IJzig

De winter leek al bijna voorbij toen de Siberische beer besloot op visite te komen. Opeens zijn de luchten helderder en de temperaturen vele malen lager. Nu dacht ik dat een Siberische beer een bruine beer zou zijn. Door de kou die hij met zich mee brengt vermoed ik toch dat het een ijsbeer is.

Op de tuin valt nu echt even niets te doen. Kijken kan natuurlijk altijd. Maar dan wel snel.
Met de felle noordoostenwind is het absoluut ijzig.

Het vijvertje in de border is nu wel duidelijk te zien. De stuif sneeuw hecht op het koude oppervlak.

Aan de achterkant blijft het ook op de kas liggen. Koud hoor. Al is het in de kas door de zon veel warmer dan buiten, het helpt nog niet bij het verdwijnen van de sneeuw. Bij deze is de kas dus echt een koude kas.

Het laatste water in de grote ton is ook al zo vasthoudend. Het water zit stijf om de plank gevroren.

Te weinig om de ton kapot te vriezen is deze watervoorraad zodra het gaat dooien wel klaar om de eerste planten in de kas water te geven. Vandaar dat ik de ton nooit helemaal leeg haal.

Waar je ook kijkt, het is koud en je kan echt niets doen. Nou ja de sneeuw van de broedbak vegen. Dan kan de zon erin schijnen en de boel op warmte brengen. Dat is dan wel te doen.

Deze foto is dus een vooraf en niet een achteraf plaatje.

Dat was dan wel zo'n beetje de volkstuin met de mantel van de sneeuwkoningin om de schouders.
Wie kan daar nu tegenop?

De krokusjes proberen het in ieder geval wel.

Ik ga het ze niet na doen. Tijd om naar huis te gaan, voor ik in een ijspegel verander.

Nog even rustig.

Langzaam maar zeker beginnen de vaste planten weer leven te vertonen. Als eerste uiteraard de onkruiden. Niet dat dit erg is in deze tijd van het jaar. Ze zijn nog klein en makkelijk te verwijderen. Iets dat wel moet gebeuren anders zit ik straks met een ongewenst oerwoud.
Elke keer een beetje en dan weer met wat geluk in het zonnetje zitten met een meegebracht kopje thee. Dit is echt nog een periode van even rust.

Al staat er nog steeds oogstbaar snijbiet, de meeste groenten zijn er nu wel uit. Geen winterwortelen meer en ook de pastinaak is op.
Het nieuwe leven begint echter al. In het aardbeien bed komt de knoflook de grond uit gepiept.

De veldsla erachter maakt nog geen bloemen aan en dus kan ik die nog oogsten. Wat later in het jaar laat ik ze gaan zodat ze zichzelf uitzaaien. Lekker makkelijk oogsten zonder zaaien. Het lijkt wel wildpluk.

Net als de eerste daslook die steeds groter wordt en waarvan ik nu de eerste kleine blaadjes heb geplukt.

Toch is de volkstuin nu meer nog een plek om te kijken. Het vroege voorjaar of de late winter. Het is zo'n omslag punt. De vroege planten komen op gang en al kan je de meeste (nog) niet eten, ze zijn wel voer voor de geest.

Helleborus orientalis hierboven is de mooiste van de soorten en komt in heel veel verschillende kleuren. Thuis heb ik een hele collectie maar deze op de tuin is best een fijne om hebben.
Ook heel fijn om te hebben maar totaal anders is de nieuwe water aansluiting die de boer de afgelopen week heeft gemaakt. Niet meer de moeilijk te draaien kraan en maar liefst twee aansluitingen.
Luxe. Al is het niet moeders mooiste om te zien.

Niet alleen de boer is vooruit aan het werken. Iets heb ik toch al gedaan voor het nieuwe seizoen.
Spinazie gezaaid in de kas en de eerste voorzichtige plantjes bewegen. Ik heb ook iets later stengel ui, raapsteel en biet gezaaid in de kas. Dat die nog niet bewegen met al die kou is te verwachten. Ook in het hotbed heb ik gezaaid. Sla. Dit jaar zit er wel meer schimmel op de grond. Misschien de paardenmest die iets anders was met hooi in plaats van stro of de potgrond was toch minder goed.
Of daar de sla doorheen wil komen is afwachten. Nooit geschoten altijd mis. Tijd heb je in deze periode genoeg en in de zakjes zit zoveel zaad dat er best wat verloren mag gaan.

De Spinazie dus.


De Rabarber maakt al dikke knoppen en de eerste heeft een hint van blad. Vaste planten zijn perfect voor een moestuin.

Weinig extra werk en straks wel mooie oogst. Je moet er de ruimte voor hebben of maken maar dan heb je ook wat.
Daarnaast zijn de met stro gevulde oorworm potjes nog niet geplunderd door de vogels dus de eerste actie in het bestrijden van de luizen en ander ongedierte is tot nog toe geslaagd. Nu moeten alleen de oorwormen die rond het begin van maart de grond uit komen nog in de potjes gaan wonen.

De drukke tijd schrijdt naderbij. Met het betere weer erbij. Heerlijk. Maar eerst maart nog....

Snipperen

Rond deze periode wordt er in onze gemeente veel onderhoud aan het openbare groen gedaan. Daarbij creëert de gemeente een enorme berg houtsnippers. Daar willen ze van af.
En dan komen de mensen met grote tuinen en de mensen met een volkstuin om de hoek.
In november laten we ons met drie dames op de lijst zetten voor 1 lading snippers. Wanneer ze precies komen is altijd weer een verrassing. De afgelopen week was het zover.
Zes kuub snippers. De boer pakt alvast een deel omdat hij ze ook best gebruiken kan.
Dan blijft er best nog een berg voor ons over.

Dit is hem dan, de verkleinde "Dutch mountain" die een keer per jaar op het land ligt.
Deze keer iets dichter bij onze tuinen. Dus de kruiwagen gehaald, de spitvork en de stoute schoenen/laarzen.
De spitvork omdat je daarmee makkelijker in een houtberg steekt. De tanden van mijn vork staan dicht genoeg op elkaar dat het wel blijft hangen maar minder kracht kost.
En dan maar scheppen, lopen, storten, verdelen, teruglopen en die kringloop dan zo'n twintig keer herhalen. Een kruiwagen is ongeveer 80 liter. Reken het zelf maar uit.

De eerste kruiwagen vol gaat helemaal naar achteren. Best even moeilijk doen om al zigzag er te komen. Maar dan gaat het los.

Achttien kruiwagens later begint het er al aardig op te lijken. Meestal red ik er maar 10 maximaal per keer maar vandaag had ik vleugels.
Het verschil tussen de laatste laag snippers van vorig jaar en deze nieuwe is duidelijk te zien. Net alsof op het deel dat al klaar is de zon schijnt. Veel beter dan de kille modder die overal om de oude snippers heen kroop en probeerde mijn laarzen in te komen.

Klaar. Fijn is dat. Gewoon het idee dat die klus geklaard is en de paden er weer een jaar tegen kunnen.
Nu maakt de regen niet meer zoveel uit. Al mag ze best wel eens ergens anders gaan vallen. Met zo'n dikke 5 cm aan snippers loop ik vanaf nu wel droog.