Zo het gaat.

De wolken schudden hun vacht uit en wij worden nat. Behoorlijk nat en, oh belediging want het is pas juli, koud.
Voor de planten maakt het niet uit dat nat want het was gewoon erg nodig. Dat koud erbij is voor de vruchtplanten echter toch wel minder fijn.
Neem nou de stok bonen. Eindelijk zijn ze na een lange strijd met de slakken op mijn tuin boven aan het klimrek gekomen. Komt de wind voorbij en probeert ze uit hun doen te blazen.

Als vaantjes wapperen de bladeren in de wind.
Bij de Muskaat pompoen wappert er niets, veel te stug blad, maar de kou is een lastige.  Deze eerste vrucht is misschien niet in staat om verder te groeien. Ze wil een lekker zonnetje. En als ik eerlijk ben wil deze ietwat kouwelijke tuinier dat ook wel.

Maar we hebben het niet voor het kiezen en ach het vocht is natuurlijk wel gewenst want wat was het droog. Moeder natuur zorgt uiteindelijk altijd voor balans, dan komt er ook nog wel weer warmte en heb ik iets anders om over te klagen. De boer die zeurt is gezond zegt een oud gezegde...

Bedenk daarbij dat er ook heel veel wel goed gaat en het romantische plaatje klopt dan toch wel weer.
Lang leve de moestuin mythe ze woekert voort zoals het hoort.
Ook al regent het.
Maar bij regen is het in de kas goed toeven.  De tomaten beginnen te komen na een slechte start en rechts achter is zelfs mijn eerste zelf geteelde meloen Green Climbing te zien.

Het voordeel van buien is dat je dan op het droge moment weer naar buiten kan snellen om te zien hoe het de rest vergaat.
Het fruit gaat fors voort. De rode Elstar appel begint te rijpen en de Japanse wijnbes is vol op stoom.

Het is met de bramen druk en ik geef ze bij bakken weg zoveel zijn het er dit jaar. Na jam en yoghurt saus ook maar bramen ketchup gemaakt. Alleen het door de zeef duwen is nogal een klus. Lekker is het wel.
Voorbereiding voor de winter zeg maar. Al is eerst de herfst, die er al lijkt te zijn, nog aan bod.
Daarvoor is in het gerooide aardbeien bed plek ontstaan. Het ziet er nog iel uit maar de gezette kohlrabi planten en bieten hebben nog minstens drie maanden voor de eerste nachtvorst komt.
En als straks de mosterd en de Munchener Bier radijzen er tussen opkomen is het ook daar weer vol.

Tussen de planten in het diamant bed komt nu ruimte waardoor ze breder uit kunnen groeien. De peulen zijn met rek en al eruit en de insecten lokkende goudsbloemen zijn gedecimeerd.

Later zal ik er wel weer wat uit de wachtrij in zetten.
De wacht rij bestaat nu uit 4 jaargetijden sla, roodlof, Zuckerhut groenlof en muurbloemen.
Die planten zijn nog te pril om al aan mijn grond toe te vertrouwen. De muurbloemen moeten zelfs nog uit-geprikt en opgepot worden. Nee, vervelen is er niet bij.
Nu nog leren op de rem te gaan en te genieten van bijvoorbeeld de plukbloemen. Niet alleen mooi op de vaas maar ook zo in de tuin.
Ach ja, hard gewerkt, nu na genieten.