Augustus en de spreekwoordelijke mussen vallen nog steeds van het dak. De warmte houdt aan maar vooral ook de droogte. Mijn laag compost op de bedden ziet er vaak eerder uit als stof dan compost, zelfs mijn eens in de week alles onder water zetten helpt er niet meer tegen. Dan maar iets kopen dat het water bergend vermogen verhoogt en verdamping tegen gaat. Op mijn bedden waar langzaam aan ruimte ontstaat voor winter groenten of eigenlijk oogst voor het late seizoen ligt nu een laagje biologische Coco Peat . Dat is vermalen vezel van de kokosnoot schil. Een bruin dekentje voor het vocht.
De sla is uit de bedden op de compost en het zaad dat zich al gevormd had is elders meteen weer gezaaid. Je weet nooit hoe een koe een haas vangt en gaat het straks als de regen komt groeien. Dan heb ik nog sla voor de eerste vorst in week drie van november.
En er ontstaat nu in de bedden ruimte waar straks de plantjes heen kunnen die nu voorzichtig hun eerste stapjes zetten, Zuckerhut groenlof en Chinese kool.
Die moeten volgende week naar de bedden. Ga ik maar weer om regen zeuren, dat mag best 's nachts vallen hoor. Ik gun de mensen zonder tuin hun mooie zomer.
Maar met deze warmte wel zorgen dat je op tijd wat schaduw zoekt...
Ondertussen stopt de natuur niet met bestaan en mijn fruit rijpt door. Om zichzelf te sparen laten een aantal bomen fruit vallen, dat hoort erbij en dan zijn de beestjes weer blij. En ik hoop dat ze meer val fruit eten dan andere zaken.
Als ze massaal het nog rijpende fruit pakken word ik iets minder mild.
Tja de tuinder heeft het rijk niet altijd voor zich alleen. Of eigenlijk -altijd niet- als volgorde voor deze woorden. Deze wantsen zuigen het vocht uit de vruchten maar doen verder niet zoveel dus ik veeg ze weg en eet lekker zelf de framboos op. Wie doet er hier nu de meeste schade...
In de kas is het nog heter en ik ben de tomaten elke twee dagen aan het begieten. Gelukkig lijken ze het leven zo wel best te vinden en ik oogst heel veel. Het blad wordt nu wel snel minder maar ze naderen het eind van het seizoen. De hitte, ja alweer de hitte. Wel gaat de komkommer vrolijk verder en die gaat hopelijk nog wel wat maanden door. Ooit had ik in oktober nog tomaten maar het voelt nu als optimisme om dat ook dit jaar te verwachten. Zo is elk jaar eigenlijk een heel nieuwe ervaring en dat maakt het tuinders bestaan zonder overlevingsnoodzaak wel leuk. Vervelen is er nog steeds niet bij.
Waar ik blij van word is dit jaar eindelijk weer eens Kohlrabi die niet voor de helft op gegeten is door beestjes.
En een Muskaat pompoen die de stelling waar ze op rust dreigt te verpletteren.
Een extra draagplank was nodig en misschien later nog een extra om de draagplank te steunen. Dat komt ervan als je zo'n grote jongen over een trellis rek op de compostbak leidt.
Kijken naar wat je hebt is toch veel beter voor het gemoed dan maar mopperen op regen die er niet is.
En het excuus aan mezelf van te heet om te wieden buiten de groente bedden is eigenlijk ook geen slechte. Lekker zitten op mijn bank met een fles water en een boek. Uitzicht op mijn nieuwste grassen achter de witte Echinacea en even helemaal niets meer.
Augustus, vakantie maand.
