Voorbij

Opeens is het zover. Ik kom voor een laatste keer op mijn landje. Het voelt ondertussen raar. Het is nog zo bekend maar tegelijkertijd niet meer wat het was. Er staan nog dingen al is de kas nu weg. Gelukkig wilde iemand hem wel overnemen.

Het gat dat over bleef heeft nog een rand omdat ze de basis niet wilde hebben. Het glas komt op een bakstenen onderstuk wat ze al hebben. Hoe luxe voor mijn kasje dat het nu een gemetselde onderkant krijgt.

Terwijl ze aan het werk waren zat kennelijk het diamant vorm bed in de weg en ze hebben de randen daar afgesloopt. Alhoewel, dat zal de boer wel gedaan hebben. Zo zie je wel meteen hoe mooi de grond in die 13 jaar geworden is. Rijk aan voedingstoffen van al die vrachten compost. No Dig natuurlijk want de natuur doet het werk dan wel.

Zwarte grond op het land van Winkel zal, nu men er op wil bouwen, wel weer zeldzaam gaan worden.

Dat eerste bouwen is overigens voor 1 november al losgebarsten. Er zijn mannen met machines gekomen en grote vrachtwagens brengen puin aan dat daarna gladgestreken wordt over het land. Dit is, voor degene die blijven, wel een heel ongewenst signaal van verandering.

Het geeft het teken dat wat er ook gebeurt de volkstuinen zullen wijken voor wat men dan ook vooruitgang denkt te noemen. Ware schoonheid is kwetsbaar en dit bewijst het wel.

Gelukkig gaan er een paar mensen door en zij zijn vele malen optimistischer en sterker dan ik ben. Met geluk komt het nog een hele tijd goed.

Bij de buurvrouw die al vertrokken is staat het hek open. Bij mij heb ik het hek weg gehaald. De sleutel in de deur gestoken en dat is het dan.

Ik heb hier 13 jaar gespeeld met planten en heel veel geleerd van de planten, de grond, de mol en de egel. Ja zelfs van de slakken heb ik geleerd. Al weet ik nog steeds niet hoeveel verschillende soorten er wel niet zijn. Wel weet ik nu dat er naast vegetarische slakken ook echte tijgers rondkruipen die de andere slakken op eten. De wereld is zo bijzonder. Gelukkig mag ik van de Winkelmoes blijvers altijd langskomen en als ik de nijging voel dan mag ik onkruid verwijderen uit paden en zelfs moestuinen.

Het is toch nog net niet helemaal voorbij en ik ben best nieuwsgierig naar hoe het verder gaat. Slapeloze nachten zal ik er niet meer van krijgen. Ik begin thuis met een moestuin bak op hoogte. Niet voor mijn rug, al zal die blij zijn, maar vanwege de lichte vervuiling van de grond.

Er komt een nieuw begin.