schaduw op hete middagen en in het voorjaar is de bloei overweldigend. Maar dit jaar waren de pruimen afwezig.
Daar kan ik de winter de schuld van geven want het begon natuurlijk te vriezen op het moment dat de vruchten aan het zetten waren. Alleen was de winter toen eigenlijk al over.
Maar tijd om eerlijk te zijn. De boom is stervende. Zeker de tak die ik aan gepakt heb.
Overal tonder zwammen en bij deze dikke jongen ook nog eens in de winter fluweelpootjes paddenstoelen op hoogte. Tel daarbij op tak sterfte in de zomer en dan is er geen echte keuze meer.

Het slachtoffer in beeld. Zo slecht ziet de tak er niet uit vertel ik mezelf. Maar hij hangt wel over mijn schuur en als een herfst storm hem breekt ligt een groot deel in de buur tuin. Dus alle moed, de grote takken zaag, de trap en wat ik nog meer nodig had bij elkaar geraapt en aan de slag.

Stap 1 en het lijkt al veel te kaal maar er is geen weg terug.
Toch nog weer goed gekeken en uit een lager deel komen redelijk ogende takken... Ik weet nu al dat ik dom ga doen en proberen een deel van de boom te behouden.

Weer verder en in het centrum van de stam wordt een probleem zichtbaar.

Hier helpt eigenlijk niets meer, zelfs geen aspirine. Het is een Pruim, geen tomaat. Toch maar de harde delen afgewerkt met wondmiddel en straks over het gat een emmer tegen de regen.
De rot gaat diep, heel diep en dit niet omzagen is eigenlijk dom. De chronische optimist in mij wil het echter toch proberen. Die wand houdt het nog wel even. En zeg nou zelf zo erg ziet het er nog niet uit nu...

Volgend jaar na de pruimen tijd komt de tweede grote tak aan bod. Die klinkt nog niet hol en hangt niet gevaarlijk over maar heeft wel veel zwammen. Het jaar daarna gaat de laatste grote tak er dan uit en is de boom terug naar jonge takken vanaf nul tot 1 meter hoogte. Als ik heel veel geluk heb kan ik het dan nog een paar jaar gaande houden.

Zachte heelmeesters maken stinkende wonden zeggen ze maar bomen zijn geen mensen.
Pruim zal blijven en volgend jaar , ja dan.  Heel veer lekkere pruimen, echt wel...

Huisje op zoek naar beestje

De herfst is aangekomen en dus komt straks, sneller dan gewenst, ook de winter. Voor mij koud maar ach het gaat, voor de egels is het wat lastiger.
Ondertussen zal de eerste wel al op zoek zijn naar een goede plek om gedurende die winter een uiltje te knappen.
Vorig jaar vond ik in oktober/november onder de reserve mulch een dikke egel die duidelijk de plek wel fijn vond. Jammer dat ik nietsvermoedend de rust kwam verstoren. Dat zal dit keer anders gaan.

Ik heb van rest hout met een gebruiksaanwijzing van het internet een waar egel paleisje gebouwd. Althans als je van grijs geverfd watervast multiplex houdt en het uiterlijk van het paleis er niet zo toe doet.

Een huis met toegang via een flexibel halletje. Handig want dan kan je dat in de goede richting bewegen zodat Egel de prettigste entree krijgt. Plus dat je bij het opslaan de gang als het ware het huis in kan schuiven zodat het minder plek nodig heeft.

Aan de achterzijde nog lucht gaten zodat Egel niet stikt tijdens de winterslaap en dan hoeft het alleen maar op de tuin gezet nadat het gevuld is met blad afval waar Egel een nest van kan maken.

Ongeveer zo komt het op de tuin want bij mij loopt achter de compostbak langs een beesten loop pad dus dan kan Egel van rechts zo naar binnen schuiven.

Zo dus. Nog wat paardenstro om de bodem voor isolatie en nu maar afwachten of er een huurder in wil. Het is bijna gratis. Egel hoeft alleen maar wat ongedierte te eten en dan ben ik een tevreden huurbaas.