Rustig aan

Vandaag, 10 juni, heb ik geprobeerd het rustig aan te doen. Een prachtig voornemen maar natuurlijk door het onkruid en de eigen wensen getorpedeerd.

Niet dat het landje onverzorgd is, daarvoor doe ik teveel. Maar ik ben aan dat doen ook verslaafd.
Als ik ga zitten dwaalt mijn oog altijd weer naar plekjes waar nog even een Paardenstaart of een Pispot genekt moet worden. Onkruiden wel te verstaan en niet de andere zaken die onder deze begrippen vallen. En zijn het geen planten dan zijn het wel slakken of andere beestjes die de aandacht vragen. Stipjes tellen op de lieveheersbeestjes helpt maar even om aan het doen te ontsnappen.

De platte perzik was overleden. Een perzik op deze plek uitproberen is toch een Utopistisch project gebleken. Gelukkig had het tuincentrum een patio fruitboom staan. Een Mirabelle de Nancy. Normaal een pruim die al gauw boven alles uit wil groeien maar deze staat op super klein houdende onderstam en die heeft hopelijk genoeg remming zodat ik toch mijn droom pruim kan telen zonder alle licht van mijn landje te bannen. Of zou ik nu alweer voor een Utopie gevallen zijn?

Hier nog in pot wachtend op plaatsing.
Dus boompje gezet, naam op de staak die er nog stond en een waaiervormig staketsel er achter zodat ik deze toch al platte boom in de juiste vorm kan leiden.
Ik heb nog even getwijfeld of ik de perzik naam nog zou laten staan. Met RIP erachter wel te verstaan.
Maar overdrijven is ook een kunst.


Onderstaand de nu best wel goed groeiende tuinbonen. De eerste bonen vormen zich en ik vraag me af of de aanwezigheid van de Bladrandkever de oorzaak is van de afwezigheid van de zwarte bonen luis. Dan is die kever toch nuttig.....

In de andere bedden doen de planten hun ding en ondertussen beginnen de eerste snij- en sperziebonen te komen. Dan moet je natuurlijk wel weer de oude in de weg zittende groenten die hun tijd gehad hebben weg halen. Ah ja doen dus.

Op het deel van mijn landje dat ik achter noem waren er opeens zoveel bieslook bloemen over het pad dat de compost bak onbereikbaar werd. Dus weer wat te doen. Knippen en opruimen. Overigens trekken de hommels zich er niets van aan dat je hele plukken bieslook bloemen naar de bak brengt. Ze blijven gewoon op de bloemen zitten en als het eenmaal op de bak ligt gaan ze daar gewoon nog even door met nectar drinken en stuifmeel verzamelen. 

In de vaste planten border voor is even niets te doen. Daar was ik al doorheen gegaan en dan kan ik dus nu toch eindelijk even rustig aan. Even zitten en niets doen. Thee erbij met de eerste aardbeien en meer niet.
Rest alleen de vraag hoe lang ik dat ga volhouden. Laat ik eerlijk blijven, doen is wel heel lekker en een tuin is gelukkig nooit, maar dan ook echt nooit, klaar.

Ik kan natuurlijk nog wat mulch verzamelen voor als er per ongeluk weer kale grond tevoorschijn piept ....