Sprietjes

Het leven op de tuin begint wakker te worden. Overal komen de eerste sprietjes groen de grond uit.
De Daslook kijkt voorzichtig of het al tijd is om actief te worden.
Grappig om het verschil te zien met de daslook in Amsterdam Noord. Daar is ze al bijna oogstbaar.
Dat mag ook nu ze van de rode lijst is gehaald.
Het micro klimaat op mijn landje is duidelijk een stuk kouder.

De grote sneeuwklokjes bloeien terwijl de boeren sneeuwklokjes nog bezig zijn knop te maken.
Maar dat verschil ligt hem in het plantje en niet in de locatie.

Het speenkruid is boven en daarmee dus mijn eerste materiaal voor groene compost. Zolang ik de broedbollen eraf haal geeft dat geen problemen.
Overigens smaakt de combinatie speenkruid en daslook erg lekker in een lente kruidenboter.

Voor, bij het hekje gooi ik alle broed bolletjes neer en vreemd genoeg heb ik daar steeds minder speenkruid. Je zou haast denken dat het klopt dat je speenkruid met speenkruid kan bestrijden.
Echt weg hoeft dit onkruid van mij niet het is lekker en een ware nectar bar voor vroege hommels.

De sleutelbloem had ik eerst in de moesbedden maar nu heeft het een eigen plekje in de border gekregen en kan niet meer per ongeluk onder de compost en de mulch verdwijnen. Of de slakken het hier wel met rust laten is even een dingetje.
Er zijn best al veel slakken terwijl ik dacht dat de kou van december en januari ze wel zou afremmen.
Ook zij steken hun sprietjes op. Al ziet de tuinier dat dan liever niet zo massaal.

Hun sporen zijn vaak zo ergerlijk. Het kunnen incasseren van tegenslagen hoort bij tuinieren. Soms dan wil ik helemaal niet incasseren dan wil ik genieten. Als de eerste spriet daglelie al gemillimeterd wordt dan is de drang om naar gif te grijpen wel groot. Escar-Go heet minder erg te zijn voor de overige tuinbewoners ....

Nu maar hopen dat ze de eerste sprietjes sla plant in het hotbed niet vinden. Ik maak me, wat het erbij kunnen betreft, geen illusies. Slakken zijn ware Houdinies. Maar ze kunnen niet zo goed uit hun sprietjes kijken dus zien hopelijk niet dat er iets lekkers in deze bak begint te ontluiken.

Ander lekkers dat al een belofte voor de toekomst geeft is de rabarber. Ze ontvouwt zich gracieus.  Nog niet helemaal want deze plant weet kennelijk dat het nog niet echt tijd is voor volle groei.
Op mijn landje staan er twee vlak naast elkaar. Hooguit 60 cm ertussen. Dat ook hier kennelijk een verschil in klimaat zit is te zien aan de planten. Degene die de meeste schaduw krijgt is het grootst aan het groeien. Dit is het eerste jaar dat ik van deze grote jongens kan oogsten. Jonge rabarber moet eerst aanslaan. Nu is al te zien dat de stelen een omvang gaan krijgen die aanzienlijk meer is dan de naar de compost verwezen voorlopers uit het andere vaste moes bed.
Rabarber taart in ontwikkeling.

En, last but not least, nog een spriet maar dan een iets grotere variant. In de ruimacties bij de buren zijn al veel planten genekt maar ik zag nog een Forsythia struikje staan naast het witte elektra bakje. De boer vond dat, als ik gele bloemetjes in het voorjaar wil, ik het maar op mijn landje moest zetten. Hij had het plan om de frees erover te halen. Zo heb ik zomaar een grappig gratis struikje erbij dat straks ook nog een lage wind breker zal zijn. Helaas valt de kornoelje in het hek niet te redden.

Februari sprokkelmaand. Ik sprokkel hoop in de vorm van sprietjes. Terwijl de eerste planten ontwaken zit ik in de zon op het bankje en droom van de tuin die weer gaat komen.
Een volkstuin, veel werk maar je krijgt er wel wat voor terug.