Isolatie

De herfst is nu toch echt aangekomen. Het is koud en nat op de tuin met tussendoor zo'n prachtig zonnetje dat een gouden gloed over alles legt.

Als straks het blad gevallen is ben je dat gouden effect wel een heel eind kwijt maar de winter brengt haar eigen charme. Nu kan ik nog genieten van de oplichtende walnotenboom van de buurman terwijl op de voorgrond de Lathyrus Cupani doorbloeit alsof de zomer nooit ten einde zal gaan.

Maar seizoenen komen en gaan dus is het ondertussen de hoogste tijd om de isolatie van de tuin aan te pakken. Ik spit niet maar beleg de grond met compost en dan een dikke laag mulch zoals Frank Anrijs het me leerde en zoals bij Charles Dowding te vinden is en nog vele anderen die het spitten vaarwel gezegd hebben. De verbetering van het bodemleven gaat me aan het hart. Als moestuinder zorg ik liever eerst voor de bodem dan voor de planten want die goede bodem is en blijft een noodzaak als je groenten teelt. Intensiever grondgebruik is er eigenlijk niet voor een tuinier.

En dan heb je dus moes bedden die er zo uit zien.

Ingepakt in een dikke laag paardenstro terwijl hier de winterprei en her en der een goudsbloem boven de massa uit piept. Ergens moeten nog vergeten groenten staan. Echte dus want ik weet niet precies waar de niet geoogste uitjes ergens nog zitten. Ik kan het wel gokken maar laat het. Ze zullen wel wegrotten en waren toch te klein om te oogsten.
Er zijn wel meer dingen verstopt geraakt onder het isolatiemateriaal van de tuin. Moeder natuur helpt namelijk graag mee bij het verstoppen en de peer heeft al haar blad in het haar toegewezen bed gedropt. De tuinslang blijft er toch maar liggen. Met deze laag blad erop en nog meer wat zal vallen is ze (ja alweer) goed geïsoleerd.

De lijmband om de boom heeft nog geen wintervlinder gevangen en ik vermoed dat ze er niet zijn. Dat zou mooi zijn. Eindelijk eens een keer een plaagbeestje dat niet op mijn landje woont. En dat terwijl het wel heel lokaal vallen van het blad zou moeten voorspellen dat we een echte winter krijgen. Vermoedelijk is de wintervlinder net zo blij met de winter als het winterkoninkje. Niet dus.
Maar ach dit ligt alles slechts in de naam. De wintervlinder kruipt in de late herfst de boom in om eieren te leggen. Vlak voor de winter en geeft pas schade in het voorjaar als de uitkomende jongeren een hangplek in het fruit zoeken. Het winterkoninkje zie je in de winter omdat ze dan hongerig op zoek is naar voedsel waar ze het gewoonlijk niet durft. Dan helpt die isoleer laag want het natuurlijke voedsel verstopt zich er vaak in. Jammer dat merels dan weer alles omwerpen op zoek naar dat voedsel. Maar ja wat als ze dat niet deden. Natuurlijk evenwicht vraagt veel incasseringsvermogen van de tuinier...

En soms maar gewoon even opgeven en kijken naar de schijnbare chaos.

Of geen chaos. Het is maar net hoe je er tegen aan kijkt.

In ieder geval vind ik de zo dik geïsoleerde moesbedden vele malen mooier om te zien dan de kale omgespitte veldjes van verderop. Schoonheid is in het oog van de beschouwer.  Toch weet ik dat ik in het voorjaar mooie rulle grond heb zonder al dat spitwerk en met veel meer en gezonder bodemleven. Daar gaat het uiteindelijk om. Lang leve de isolatie.