donderdag 16 augustus 2018

mooie plaatjes

Veel meer niet deze keer. Ik ben zo slim geweest om een koprol te maken met mijn fiets. Dat bleek ik toch niet goed te kunnen en nu zit ik met een hersenschudding en een gebroken sleutelbeen. Dan is het tuinieren even iets minder. Gelukkig zijn er genoeg lieve mensen die me even naar de tuin willen brengen. Werken gaat amper maar foto's maken wel. Daar na de regen de boel aardig aan de groei gaat valt er heel wat van dat groen digitaal vast te leggen.
Doe ik toch nog iets want ik wil natuurlijk wel. Zo gaat het leven.
Plaatjes van de bedden tonen dat er nog genoeg oogst aan komt. Vreemd genoeg hebben de mee eet monsters nog niet zoveel schade gedaan. Dat kan natuurlijk nog maar nu is het beeld positief op de wat ik zelf kan eten balans.




De bloemen borders doen het ook goed. Genoeg materiaal voor boeketten.
Zo'n tuintje op stoom is best wel luxe. Natuurlijk ga ik nu ervaren hoe het is als je dit een tijdje niet bijhoudt. De onkruiden wrijven zich al in hun blaadjes en het ongedierte... ah nee die niet want ondertussen zie ik overal ook beestjes die beestjes eten. Prachtig. De natuur die blijft verbazen.
Maar goed, bloemen dus.

De kniphofia vuurpijl die groen geel bloeit. Ik vind ze mooier dan de standaard oranje rode.En over de boog bij de entree begint de roos ook weer opnieuw te bloeien. Neus verdovend heerlijk. Daar kan je dan als tijdelijk op non-actief gezet mens wel nog van genieten.

Een roosje net in de poort biedt zich aan. Dat eigenlijk de braam rechts gesnoeid moet en de nieuwe takken aangebonden. Later dan maar.

En onder de braam op de tegels allemaal vruchtjes terwijl bezemen ook niet lukt. Kijken of de wespen ze voor me wegwerken.


De druiven langs het huisje rijpen maar nu eten doet je nog aardig gekke bekken trekken. Ook het fruit in de boompjes komt al aardig. Toch mogen deze stoofperen nog wel even voor ze echt plukrijp zijn. En ja ook hier een taak die moet wachten want het hoge gras moet in augustus gesnoeid. Goh wat krijg je een laat maar waaien gevoel van dat nu even echt niet kunnen. En laten we eerlijk zijn, je kan best wel even wat dingen laten gaan.
Het stukje achter redt zich ook wel. De aardbeien hebben niet overdreven veel uitlopers gemaakt en in het stro zit weinig onkruid dus ook dat laat ik maar. Later maar even aan Cor een mede tuinier vragen of hij dan maar zelf de beloofde stekjes op komt halen.
Het bed erachter heeft ondertussen als aanwinst wat grassen. Panicum virgatum Northwind. Dat is een blauw grijs gras dat maar liefst 2 meter hoog kan worden. Ik houd wel van dat soort bordergeweld.
Overigens is op de achtergrond de pompoen over de compost bak te zien en daar zit nu 1 vrucht in die zo groot is dat ik weer een hele winter pompoen kan eten als deze rijpt.
Per maaltijd heb ik maar 400 gram nodig en deze knots waar ik natuurlijk geen beeld van heb zit daar dik boven. Hopelijk in september een mooi plaatje en later dan een verslag in kilo grammen.

Het is weer mooi geweest. Met een laatste blik over het gras, nee dat ga ik dus niet maaien, op naar huis. Het hoofd te rusten leggen.









Geen opmerkingen:

Een reactie posten