Moe.

Eind juni komt bij mij de vermoeidheid altijd om de hoek sluipen.
De tuin is redelijk op stoom en de eerste stap terug wordt gedaan. Kijken wat er gebeurd in plaats van doen, doen, doen, ... Dat je lijf dan denkt ha eindelijk rust... Maar er is natuurlijk nog zat te doen.
Alles groeit goed als het niet wordt op gegeten. Onkruid dus ook en het zoals altijd veel te veel gezette groen te dicht op elkaar en en. Maar een betje moestuinder wil gewoon alles hebben toch? Dus zet je de boel te dicht op elkaar en moet je nu ruimen. Maar die schietende sla wil ik laten zaaien en de komkommerkruid plant is zo goed voor de bijen. Kortom nu wieden is ietwat veeleisend.
Dan slaat de man met de hamer toe. Gemeen hoor.

Gelukkig kan ik toch best ook nog wel even niets doen en lol hebben aan wat ik zie terwijl ik een banaan eet of thee leut.

Zoals het bloeiende roodlof, een cichorei soort. Prachtig zoals de meeldraden omkrullen.

Of gewoon hoe het schuurtje erbij staat achter al die groei.

Natuurlijk zie ik dan ook wel dingen om te doen maar het lijf zegt even stop.
Voor deze keer luister ik dan maar......

Of de manier waarop het ruige stukje tussen de fruitboompjes er bij staat nu er zoveel veenmollen onder het gras door gaan en de boel nekken. Dat ik daardoor minder moet maaien is fijn maar dat er nu bijna hoofdzakelijk paardenstaart onkruid in het ruige stuk groeit niet. Ik krijg bijna weer werkneigingen. Al weet ik dat de plant over een maand stopt met de ergste groei en ik het beter daarna kan doen.

Het kriebelt dan wel. Van de weeromstuit heb ik betonijzer in de stukjes gestoken en ga bedenken of en hoe ik er dan misschien kunst in kan zetten.

Dubbel genieten zonder teveel werk doe ik van de grote gele Hemerocalis die ik van een vriendin gekregen heb. De eetbare bloemen leveren kost voor maag en ogen. Bijen zijn er ook blij mee, hoe Permacultuur wil je een plant hebben. Drie functies en vermoedelijk wel meer nog.

Dit soort drukte vind ik dus prettig. Grappig hoe wij mensen vroeger de natuur continu als bedreiging zagen en wilde temmen. Nu we daar in geslaagd lijken willen we die ruige natuur weer terug... Zonder veenmollen dan uiteraard. Last willen we nog steeds niet.

Heb ik dan nog tenminste iets gedaan? Ja anders was ik toch niet moe. De oude fruitbomen zijn nu allemaal gesnoeid en de oudste peer heeft weer een zichtbare stam. Ziet het bewijs.

En er is geoogst en in potjes nog weer gezaaid want in juli ben je echt nog wel bezig met nieuw spul voor de herfst en winter.

Juli een nieuwe maand met nieuwe mogelijkheden, heerlijk de echte zomer begint.
De pan om jam te maken is uit de kast gehaald. Op het internet zoek ik naar andere methoden van overvloed verwerken. Vermoeid ja, opgebrand... kom nou nu begint het oogsten en genieten.